Tip: «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα»

Σεξ, ψέματα και ένα βιντεάκι ή Το βιντεάκι που γίνεται χιονοστιβάδα 

Σε μία μικρή πόλη της Αγγλίας. Ο Τζακ είναι 17άρης, καλός μαθητής, που ετοιμάζεται για τις εξετάσεις του. Φιλοδοξεί -και ακόμα περισσότερο οι γονείς του…- να κάνει μία καλή καριέρα. Αλλά… ο κόκκος της άμμου: ένα βιντεάκι -μόλις τέσσερα λεπτά και δώδεκα δευτερόλεπτα- που τραβάει με το κινητό του ενώ κάνει -βίαιο, μία φαντασίωσή του, λέει- σεξ με το κορίτσι του, τη συνομήλικη και συμμαθήτριά του Κάρις, βγαίνει στο διαδίκτυο και, φυσικά, κανείς δεν μπορεί να το συμμαζέψει: 500.000 θεάσεις! Ο ίδιος το ανέβασε; Το ανέβασε ένας φίλος του κολλητός που δανείστηκε -ο υπ’ αριθμ.1 ύποπτος- το λάπτοπ του;  Αυτός, όμως,

απαλλάσσεται: ομολογεί στη μάνα του Τζακ πως είναι ερωτευμένος με την Κάρις και πως ποτέ δεν θα το έκανε. Σούσουρο, σκάνδαλο, ο κορίτσι εκτίθεται ανεπανόρθωτα, ο αδελφός της Κάρις επιτίθεται στον Τζακ -που δεν εμφανίζεται καθόλου στο έργο ενώ ουσιαστικά αποτελεί τον άξονά του, εύρημα όχι πρωτότυπο αλλά αποτελεσματικότατο- και τον σπάει στο ξύλο, ο πατέρας της επιτίθεται στον πατέρα του, η μάνα του σε πανικό, το ζευγάρι των γονιών σε μεγάλη ένταση μεταξύ τους…-χιονοστιβάδα. Που 

υπάρχουν ενδείξεις ότι στη συνέχεια μπορεί να πάρει και  πιο επικίνδυνες διαστάσεις… Άσε για το παιδί που δεν το στέλνουν

στο σχολείο και το κρύβουν στη θεία του και που πώς θα μπορέσει να δώσει τις εξετάσεις του;… -καταστροφή. Η συνέχεια είναι ακόμα πιο επώδυνη. Ο Ντέιβιντ, ο πατέρας του Τζακ, εξομολογείται, τελικά, στη γυναίκα του ότι εκείνος είναι που το έχει κάνει: μπήκε στον υπολογιστή του παιδιού, το βρήκε, το κοίταξε και, περήφανος για τα κατορθώματα του γιου του, το ανέβασε. Η ιστορία θα εκτονωθεί αλλά όχι χωρίς θύματα. Κανείς 

δεν είναι αθώος. Το φινάλε μένει ανοιχτό. Πολύ ενδιαφέρον, σφιχτοδεμένο, έστω και αν έχει κάποια κενά, και με απόλυτα σύγχρονο θέμα, πικρό, σκοτεινό, απεγνωσμένο αλλά χωρίς να του λείπει το χιούμορ, με μικρές, λεπτές πινελιές σχεδιασμένο, το έργο του Βρετανού Τζέιμς Φριτς -άλλο ένα δείγμα του σύγχρονου βρετανικού θεάτρου που ανθεί- «4 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα» (2014) το οποίο παίζεται για δεύτερη χρονιά -αυτή τη φορά στο «Olvio» και με ανανεωμένη διανομή. Ο Νικορέστης Χανιωτάκης -στον οποίο οφείλεται και η θεατρικότατη μετάφραση- και ο Γεράσιμος Σκαφίδας έχουν συνυπογράψει σκηνοθετικά μία σπινταριστή παράσταση: εξαιρετικοί ρυθμοί, το κινηματογραφικής δομής -με 

τις πολλές μικρές σκηνές- έργο ρέει στη σχεδόν άδεια σκηνή και σε συναρπάζει. Βεβαίως, οι σκηνοθέτες είχαν στη διάθεσή τους δύο από τους πολύ καλούς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου: η Μαργαρίτα Βαρλάμου και ο Χρήστος Σαπουντζής υποστηρίζουν με σθένος την παράσταση και παίρνουν άριστα. Πολύ καλά δεμένοι, ισορροπούν -η κοντά στην υστερία μάνα και ο «cool» πατέρας- ενώ, πλάι τους, η Ιουλία Γεωργίου και ο Νικόλας Φουρτζής, παρά την απειρία τους, τα βγάζουν πέρα καλά. Το δυνατό, σιωπηλό φινάλε, με τη μάνα/Μαργαρίτα Βαρλάμου να βγάζει αργά όλα τα κοσμήματά της και να τα ακουμπάει στο τραπεζάκι της παμπ, αφήνει πολλά περιθώρια… Μία παράσταση που με καθήλωσε.