Τζούλια Σουγλάκου: πώς κλέβεις με το σπαθί σου μια παράσταση

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 105

 

Οι παραστάσεις του «Αντρέα Σενιέ» του Τζορντάνο απ’ την Λυρική Σκηνή άρχισαν κι έληξαν μέσα στα προβλήματα. Χωρίς να μπορέσω, με τις ματαιώσεις, τις αλλαγές, τις εκκρεμότητες που δημιουργήθηκαν, λόγω covid, να δω και τη δεύτερη διανομή στους τρεις βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, ώστε να γράψω και για τις δυο όπως είχα προγραμματίσει. Πάμε γι άλλα, ελπίζω κι εύχομαι χωρίς άλλες αντιξοότητες -ο βερντιάνικος «Οθέλος» του Ρόμπερτ Γουίλσον έρχεται.

Όμως δεν επιτρέπω στον εαυτό μου ν’ αφήσω να περάσει αγνοώντας την μια σημαδιακή σκηνική παρουσία στον «Σενιέ»: Τζούλια Σουγλάκου. Η διακεκριμένη, η εξαιρετική -ήδη σε πολλές παραστάσεις και με πολλούς ρόλους- σοπράνο της Λυρικής, στη σχετικά σύντομη άρια της Μαντελόν, της γηραιάς, τυφλής γυναίκας που ’χασε το γιο της, όταν ξέσπασε η Γαλική Επανάσταση, στην κατάληψη της Βαστίλης, κι έρχεται ηρωικά να προσφέρει το δεκαπεντάχρονο αγόρι του κι εγγονό της στην Επανάσταση, ως μαχητή, έκλεψε, μ’ ένα ρολάκι αλλά με το σπαθί της, την παράσταση: τραγούδησε -ερμήνευσε είναι το σωστότερο- παλλόμενη, με μια σπάνια μουσικότητα και με μια μοναδική, συγκίνηση την οποία μας μετέφερε. Το χειροκρότημα που εισέπραξε ήταν ενδεικτικό. Συγκλονιστική! (Φωτογραφία: Ανδρέας Σιμόπουλος).