Ακριβέ μου Μπαρίσνικοφ… ή Ένα «συμβόλαιο με το λαό» πολύ σιτεμένο...

Το Τέταρτο Κουδούνι / 5 Ιουλίου 2017
Για λίγες ακόμα, τελευταίες αναρτήσεις…  

Τ’ ομολογώ απ’ την αρχή κι αμαρτίαν ουκ έχω: δε με συνεπήρε. Η «Μήδεια» του Δημήτρη Καραντζά στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου -Φεστιβάλ Επιδαύρου. Δε με συγκίνησε. Αλλά νομίζω ότι αυτό ήταν το αιτούμενο του νεαρού σκηνοθέτη: να μη συγκινήσει. Πίσω, όμως, απ’ την παράστασή του, ομολογώ επίσης, πως ήταν εμφανής η σκέψη. Η οργανωμένη σκέψη. Που υλοποιήθηκε σωστά και με πολλή δουλειά.
Οι τρεις τα φαιά φέροντες, κοστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι απ’ την Ιωάννα Τσάμη, ηθοποιοί του -οι εξαίρετοι Γιώργος Γάλλος, Χρήστος Λούλης και Μιχάλης Σαράντης- δεν ερμήνευσαν, δεν έπαιξαν τους ρόλους της τραγωδίας του Ευριπίδη, δεν ταυτίστηκαν μαζί τους -δεν επρόκειτο μόνο για μια προσπάθεια επιστροφής στους τρεις υποκριτές της εποχής του Ευριπίδη. Οι τρεις ηθοποιοί ΕΔΕΙΞΑΝ τους ρόλους.
Με την μπρεχτική έννοια του όρου «δείχνω». Με τον πιο απλό αλλά, ταυτόχρονα, και τον πιο περίτεχνο τρόπο. Πατώντας και παραπατώντας πάνω στα γυψωμένα γυναικεία φορέματα, μισοφόρια, κορσέδες… του έξοχου σκηνικού της Ελένης Μανωλοπούλου, που παρέπεμπε σε Βλάση Κανιάρη κι, έξοχα φωτισμένο απ’ τον Αλέκο Αναστασίου, έδινε μια εικόνα ακατέργαστου, πρωτόγονου, ηφαιστειακού τοπίου -μνήμες απ’ το «Go Down, Moses» του Ρομέο Καστελούτσι μου έφτασαν-, χωρίς μουσικά χαλιά -μόνο οι μουσικές του Ανρί Κεργκομάρ που συναρπαστικά παρήγαγαν οι φωνές τους-, κινούμενοι αργά, στιλιζαρισμένα, εξωπραγματικά απ’ τον Χρήστο Παπαδόπουλο -μια αρχετυπική αίσθηση, μοντέρνα ντυμένη-, έδωσαν, αποστασιοποιημένα, κριτικά, αφηγηματικά, χωρίς να λείπει το χιούμορ -ένα χιούμορ σαρδόνιο- το κείμενο της μετάφρασης που έχει κάνει ο Μίνως Βολανάκης μ’ αρκετά, σε τρίτο πρόσωπο -αφηγηματικά-, εμβόλιμα απ’ το σενάριο του Παζολίνι για την κινηματογραφική «Μήδειά» του, απ’ την «Μήδεια» του Ανούιγ και, βέβαια, απ’ το «Υλικό Μήδειας» του Χάινερ Μίλερ, κατά τη διασκευή και δραματουργική επεξεργασία του σκηνοθέτη και της Θεοδώρας Καπράλου -μια, με σύνεση και προσοχή, οργανωμένη μεταδραματική δουλειά. Με παύσεις «αλλόκοτες», άλλοτε ψιθυρίζοντας στα μικρόφωνα-ψείρες, άλλοτε -σπάνια- εκτρεπόμενοι σε εκρήξεις. Και στο τέλος, ανασηκώνοντας, ξεκολλώντας, αποσπώντας κομμάτια απ’ τα γυψωμένα ρούχα του «δαπέδου»  άρχισαν  ν’ αποκαλύπτουν,  σιγά-σιγά,  έναν φεγγερό,

εκτυφλωτικό, με ομόκεντρους κύκλους ήλιο -τον Ήλιο, πρόγονο της «Μήδειας», που στέλνει άρμα να την πάρει, αλλά χωρίς ανάληψη εδώ, στα έγκατα…-, που θα μπορούσε να ’ναι και λάβα ηφαιστειακή -μια κόλαση σαν του «Ντον Ζουάν»-, που θα μπορούσε να ’ναι κι η ορχήστρα ενός θεάτρου όπου η Μήδεια θα γίνει θέατρο.

