Το Τέταρτο Κουδούνι / 11 Μαΐου 2017
(ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΟΝΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ)
Μπράβο στον Κωνσταντίνο Μπιμπή για το Βραβείο Χορν! Πολύ καλή η επιλογή της επιτροπής και φέτος -η δέκατη έβδομη στην πολύ καλή σειρά των μέχρι τώρα βραβευμένων.
Ν’ αντιγράψω -επειδή η μνήμη έχει κοντά ποδάρια…- απ’ την παρουσίαση της παράστασης «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2» που ’γραψα κι ανάρτησα στο παρόν ιστολόγιο totetartokoudouni.blogspot.com, στις 5 Ιανουαρίου του 2014, τρία χρόνια και τέσσερις μήνες ΠΡΙΝ απ’ την απονομή του φετινού Βραβείου Χορν:
« […] ο εκρηκτικός Κωνσταντίνος Μπιμπής πιστεύω ακράδαντα πως προορίζεται για σημαντική καριέρα -αργά ή γρήγορα θα τον ‘ανακαλύψουν’: με σωματικές δυνατότητες τύπου Στεφανίας Γουλιώτη, με χιούμορ, με ενέργεια αφοπλιστική, με δαιμόνια ικανότητα μεταμορφώσεων, αεικίνητος αλλά και ουσιαστικός, σαρώνει».
Αν κι έχω πάψει -για πολλούς λόγους…- να πιστεύω στα βραβεία προ πολλού, επί του θέματος του συγκεκριμένου Βραβείου, όμως, έχω να κάνω και μερικές παρατηρήσεις:
Εκείνο που με χάλασε ήταν κάτι απ’ το λογύδριο του Σταμάτη Φασουλή -που εμπνεύστηκε και ίδρυσε το θεσμό αυτό- τη βραδιά της απονομής: «Δεν έχω κάνει κάτι πιο σημαντικό στη ζωή μου από τη θέσπιση αυτού του βραβείου. Η μόνη τύψη που έχω είναι πως, στη διάρκεια αυτών των χρόνων, αδικήσαμε κάποια άτομα τα οποία έπρεπε να υπάρχουν στη μακρά λίστα των νικητών, τον Νίκο Κουρή και τον Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλο»!
Προς τι η αυτοκριτική -θυμήθηκα εκείνο το «μετανοούσες Μαγδαληνές» που ’λεγε ο Μινωτής…- και προς τι αυτή η ονομαστική αναφορά; Σα να υπήρχε συγκεκριμένος λόγος που έγινε. Εξαίρετοι πρωταγωνιστές της νεότερης γενιάς ο Κουρής κι ο Παπασπηλιόπουλος, πολύ τους εκτιμώ κι εγώ αλλά, δηλαδή, άλλοι νέοι ηθοποιοί δεν υπήρχαν, που θα μπορούσαν να ’χαν τιμηθεί με το Βραβείο Χορν και, για διάφορους λόγους, δεν τιμήθηκαν; Ηθοποιοί που δεν έχουν αναδειχθεί σε πρωταγωνιστές; Είχα την εντύπωση ότι το Βραβείο Χορν επιβραβεύει νέους ηθοποιούς που διακρίθηκαν κάνοντας μια σημαντική ερμηνεία, όχι νέους ηθοποιούς που, ντε και καλά, θα γίνουν πρωταγωνιστές.
Αλλά εάν, εν πάση περιπτώσει, χρειαζόταν αυτή η αυτοκριτική, ε, τότε το πρώτο όνομα που θα ’πρεπε ν’ αναφερθεί -αυτή κι αν ήταν παράλειψη…- ότι αδικήθηκε ήταν του Κωνσταντίνου Παπαχρόνη. Ο οποίος δεν είναι πρωταγωνιστής γιατί δεν υπάρχει πια παρά μόνο στη μνήμη μας αλλά κάποιοι, που τον θυμούνται και που δεν ξεχνούν ακόμα, υπάρχουν…
Δεύτερον: έχω μια απορία. Εκτός της Αντιγόνης Καράλη που τη βλέπω συνέχεια στα θέατρα και του Κώστα Γεωργουσόπουλου που, ως κριτικός, βλέπει παραστάσεις- αλλά εντελώς επιλεκτικά, για το Εθνικό ή το «Θέατρο Τέχνης», για παράδειγμα, δε βλέπω να γράφει τίποτα εδώ και χρόνια, οπότε τι εποπτεία έχει;-, οι υπόλοιποι της επιτροπής πόσες παραστάσεις βλέπουν ώστε να κρίνουν; Κι είναι, επίσης, δυνατόν για βραβείο που απονέμεται σε νέους ν’ αποφασίζουν ογδοντάρηδες; Μήπως χρειάζεται κάποια ανανέωση; (Φωτογραφία: Μαρία Μόσχου).
