Tip: «Μανιφέστο»

Κέιτ Μπλάντσετ: η αποθέωση της Θεατρίνας 

Όμορφη. Με σπάνια φινέτσα. Απολύτως γοητευτική. Και τάλαντο. Μεγάλο τάλαντο. Σπάνιο τάλαντο. Εκρηκτικό τάλαντο. Σπουδαία Ηθοποιός. Θεατρίνα. Με μεγάλη γκάμα. Με χιούμορ. Με υπέροχη φωνή. Με άψογη αγωγή του λόγου. Με υπέροχη κίνηση. Που ξέρει να φοράει τα κοστούμια της -και να μην τη φοράνε. Τα έχει, ήδη, αποδείξει όλα αυτά η Κέιτ Μπλάντσετ. Με τους ρόλους της στον κινηματογράφο. Τα έχει αποδείξει με τους ρόλους της στο θέατρο -τι κρίμα να μην την έχουμε δει στην Ελλάδα, πόσο μάλλον όταν στη σκηνή ντεμπουτάρησε παίζοντας, στα 23 της, το 1992, τον επώνυμο ρόλο στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή… Υπάρχει, όμως, 

στη φιλμογραφία της και το «Μανιφέστο». Του γερμανού εικαστικού και σκηνοθέτη Γιούλιαν Ρόζεφελντ: μία κινηματογραφική εγκατάσταση (2015) με δεκατρείς οθόνες όπου προβάλλονται δεκατρείς ταινίες, περίπου δεκάλεπτες, αφιερωμένες σε πολιτικά και καλλιτεχνικά μανιφέστα. Aπό το Κομουνιστικό

Mανιφέστο των Μαρξ και Ένγκελς και το Μανιφέστο του Φουτουρισμού του Μαρινέτι μέχρι τα μανιφέστα του Σουρεαλισμού, του Νταντά, του Σουπρεματισμού, του Κονστρουκτιβισμού, του Σιτουασιονισμού, του «Γαλάζιου Καβαλάρη», της Ποπ Αρτ, του Fluxus, της Εννοιολογικής Τέχνης. του Μινιμαλισμού αλλά και το «Δόγμα 95» των Λαρς φον Τρίερ και Τόμας Βίντερμπερ ή τους Χρυσούς Κανόνες της Κινηματογράφησης του Τζιμ Τζάρμους. Ο Ρόζεφελντ 

έχει συνθέσει δεκατρία κολάζ με αποσπάσματα από τα εξήντα μανιφέστα τα οποία επέλεξε και τα έχει μετατρέψει σε μονολόγους που τους ερμηνεύει, ενδυόμενη πρόσωπα της καθημερινότητας, σε σκηνές καθημερινότητας, η Κέιτ Μπλάντσετ: ένας γέροντας άστεγος αλήτης, μία χρηματίστρια, μία τεχνοκράτισσα, μία ευσεβής νοικοκυρά και μητέρα, μία εργάτρια, μία επιστήμων, μία παρουσιάστρια ειδήσεων, μία ρεπόρτερ, μία μαριονετίστα, μία μεθυσμένη και φτιαγμένη πανκ, μία αριστοκρατική χήρα που εκφωνεί τον επικήδειο του συζύγου της, μία δασκάλα δημοτικού, μία χορογράφος. Τα κείμενα εξαιρετικά μονταρισμένα, τα 

γυρίσματα ευφάνταστα, δημιουργικά έως δεξιοτεχνικά έως και άψογα, μαλακά εισαγωγικά τράβελινγκ, οι χώροι και τα σκηνικά καταπληκτικά, η παραγωγή δεν έχει φεισθεί εξόδων, έξοχες ιδέες -κάθε μονόλογος τελειώνει με το κείμενο αδόμενο μετωπικά προς την κάμερα, εντελώς μπρεχτικά- αλλά εκείνο που κυριαρχεί -συντριπτικά- είναι οι ερμηνείες της Μπλάντσετ: δεκατρείς ρόλοι και μεταμορφώνεται -διαφορετική σε όλους. Όχι, δεν είναι τα μακιγιάζ, οι περούκες, τα κοστούμια, η αλλαγή στιλ… Είναι που η Ηθοποιός αυτή μεταγγίζει το μεδούλι της σε κάθε τύπο που ερμηνεύει και μετατρέπει τους τύπους αυτούς σε χαρακτήρες αξέχαστους. Μέσα σε δέκα λεπτά σε κάθε ταινία και μέσα από κείμενα κόντρα στους ρόλους, που καθόλου δεν τη βοηθούν. Η Κέιτ Μπλάντσετ ενσωματώνει τα «άσχετα» αυτά κείμενα στο πετσί των χαρακτήρων και, με την -πολύ- υψηλή τεχνική που διαθέτει, τους ενσαρκώνει χωρίς να διακρίνεται η τεχνική αυτή ούτε μία στιγμή, αν και μέσα από συνεχή αμείλικτα γκρο πλάνα, αφήνοντας τη συγκίνηση να τρυπώσει αλλά και κρατώντας, παράλληλα, μία απόσταση καθώς τα διυλίζει με το λεπτό, αδιόρατο χιούμορ της. Μία Απόλαυση! Με αποκορύφωμα την, α λα Νατάλια Μακάροβα, Χορογράφο με τη βαριά, ρωσικών

καταβολών προφορά της στα αγγλικά. Μοναδική εμπειρία. Ίσως, το κορυφαίο γεγονός του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Που παρουσιάζεται μέχρι και σήμερα στην Αίθουσα Α της «Πειραιώς 260» -κρίμα που δεν έχει γίνει υποτιτλισμός στα ελληνικά. Λυπάμαι που σας το γράφω και πάλι την τελευταία στιγμή αλλά το πήξιμο των εκδηλώσεων, φέτος, δεν μου επέτρεψε να το κάνω νωρίτερα. Πάντως, προλαβαίνετε (Φωτογραφία 3: Julian Rosefeldt/ACMI).