Μια παράσταση σίγουρα με μέλλον (Φωτογραφίες: Θεοδώρα Καπράλου).

Η ατάκα της εβδομάδας -σπαρταριστή όμως! «Χρειάζεται ένα νέο συμβόλαιο με το λαό»: Κώστας Σκανδαλίδης -πρώην γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, πρώην υπουργός του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, του ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη, του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου αλλά και της κυβέρνησης Λουκά Παπαδήμου-, κατά την ομιλία του στο συνέδριο της επιλεγόμενης «Δημοκρατικής Συμπαράταξης». «Βρυκόλακες! Το ζευγάρι του κήπου -βρυκολάκιασε» (Κυρία Άλβινγκ, φινάλε πρώτης πράξης, Χένρικ Ίψεν «Βρυκόλακες», μετάφραση Λέων Κουκούλας).

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…

Δείγματα επικίνδυνης ανοργανωσιάς επέδειξε τις μέρες αυτές το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Και στας Αθήνας και στην Επίδαυρο… 
Θέμα 1ον. «Η εμμονή […] του σωματείου στην πραγματοποίηση των στάσεων εργασίας […] δείχνει ελάχιστο σεβασμό στο μόχθο των καλλιτεχνών, των υπολοίπων εργαζομένων και στο κοινό που στηρίζει το Φεστιβάλ σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες» έλεγε η ανακοίνωση που ανάρτησε στην ηλεκτρονική σελίδα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου το υπό 

τον Γιάννη Μηλιό Διοικητικό Συμβούλιο κι ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. Μετά τις στάσεις εργασίας τις οποίες πραγματοποίησαν το Σάββατο οι εργαζόμενοι εκεί. Και στη συνέχεια, στη σελίδα του Φεστιβάλ στο facebook, η ανάρτηση για την επιστροφή των εισιτηρίων έλεγε -αγγλιστί: «[…] Τhe Athens Festival wishes to apologize to the spectators who suffered on July 1, going to performances that were cancelled at the last minute […]» (ελληνιστί: ματαιώθηκαν την τελευταία στιγμή).

Ε, όχι και την τελευταία στιγμή! Την Δευτέρα 26 Ιουνίου, έξι ολόκληρες μέρες πριν, είχε κοινοποιηθεί το εξώδικο απ’ το Σωματείο Εργαζομένων της Ελληνικό Φεστιβάλ Α.Ε. για τις στάσεις εργασίας, τις προγραμματισμένες για το Σάββατο που μας πέρασε και σήμερα -με την εξαίρεση των παραστάσεων στην Επίδαυρο (Μεγάλη και Μικρή) και του Καστελούτσι στην «Στέγη» -καθότι, τη συγκεκριμένη, βασικά, το προσωπικό της Στέγης τη χειριζόταν. Στάσεις εργασίας για απολύτως σεβαστούς λόγους: όλοι οι άνθρωποι αυτοί, που -οφείλουν να- εργάζονται υπερωριακά -νυχτέρια να δείτε για το στήσιμο των σκηνικών, ειδικά φέτος, με το τόσο βαρυφορτωμένο πρόγραμμα…-, άρα βρίσκονται υπό καθεστώς διαφορετικό απ’ τους ανάλογα εργαζόμενους συναδέλφους τους στα κρατικά Θέατρα, για τους οποίους το θέμα έχει ρυθμιστεί, δεν πληρώνονται ούτε υπερωρίες, ούτε νυχτερινά, ούτε κυριακάτικα, ούτε αργίες… Οι συναντήσεις που είχαν με τους αρμόδιους στα υπουργεία Εργασίας και Πολιτισμού ήταν θετικές, η εισήγηση του Δ.Σ. του Φεστιβάλ ήταν θετική αλλά το θέμα είναι πότε αυτά τα «θετικά» θα γίνουν πράξη. Κι οι στάσεις που είχαν εξαγγελθεί για το Σάββατο πραγματοποιήθηκαν. Όσο για την ανακοίνωση ότι οι στάσεις θα πραγματοποιηθούν, απ’ την Παρασκευή 30 Ιουνίου, στις 17:47 -όχι «την τελευταία στιγμή»- την έστειλε ο Σύλλογος.

