Tip: «Θα σε πάρει ο δρόμος»

                        Χάντρες περασμένες με συγκίνηση 

Διαμαντάκια, τα σύντομα διηγήματα -οι σύντομες ιστορίες θα ήταν σωστό- του Σάκη Σερέφα στο βιβλίο του «Θα σε πάρει ο δρόμος» (2009): τείνει ευήκοον ους ο συγγραφέας στα μικρά που συμβαίνουν γύρω του -γύρω μας. Και τα κτίζει με ευαισθησία, με αποχρώσεις λεπτές, με χιούμορ, κάποτε με σκληρότητα, κάποτε μέσα από το πρίσμα του μαγικού ρεαλισμού -πάντα ποιητικά. Η Στέλλα Σερέφογλου διάλεξε δέκα από τα διηγήματα αυτά και τα έκανε θέατρο. Τα πέρασε δεξιοτεχνικά, το ένα μέσα στο άλλο, σαν χαντρούλες, ένοιωσε τις ανάσες τους, έψαυσε τα συγκίνησή τους, οδήγησε τους δύο ηθοποιούς της να γευτούν το λόγο

και να τον στερεώσουν, να βρουν τους ρυθμούς του, να διαφοροποιηθούν από «ρόλο» σε «ρόλο», να κατεβάσουν και στο κοινό τη συγκίνησή αυτή. Η έξοχη Λένα Γιάκα και ο Γιάννης Δρακόπουλος που, κυρίως, πέρασε αυτό το ιδιαίτερο, υπαινικτικό, παιχνιδιάρικο χιούμορ του Σερέφα αποδεικνύονται άριστοι δέκτες και, με τη σειρά τους, πομποί. Μία παράσταση που δεν χρειαζόταν τα συμβατικά σκηνικά αντικείμενα. Οι πλαστικές σακούλες που τις φουσκώνουν με την ανάσα τους, στο τέλος, οι δύο ηθοποιοί και τις άφηναν να φεύγουν μπροστά από τον ανεμιστήρα ήταν αρκετές: να βγάλουν όλη την ποίηση των κειμένων αυτών.

Καθηλώθηκα. Αν δείτε (δείτε την!) την παράσταση, που παίζεται στο «104», θα με καταλάβετε.