Επιτέλους! Τριάμισι χρόνια -όχι φαγούρα ή, ίσως, ΚΑΙ φαγούρα αλλά σίγουρα…- «δυσκοιλιότητα»! Κι απ’ την καμινάδα του καλλιτεχνικά ακέφαλου -τριάμισι χρόνια σας λέω, αφού νόμιζα πως την κατάργησαν τη θέση…- Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου, εξήλθε λευκός καπνός: νέος καλλιτεχνικός διευθυντής, ο θεατρολόγος Σάββας Κυριακίδης -Υπεύθυνος Δραματολογίου, Βιβλιοθήκης και Αρχείου στο Εθνικό μας, απ’ το 1999, και καθηγητής στη δραματική σχολή του. Άνθρωπος ευγενικός, μειλίχιος, χαμηλών τόνων, σοβαρός, αξιόλογος και ικανός. Ελπίζω ότι και απ’ τη θέση του αυτή θα πολιτευτεί δίκαια και σωστά. Καλορίζικος!
Διάβασα και για «μονοπαραστάσεις» σε σελίδα κυπριακής εφημερίδας, στην οποία με παρέπεμψε φίλος. Έτσι λένε στα κυπριακά τους μονολόγους, αν κατάλαβα καλά;
Είδα χτες στο «Θέατρο Τέχνης» της Φρυνίχου τον, ως «μουσικό έργο» κατά Σταμάτη Κραουνάκη, «Βικτώρ» του Βιτράκ σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη. Μια επισήμανση μόνο: διάβασα στο πρόγραμμα το κατεβατό των συντελεστών και των ευχαριστιών και των αναφορών-λογοτεχνικών δανείων αλλά μια κουβέντα, έτσι, εις μνήμην, για τον Παύλο Μάτεσι
και την κλασική πια μετάφρασή του, του «Βικτόρ», απ’ την οποία, ε, ναι, δεν έλειψαν τα «δάνεια», δεν είδα. Διότι, για παράδειγμα, το «Θηρεσιάκι, θηριάκι», το -επαναλαμβανόμενο-«ειδωλίζομαι», το «ευλογημένος ο καρπός της λαγνείας σου» ή το ποιηματάκι της Εσθήρ λίγο δύσκολο να πιστέψω ότι απλώς συνέπεσαν με τις πολύ ιδιαίτερες και ευφυείς μεταφραστικές λύσεις του Μάτεσι…
Ε, μα αυτό πάλι… Είχα πάει στο «Βρετάνια» για το «Ημέρωμα της στρίγγλας» -σας τα ’γραψα ήδη απ’ τις 14 Δεκεμβρίου στο totetartokoudouni.blogspot.com. Καθυστερημένα διάβασα το, ξεχειλισμένο από διαφημίσεις, πρόγραμμα της παράστασης, που ’χαν την ευγένεια να μου δώσουν. Ξεφυλλίζω, φτάνω «Οι παραστάσεις της Στρίγγλας στην Ελλάδα και Κύπρο», διαβάζω, τι να δω; Αμέσως έπεσαν στην αντίληψή μου τρεις -βασικές- παραλείψεις: της παράστασης του Σπύρου Ευαγγελάτου, τη σεζόν 1988/1989, στο «Αμφι-Θέατρο», με Πετρούκιο τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και Κατερίνα την Λήδα Τασοπούλου, της (προηγούμενης με το αυτό έργο) παράστασης -αν είναι δυνατόν, μέσα στα πόδια τους τον είχαν!- του ίδιου του Γιάννη Κακλέα, σκηνοθέτη και της τωρινής παράστασης, με το ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, Βάνα Πεφάνη και Τάσο Γιαννόπουλο, το καλοκαίρι του 2004, και της παράστασης του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη στο Εθνικό, στην Σκηνή «Κοτοπούλη» του «Rex», το 2008/2009, με Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Άκη Σακελλαρίου. Αυτές, τουλάχιστον, θυμήθηκα εκ του προχείρου -ίσως να λείπουν κι άλλες, πού να την εμπιστευτείς την καταγραφή…
Κανείς δεν υπογράφει την παραστασιογραφία -δεν ξέρω αν από κάπου την ξεπατίκωσαν- ούτε την επιμέλεια του προγράμματος. Δεν αγνοώ, βέβαια, πως το Θεατρικό Μουσείο, στα αρχεία του οποίου όλοι βασιζόμασταν, το ξεχαρβάλωσαν και το διέλυσαν, ότι πηγή έγκυρη δεν βρίσκεις πια για να διασταυρώσεις στοιχεία -αν έγινε έρευνα…- οπότε, εφόσον ασφαλείς πληροφορίες δεν υπάρχουν, καλύτερα αυτές οι ημιτελείς παραστασιογραφίες να λείπουν.