Το Φεστιβάλ, επομένως, το ΗΞΕΡΕ. Έγκαιρα. Και τι έπραξε; Γιατί δεν ανάγγειλε στο κοινό και ειδικά σ’ αυτούς που ’χαν αγοράσει εισιτήρια τη ματαίωση των παραστάσεών του Σαββάτου εφόσον οι στάσεις ήταν σίγουρες; Πίστευε πως δε θα τις πραγματοποιούσαν οι εργαζόμενοι; Κι άφησε τον κόσμο ανενημέρωτο; Με τα ταμεία ν’ απαντούν, σ’ όσους κάτι ψυλλιάστηκαν και τηλεφωνούσαν να ρωτήσουν, ότι οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν; Κι άφησε τους ανθρώπους να
κατεβούν στην «Πειραιώς 260» ή να πάνε στο «Μικρό Χρηματιστήριο» -εκεί δίνονταν το Σάββατο παραστάσεις του- μέσα στον καύσωνα, να ταλαιπωρηθούν, ν’ αρχίσουν να φωνάζουν και τους ενημέρωσε, με πρόεδρο και καλλιτεχνικό διευθυντή απόντες, μόνον -διάβασα μαρτυρίες παρόντων αξιόπιστων συναδέλφων και σε ιστότοπους και στο facebook- αφού είχε περάσει η ώρα έναρξης; Επομένως ποιος ειν’ αυτός ο οποίος «δεν έδειξε ελάχιστο σεβασμό στο κοινό που στηρίζει το Φεστιβάλ σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες»;

Ε, όχι! Δε γίνονται έτσι τα πράγματα. Οι του -καθ’ ύλην αρμόδιου- Διοικητικού Συμβουλίου θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως τα Συμβούλια δεν είναι μόνο για να συναντιούνται με τους γνωστούς τους και να πίνουν καφεδάκι και να συζητάνε τα τρέχοντα ούτε μόνο για τις συνεντεύξεις Τύπου και τις παραστάσεις αλλά ότι η ετοιμότητα στα δύσκολα φαίνεται. Αρχή άνδρα δείκνυσι… Αφήστε το βασικό: το θέμα -που το γνώριζαν- έπρεπε να το ’χουν αντιμετωπίσει ΠΡΙΝ αρχίσει το Φεστιβάλ.

Πάντως η χτεσινή νέα, «κατευναστική» ανακοίνωσή τους έσβησε, προσωρινά, τη φωτιά κι οι σημερινές στάσεις αναβλήθηκαν. Δε ματαιώθηκαν. Αν η λύση δεν προχωρήσει θα πραγματοποιηθούν την επόμενη Τετάρτη.

Θέμα 2ον. Όταν οργανώνεις, χρόοονια τώρα, φεστιβάλ και μάλιστα επίσημο, όπως το Φεστιβάλ Επιδαύρου -στο «Μικρό Θέατρο» της Αρχαίας Επιδαύρου συγκεκριμένα- κι υπάρχει πρόβλεψη απ’ την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, μια βδομάδα, τουλάχιστον, πριν, ότι θα υπάρχει καύσωνας και τις δυο μέρες της πρώτης παράστασης, οφείλεις να προνοήσεις: να υπάρχει, πλάι στο θέατρο, κάποιο κυλικείο, κάποιος μπουφές,
κάποιο, έστω, μεγάλο ψυγείο με μπουκάλια κρύο νερό -πολλά μπουκάλια. Διότι αυτό είναι το πρώτο που θα χρειαστεί ο θεατής ο οποίος θα περπατήσει μέχρις εκεί απ’ το λιμάνι και θα φτάσει κάθιδρος. Με 40° υπό σκιάν είναι ανόητο έως ανεύθυνο να θεωρείς πως, αν εγκαταστήσεις έναν αυτόματο ψύκτη με τα πλαστικά του τα ποτηράκια, το ’λυσες το πρόβλημα. Καθότι, αν σταθούν στη σειρά 500 άτομα, το νερό όχι δεν προλαβαίνει να παγώσει, όχι δεν προλαβαίνει να κρυώσει αλλά ούτε καν να δροσίσει. Άντε, χλιαρό καθώς είναι, να κάνει για τσάι. Κι όχι κρύο βέβαια…

