Tip: «Serengeti»

Στα άκρα… 

Γνωρίζονται σε chat room. Εκείνη είναι η «Άντζι», εκείνος ο «Ντάνι». Αποφασίσουν να συναντηθούν. Εκείνος είναι-δεν είναι δεκαοκτώ. Εκείνη έχει βάλει ψεύτικη, νεανική φωτογραφία. Αλλά είναι πολύ μεγαλύτερη του -μάνα του. Εκείνος θέλει να φύγει. Εκείνη τον κρατάει. Μιλούν. Της εκμυστηρεύεται ότι το όνειρό του είναι να ταξιδέψει. Με πρώτη προτεραιότητά του το Πάρκο Αγρίων Ζώων Serengeti, στην Τανζανία -το κόλλημά του. Δεν έχει όμως λεφτά. Ούτε, καθώς φαίνεται, πρόκειται να αποκτήσει. Εκείνη έχει. Του προσφέρει όσα χρειάζονται για το ταξίδι αυτό. Αλλά όχι χωρίς ανταλλάγματα: να της κάνει ό,τι, μα ό,τι του ζητήσει, χωρίς όρια. Το παιδί δέχεται -αρκεί να μην πρόκειται για παρανομίες. Μία νοσηρή σχέση αφέντρας-δούλου ξεκινάει. Μία σχέση σαδομαζοχιστική. Το παιδί εγκλωβίζεται. Δέχεται τα πάντα. 

Κάποια στιγμή, όμως, θα εκραγεί. Αλλά το τέλος θα μείνει ανοιχτό -κάθαρση δεν υπάρχει. Η σχέση αυτή, η αλλόκοτη, δεν θα τελειώσει. Ο μεξικανός Ραμίρο Τόρες ντε Μιγκέλ έχει γράψει ένα ενδιαφέρον, ακραίο αλλά μετρημένα ακραίο, μεγάλο μονόπρακτο, το «Serengeti». Το οποίο, στο «104» όπου το είδα, έχει εξαιρετική τύχη. Ο συμπατριώτης του Λουίς Γκόμεσμπεκ που ζει στην Ελλάδα το έχει ανεβάσει με μεγάλη προσοχή στις λεπτομέρειες, με ανάσες που άλλοτε επιταχύνονται και άλλοτε κόβονται δημιουργώντας θαυμαστούς ρυθμούς, με παύσεις και σιωπές σημαίνουσες. Και φαίνεται να δούλεψε εξαντλητικά με τους δύο ηθοποιούς του. Που, επιπλέον, είναι ηθοποιοί επιπέδου. Η Δέσποινα Σαραφείδου, ηθοποιός με σιγουριά σκηνική αξιομνημόνευτη, που ξέρει να δαμάζει το σανίδι, ενσαρκώνει με κύρος, με απόλυτο έλεγχο, με μέτρο και με βλέμματα που καρφώνουν, συναρπαστικά αυτή τη γυναίκα-τέρας αφήνοντας, πάντως, ρωγμές που δίνουν και διαφορετικές αποχρώσεις στο ρόλο. 

Και ο Χάρης Χιώτης, ιδανική επιλογή για το ρόλο του «Ντάνι», απόλυτα πειστικός στις σιωπές αμηχανίας του, στους δισταγμούς και στους φόβους του, εξαιρετικά δεμένος μαζί της, τη συντροφεύει με τον καλύτερο τρόπο. Ιδέα που έχει υπέροχα καρποφορήσει, οι μουσικές του Γκαμπριέλ Φορέ, υπαινικτικές αλλά και επιβλητικές, τις οποίες ερμηνεύει με ευαισθησία, ζωντανά στο πιάνο η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου. Θα σας συνιστούσα να δείτε τη «μικρή» αυτή παράσταση. Θα γευτείτε καλό θέατρο.