Ένας ουρανός μ’ αστέρια ή Εμπρός στο δρόμο που άνοιξε το post weird...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 107

 

Πάντα διασκέδαζα με την κριτική κινηματογράφου. Κάποτε με τα κείμενα καθαυτά -παλιά, μ’ εκείνα τα δαιδαλώδη, τα δύσκαμπτα, τα στραμπουληγμένα κείμενα, με τους ακατανόητους, σ’ εμάς, την πλέμπα, όρους της σημειωτικής, κείμενα τα οποία απευθύνονταν στους «ομοϊδεάτες» συναδέλφους των γραφόντων κι όχι φυσικά στους απλούς αναγνώστες και θεατές που κανείς τους δεν καταλάβαινε γρι αλλά πολλοί ντρέπονταν κι έκαναν ότι τα καταλάβαιναν.

Πάνε αυτά πια, ξεπεράστηκαν. Ύστερα ήρθαν οι βαθμολογήσεις και τα περίφημα «αστεράκια» -κάποιοι για να πρωτοτυπήσουν τα ’χαν κάνει και «γοβάκια». Όταν τα μηδέν, ένα, δυο, τρία, τέσσερα, πέντε «αστεράκια» δε θεωρήθηκαν επαρκή και προστέθηκε ενδιάμεσα, για περισσότερες κριτικές αποχρώσεις, και το μισό «αστεράκι» -μισό, ενάμισι, δυόμισι, τριάμισι, τεσσεράμισι- πέθανα στο γέλιο -στα πατώματα. Άκου ενάμισι «αστεράκι»! Παράλληλα, όμως, είχε έρθει, από χρόνια, στο σινεμά κι η επινόηση των «σχολών», την «κινημάτων», των «κατηγοριών»..., όπου η κριτική κι οι θεωρητικοί έσπρωχναν δια της βίας τις ταινίες: «νεορεαλισμός», «ποιητικός ρεαλισμός», «νουβέλ βαγκ», «αβανγκάρντ»... «Βρε, αφήστε τις ταινίες ν’ ανασάνουν η καθεμιά με το ύφος της, χωρίς κορσέδες», τίποτα!

Μετά, πιο πρόσφατα, κάποιος εκ της αλλοδαπής επινόησε τον όρο «Greek Weird Wave» -στον οποίο στρίμωξαν τον Λάνθιμο, την Τσαγκάρη, την Ψύκου, τον Λυγίζο, τον Αβρανά... κι άλλους «περίεργους-, όρο για τον οποίο μη με ρωτήσετε πώς προσδιορίζεται...

Και ιδού τώρα, ξαφνικά, διαγενομένου του Σαββάτου -και δη Ψυχοσαββάτου- διαβάζω πια και για «post weird σκηνοθετική ματιά». Προσπαθώ, πάντως, να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Άντε, και καλή ψυχή...

(Με τίποτα, μη θεωρηθεί ότι, ανάμεσα στους κριτικούς κινηματογράφου δεν έχω ανθρώπους που και εκτιμώ και σέβομαι και -κυρίως- διαβάζω. Αλλά καμιά κριτική -και δη τ’ αστεράκια της, ολόκληρα ή μισαδάκια- δε θεωρώ τυφλοσούρτη).