Οπότε, Παρασκευή βράδυ, την «Μήδεια» του Δημήτρη Καρατζά -μιάμιση ώρα ψαχνό-, στεγνοί τη βγάλαμε όσοι είχαμε 

την αφέλεια να νομίσουμε πως κρύο νερό θα προμηθευόμασταν στο θέατρο και δεν προνοήσαμε να φέρουμε μαζί μας. Και θυμήθηκα, σ’ ένα προηγούμενο καύσωνα, πριν από λίγα χρόνια, που στο Ηρώδειο μας προμήθευαν δωρεάν στην είσοδο με μπουκαλάκια παγωμένο νερό…

Ελπίζω στις επόμενες παραστάσεις του Φεστιβάλ αυτό να διορθωθεί, έχει-δεν έχει καύσωνα. Στοιχειώδες, αγαπητέ μου Γουότσον… (Φωτογραφία: Μάρη Τιγκαράκη).

Το άπαιχτο στην Ελλάδα έργο του πολυπράγμονα -συγγραφέας πρόζας για ενήλικες, έφηβους και παιδιά, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας έργων για ενήλικες αλλά, επίσης, και για έφηβους και παιδιά, καθώς κι έργων για το ραδιόφωνο, σεναριογράφος και κινηματογραφικός σκηνοθέτης («Το διάφανο δέρμα»), εικαστικός, φωτογράφος, περφόρμερ, στιχουργός…!- Άγγλου Φίλιπ  Ρίντλεϊ  «Λαμπρά παράσιτα»  θα  παρουσιάσει  απ’  τον 

Νοέμβριο μέχρι και τον Ιανουάριο, στο θέατρο «Tempus Verum-Εν Αθήναις», σε μετάφραση, σκηνοθεσία του και κρατώντας τον έναν απ’ τους τρεις ρόλους του, ο Χάρης Αττώνης που πάντα ψάχνει το καινούργιο και το διαφορετικό.
Μαζί του, η Κατερίνα Λάττα κι ο Φάνης Παυλόπουλος. Τα σκηνικά και τα κοστούμια έχει αναλάβει η Γεωργίνα Γερμανού και τη μουσική ο Tareq. Η παραγωγή θα ’ναι του Ευάγγελου Κώνστα/Constantly Productions. 

Mε τα «Λαμπρά Παράσιτα» (2015), που παίχτηκαν με μεγάλη επιτυχία για δυο χρόνια σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη, ο Φίλιπ Ρίντλεϊ -απ’ τους πιο χαρακτηριστικούς συγγραφείς του Θεάτρου «In-Yer-Face » («Στα Μούτρα σου») που, συνήθως, στοχεύει να παρουσιάζει τα πράγματα όπως ακριβώς είναι, χωρίς υπαινιγμούς, συχνά αποκρουστικά, σκανδαλώδη, ωμά, φρικιαστικά κι έτσι να προκαλεί τους θεατές να αισθανθούν τα ακραία συναισθήματα των χαρακτήρων και να νοιώσουν ζωτικό κι αναπόσπαστο κομμάτι της δράσης- έχει γράψει μια σοκαριστική όσο και σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία για ένα νεαρό ζευγάρι που του δίνεται η ευκαιρία να ξεφύγει απ’ την οικονομική εξαθλίωση και ν’ αποκτήσει το σπίτι των ονείρων του. «Η Τζιλ κι ο Όλι», όπως σημειώνεται, «μας αφηγούνται την ιστορία τους μέσα από καταιγιστικές σκηνές δράσης, ειρωνείας, αφοπλιστικού χιούμορ, τρόμου και αγωνίας. Ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας δεν είχαν κανένα μέλλον. Τώρα, το παρόν τους είναι γοητευτικό αλλά κι ανεξέλεγκτα σκληρό, γεμάτο προοπτικές που, πάντως, μόνο πατώντας επί πτωμάτων θα τις υλοποιήσουν».

Η παράσταση φιλοδοξεί, γεμάτη ρυθμό και πρωτότυπη μουσική και τραγούδια, «να καλέσει τους ηθοποιούς να περάσουν απ’ όλα τα θεατρικά είδη για να ‘διασκεδάσουν’ το κοινό, μέσα απ’ τις πιο παράλογες και βάρβαρες πράξεις των ηρώων».

