Tip: «The Song of Roland: The Arabic Version»

Ο Ρολάνδος και πώς να τον ανατρέψετε «ύπουλα» 

Και πάλι η «Στέγη» τόλμησε: οργανώνει αφιέρωμα στον Ουάελ Σόκι, τον αιγύπτιο -αλεξανδρινό-, διεθνούς εμβέλειας εικαστικό καλλιτέχνη που πειραματίζεται, μέσα από διαφορετικά μέσα, όπως ο κινηματογράφος ή η περφόρμανς, πάνω σε αφηγήσεις για τον αραβικό κόσμο επαναδιατυπώνοντάς τες και αναπλάθοντάς τες με την επιδίωξη να ροκανίσει και να ανατρέψει τα στερεότυπα που έχουν περάσει ως αλήθειες σ’ εμάς τους Δυτικούς. Στο πλαίσιο του αφιερώματος παρουσιάζεται στην «Στέγη» το «The Song of Roland: The Arabic Version». Ήτοι το μεσαιωνικό (11ος αιώνας) γαλικό -σε αρχαία γαλικά- έπος «Το άσμα του Ρολάνδου», αγνώστου δημιουργού -πιθανολογείται ο Τουρόλντ που αναφέρεται στο τέλος του ποιήματος-, το οποίο μεταπλάθει τη μάχη του Ρονσιβάλ (778), μία αψιμαχία της οπισθοφυλακής του στρατού του βασιλιά των Φράγκων και κατοπινού πρώτου αυτοκράτορα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Καρλομάγνου με Βάσκους σε επική σύγκρουση με υπεράριθμους Σαρακηνούς και με επικεφαλής του χριστιανικού στρατού τον Ρολάνδο, ανιψιό του βασιλιά. Αυτό, το αρχαιότερο σωζόμενο μείζον έργο της γαλικής λογοτεχνίας -εξαιρετικά δημοφιλές την εποχή των Σταυροφοριών, καθώς τόνωνε, προφανώς, το ηθικό και τη μαχητικότητα των Σταυροφόρων- με τους 4000 στίχους στη θεωρούμενη πιο αξιόπιστη από τις σωζόμενες εκδοχές του, μεταφρασμένο στα αραβικά, συμπυκνώθηκε από τον Ουάελ Σόκι, σε μία σφιχτά

δεμένη 60λεπτη, αδόμενη από τέσσερις σολίστες, αφήγηση συνοδευόμενους από δεκατρείς ακόμη άντρες μουσικούς -μία ραψώδηση πάνω στα χνάρια της μουσικής φιτζέρι που έχει τις ρίζες της, αιώνες πριν, ίσως και την εποχή του «Άσματος», στον Περσικό Κόλπο. Η εύφορη, «αθώα» ραψώδηση του έπους αυτού της Χριστιανοσύνης -το οποίο ανυμνεί τον Καρλομάγνο και τον Ρολάνδο και αναφέρεται διαρκώς σε «άπιστους» μουσουλμάνους- στα κλασικά αραβικά, από χαμογελαστά χείλη Αράβων που ένας-δύο, κάποιες στιγμές, σηκώνονται και χορεύουν, ειρωνικά, «ύπουλα» ανατρέπει τις κοινές δυτικές δοξασίες με τρόπο λεπτό αλλά αποφασιστικό: εδώ έγκειται και η τόλμη του εγχειρήματος. Παράλληλα, οι εξαιρετικοί ρυθμοί που υπαγορεύουν τα κρουστά και τα χέρια των μουσικών που κροτούν, συνδυασμένα με το σκηνικό που υπογράφει ο ίδιος ο Ουάελ Σόκι -κάτι μεταξύ 

ταπισερί, μωσαϊκού και πριμιτιβιστικής νωπογραφίας- και που απεικονίζει, μικρογραφικά, το Χαλέπι, την Βαγδάτη και την Κωνσταντινούπολη της εποχής και με τους φωτισμούς, παράγουν ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον οπτικοακουστικό σκηνικό αποτέλεσμα που αξίζει τον κόπο να το δείτε και να το ακούσετε.