Τι έχουν δει κι εμένα τα μάτια μου… Απ’ τα πιο πρόσφατα, φέτος, η «Φαύστα» του Μποστ σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα στο «Προσκήνιο». Αναρωτήθηκα, η Μάρθα Φριντζήλα -ικανή για τα καλύτερα, ικανή και για τα χειρότερα, όπως έχω διαπιστώσει- δεν αντιλήφθηκε ότι ο Μποστ σοβαρά πρέπει να παίζεται. Αν τον κάνεις γκροτέσκο, αν τον κάνεις μπαλαφάρα, πάει, εξατμίστηκε το πνεύμα και το ιδιαίτερο χιούμορ του.
Ας πούμε, γιατί την υπηρέτρια Μαριάνθη να την παίξει άντρας ηθοποιός -ο καλός Κώστας Μπερικόπουλος- ντυμένος κάτι σαν καλόγρια; Άντε και την παίζει. Γιατί, κάποια στιγμή, να πρέπει ν’ αφήσει να πέσει το ράσο και να μείνει γυμνός/ή εκ των όπισθεν; Για να μην μιλήσω για την
οικογένεια Ιατρού… Ημίγυμνοι -ο πατήρ μόνο με σορτσάκι, η μήτηρ (και πάλι άντρας, ο Γιώργος Γιαννακάκος) μόνο με πλισέ μινάκι, ο υιός με μαγιό/σλιπάκι. Εκεί, πια, το κιτς έκαψε κοντέρ. Αφήστε τη μουσική και τα τραγούδια… Αλλά ας μην πω περισσότερα γιατί κουρδίζομαι. Τ’ άλλα είναι σιωπή. Άστα, κλαύστα…
Κρίμα, όμως, γιατί η παράσταση, εκτός απ’ την Ελένη Κοκκίδου-Φαύστα, διέθετε στη διανομή κι άλλους ηθοποιούς που εκτιμώ από πολύ έως και πάρα πολύ.
Ο -πλήρης- τίτλος «Αληθινές Ειδήσεις» της καινούργιας εφημερίδας του Νίκου Χατζηνικολάου πώς με παραπέμπει στα παιδικά μου... Τότε που λέγαμε κάτι ψεματούκλες ναααα και για να πείσουμε επιμέναμε: «Αλήθεια σου λέω, να, φιλάω σταυρό».
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
Φτου ξελεφτερία! «Το Τέταρτο Κουδούνι» από σήμερα, μετά από δεκαεπτάμισι χρόνια -έντυπα και ηλεκτρονικά-, απελευθερώνεται απ’ τη δουλεία του «κάθε Πέμπτη στις 15.00». Θα το αναρτώ άτακτα, ως έκπληξη, μπορεί και μια και δυο φορές τη βδομάδα, μπορεί και κάθε δυο μήνες, μπορεί το πρωί, μπορεί το απόγευμα, μπορεί και το βράδυ, μπορεί με 500, μπορεί και με 2000 λέξεις, ανάλογα και με την επικαιρότητα κάποτε-κάποτε. Ελπίζω να το ακολουθήσετε.
ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΥΡΙΕ ΣΑΡΙΓΙΑΝΝΗ!!!
ReplyDelete