Ο Φίλιπ Ρίντλεϊ στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά με το -πρώτο του- έργο «Ο δίκρανος Ντίσνεϊ», τη σεζόν 1996/1997, στον τότε «Τεχνοχώρο υπό Σκιάν», απ’ την ομάδα «Cyberscene (Σωτηρία Λεονάρδου, Μιχάλης Γκίνος, Χρήστος Γεωργίου) σε σκηνοθεσία Στέλλας Αρκέντη-Λεώνη.

Το πιο πρόσφατο έργο του που ’δαμε εδώ ήταν, τη σεζόν 2014/2015, το «Vincent River»: το σκηνοθέτησε ο Νίκος Καραγέωργος, στο θέατρο «Αθηνών», για την Πέγκυ Σταθακοπούλου και τον Αργύρη Αγγέλου. Πιο πρόσφατα, τη σεζόν 2015/2016, πάντως, παρουσιάστηκε στην Κύπρο, στην Λευκωσία, απ’ την ομάδα «Σκηνή 8», σε σκηνοθεσία Αντρέα Μακρή, και το έργο του για έφηβους «Παραμύθι για δύο» που ’χε ήδη παιχτεί στην Ελλάδα (Φωτογραφίες:1. Ιωάννα Χατζηανδρέου. 2. Νικόλας Μάστορας).  

Είπαμε ν’ ακούσουμε και κάτι πιο... χάι κλασικό στο Φεστιβάλ, ακρίδα έπεσε. Μάρτα Άρχεριτς (Φωτογραφία: Adriano Heitmann/Immagina), την Μεγάλη, περιμέναμε στο Ηρώδειο, σολίστα με την Κρατική μας, ματαιώνεται «για λόγους 


υγείας». Γιούρι Τεμιρκάνοφ περιμέναμε στο πόντιουμ με την Φιλαρμονική της Άγιας Πετρούπολης, στο Ηρώδειο, το ματαιώνει 


«για λόγους υγείας». Ντένις Ματσούεφ περιμέναμε, σολίστα στο πιάνο, ομοίως με την Φιλαρμονική της Άγιας Πετρούπολης, στο Ηρώδειο, το ματαιώνει «για λόγους υγείας». Πάλι καλά που η Φιλαρμονική -η οποία, βέβαια, και μόνη της να παίξει, σπουδαία είναι- έρχεται. Υγεία να ’χει, δηλαδή. 
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή... Και με την υγεία δεν παίζουνε.

Να επανέλθω στις υποψηφιότητες για το φετινό Βραβείο Θεάτρου «Ευρώπη», στην κατηγορία «Νέες Θεατρικές Πραγματικότητες». Σε σχέση μ’ όσα έγραψα στο «Τέταρτο Κουδούνι» στις 25 και στις 30 Ιουνίου. Με πληροφόρησαν ότι υποψήφιος για φέτος δεν είναι μόνον ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καραντζάς αλλά κι ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Σάββας Στρούμπος. Δυο, οι έλληνες υποψήφιοι λοιπόν. Ποιος τη χάρη μας! Τιμή μας!

Με πληροφόρησαν, επίσης, πως ανάμεσα στους έλληνες υποψήφιους προηγούμενων απονομών, πλην Μιχαήλ Μαρμαρινού, Δημήτρη Παπαϊωάννου και Θεόδωρου Τερζόπουλου, που σας ανέφερα στο περασμένο «Τέταρτο Κουδούνι», ήταν κι η θεατρική 
ομάδα «Blitz» (Γιώργος Βαλαής, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής). Τα στοιχεία που είχα αναφέρει τα βρήκα απ’ την επίσημη -αλλά σε πολύ κακή κατάσταση…- ηλεκτρονική σελίδα του Βραβείου Θεάτρου «Ευρώπη». Αλλά εκεί βρίσκονται όλοι μεν οι υποψήφιοι αλλά των 12 πρώτων απονομών ενώ φέτος βρισκόμαστε στην 15η. Άρα λείπουν οι υποψήφιοι των δυο τελευταίων διοργανώσεων. Οι «Blitz» ήταν στην 13η απ’ ό,τι, εκ των υστέρων, ανακάλυψα.

