Tip: «Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει»

Σαν παλιά, μισοσκισμένη φωτογραφία… 

Μία σύνθεση βασισμένη σε διηγήματα του έξοχου ιταλού δεξιοτέχνη Ντίνο Μπουτζάτι, με άξονα «Το κορίτσι που πέφτει», από τη συλλογή του (1966) «Ο Κολόμπρος και άλλες πενήντα ιστορίες» (στα ελληνικά περιλαμβάνεται, με τον τίτλο «Η γυναίκα με τις φτερούγες», στη συλλογή «Οι επτά αγγελιοφόροι», μετάφραση Παναγιώτης Σκόνδρας, Εκδόσεις «Αστάρτη», 1988), δημιούργησαν, με τον τίτλο «Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, 

πέφτει»,η Ελβετή Λίλο Μπάουρ και ο δικός μας, συνεργάτης της στην περίφημη ομάδα «Κομπλισιτέ», Κώστας Φιλίππογλου. Και η Λίλο Μπάουρ έχει ανεβάσει την παράσταση για το Φεστιβάλ Αθηνών, στο «Rex» -στη Σκηνή «Κοτοπούλη» του Εθνικού Θεάτρου: μία 19χρονη κοπέλα πηδάει, μέσα στη νύχτα, από την κορυφή ενός ουρανοξύστη. Ναι, είναι μία αυτοκτονία. Αλλά το

κορίτσι δεν φοβάται, πέφτει με χαρά -το 2001 και η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων είναι ακόμα μακριά... Και το ταξίδι του αποκτάει γοητευτικές, μαγικές διαστάσεις -κάτι σαν τις πτώσεις της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων. Σαν να κατανικάει τους νόμους της βαρύτητας, στην πτώση του συναντάει πολλές εκφάνσεις της ζωής μας, της καθημερινότητάς μας -γλυκές, πικρές, χαρούμενες, μελαγχολικές… 

Όταν θα φτάσει κάτω θα έχει πια γεράσει. Και θα έχουν πολλά δει τα μάτια της. Αυτό το ταξίδι, αυτή την αλληγορία του ταξιδιού της ζωής μας, η Λίλο Μπάουρ την έχει δώσει με ελαφράδα, με χάρη, με σωματικότητα -η οποία, πάντα, αντλημένη από τη γραμμή των «Κομπλισιτέ», κυριαρχεί στις δουλειές της-, με έξυπνα -και μερικά πολυχρησιμοποιημένα, ομολογώ, αλλά έξυπνα και καλόγουστα- ευρήματα, σαν παραμύθι, δημιουργώντας στο θεατή μία ευφορία αλλά και μία ανεπαίσθητη μελαγχολία. Με άξονα την ταλαντούχα 

Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη -το Κορίτσι που Πέφτει- οι -στο σύνολό τους, άλλωστε, ταλαντούχοι- ηθοποιοί της, από τον Κώστα Φιλίππογλου, τον Γιώργο Συμεωνίδη και την Καλλιρρόη Μυριαγκού μέχρι τους προικισμένους νεότερους -υπέροχη φωνή ο Θάνος Λέκκας!- ανταποκρίνονται απολύτως στο αίτημα της σκηνοθεσίας. Από την παράσταση, όμως, θα κρατήσω τη σκηνή με την υπέροχη Μαρία Καλλιμάνη ως γριά, μοναχική, εγκαταλειμμένη, απομονωμένη, που ανακαλύπτει και περιεργάζεται, πριν τη σκίσει, μία παλιά φωτογραφία συμμαθητών 

της και μιλάει μαζί τους -με τους συμμαθητές παρόντες και ακίνητους, όπως σε πόζα για φωτογράφιση- βγάζοντας κακίες της και θυμίζοντας κακίες τους -διότι η ζωή δεν είναι ρόδινη κι ας καλλωπίζουμε το παρελθόν και τις αναμνήσεις μας… Και μόνο για την τόσο συγκινητική, συγκλονιστική αυτή σκηνή αξίζει να δείτε την παράσταση.