Επειδή επίσημη ανακοίνωση δεν έχει βγει, αν υπάρχει κι άλλος υποψήφιος και το γνωρίζετε, ας με πληροφορήσετε. Όπως κι αν υπήρξε άλλος έλληνας υποψήφιος στο παρελθόν και δεν το ξέρω. 

Ήταν να μη βάλω μπρος το θέμα των τιμών των εισιτηρίων στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών…

Κατόπιν, λοιπόν, υποδείξεως, αναγνώστη -κι επειδή βουίζει ο τόπος…- έψαξα και τις τιμές των εισιτηρίων για την παράσταση «Γράμμα σ’ έναν άντρα/Βασισμένο στα Ημερολόγια του Νιζίνσκι» των Ρόμπερτ Γουίλσον-Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, με τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ επί σκηνής. Που θα παιχτεί στην «Στέγη» από 10 μέχρι 13 Ιουλίου. Οι τιμές των εισιτηρίων: (κανονικό) 35 έως 65 ευρώ, (φοιτητικό) 25, (ΑΜΕΑ) 15, (ανέργων) 20 (!!!!!, βρείτε μου έναν, ΕΝΑΝ άνεργο που να ’χει στην τσέπη του 20 ευρώ... Για τ'

όνομα του Θεού, δηλαδή!). 
Ψάχνω, κατόπιν, την παράσταση «The Old Woman» (Φωτογραφία: Konstantinos Implikian) πάνω στο έργο του Δανιήλ Χαρμς. Που παίχτηκε, επίσης, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Το 2013. Στην «Στέγη» επίσης. Σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον επίσης. Με τον Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, επίσης, επί σκηνής. Αλλά ΚΑΙ με τον Γουίλεμ Νταφόου. Οι τιμές των εισιτηρίων: (VIP) 30 ευρώ, (ζώνη Α) 25, (ζώνες Β και Γ) 20, (φοιτητικό) 15, (άνεργοι, ΑΜΕΑ) 5.

Τα εισιτήρια, δηλαδή, φέτος, στην παράσταση με τα δυο μεγάλα -και, σίγουρα, ακριβοπληρωμένα- ονόματα, έχουν, όντως, διπλασιαστεί -των ανέργων, τετραπλασιαστεί! -σε σχέση με την ανάλογη παράσταση, με τα τρία, τότε, μεγάλα -και, σίγουρα, ακριβοπληρωμένα- ονόματα, του 2013.

Γιατί άραγε; Το μυστικό το ανακαλύπτω στην ηλεκτρονική σελίδα του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου: μια «μικρή διαφορά». Κάτω απ’ τη φετινή παράσταση -όχι, όμως, και κάτω απ’ την παράσταση του 2013-, διαβάζω: «Αποκλειστικός εκπρόσωπος για την Ελλάδα: Αττική Πολιτιστική Εταιρεία». Τι σημαίνει αυτό; Ότι για την έλευση της φετινής παράστασης μεσολαβεί ατζέντης ενώ την παράσταση του 2013 την είχε φέρει απευθείας, χωρίς μεσολαβητές και τις -όποιες κι όσες- πρόσθετες αμοιβές τους, το Φεστιβάλ. Τότε που πρόεδρος ήταν ο, με διάφορες μεθοδεύσεις…-τις θυμάστε, ε;- εκδιωχθείς για «κακοδιαχείρηση» Γιώργος Λούκος.

Ή, μήπως, κάνω λάθος; Πολύ, πάντως, θα ’θελα να μάθω πόσο κόστισε στο Φεστιβάλ η μετάκληση Γουίλσον/Μπαρίσνικοφ/Νταφόου και πόσο η φετινή Γουίλσον/Μπαρίσνικοφ για ν’ αναγκαστεί ν’ ανεβάσει έτσι τις τιμές των εισιτηρίων -γεγονός που θα ξέρει, βέβαια, το Φεστιβάλ πως συζητιέται και σχολιάζεται ευρύτατα.

«Το κουβάρι έχει ξεμπερδευτεί και πράγματι η Ελλάδα αποδεσμεύεται σταδιακά, αφήνοντας πίσω της την πολυετή ύφεση» δήλωσε ο πρωθυπουργός Τσίπρας. Βλέπετε, εσείς, κάτι πίσω σας;

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…