Tip: «La La Land»

Δεν ξέρω αν το κινηματογραφικό μιούζικαλ αναγεννάται με την ταινία αυτή -σίγουρα, πάντως, δεν αναγεννήθηκε με το «Σικάγο» του επιδειξία Ρομπ Μάρσαλ που τεμάχισε δια του μοντάζ και κατέστρεψε, κατά τη γνώμη μου, το -κορυφαίο των μιούζικαλ- έργο του Μπομπ Φόσι… Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Ντέιμιεν Σαζέλ, ο οποίος έγραψε και σκηνοθέτησε την ταινία, με το «La La Land» (2016), που είδα στο «Odeon Starcity», προσθέτει μία αριστουργηματική ψηφίδα στο είδος και μία μουσική ταινία από αυτές που έχουν καταγραφεί στη μνήμη και στην καρδιά μου.

Η -πολύ «μπανάλ»- ιστορία του Σεμπάστιαν, ανήσυχου πιανίστα της τζαζ, ο οποίος αγωνίζεται να κάνει τη μουσική που γουστάρει, και της Μία, ηθοποιού που αγωνίζεται από ακρόαση σε ακρόαση να πετύχει ένα ρόλο αλλά και επίδοξης συγγραφέα, οι οποίοι συναντιούνται και ξανασυναντιούνται τυχαία ώσπου ερωτεύονται -ένας δυνατός έρωτας- και οι οποίοι θα πετύχουν αλλά όταν πετύχουν δεν θα είναι πια μαζί, γραμμένη με λεπτές αποχρώσεις, με χιούμορ αλλά και με τρυφερότητα και συγκίνηση, βρήκε την ιδεώδη κινηματογράφηση. 

Ο Σαζέλ συνοψίζοντας και συναιρώντας -και αποθεώνοντας- το «Ένας Αμερικανός στο Παρίσι» του Μινέλι, τις «Ομπρέλες του Χερβούργου» του Ντεμί και το «Μια μέρα, ένας έρωτας» του Κόπολα και με αναφορές από τα μιούζικαλ τoυ Φρεντ Αστέρ και της Τζίντζερ Ρότζερς και τον «Επαναστάτη χωρίς αιτία» του Ρέι μέχρι την «Ατίθαση καρδιά» του Λιντς- η πρώτη σεκάνς, με το μποτιλιάρισμα-, αλλά όλα αυτά -πλήθος οι αναφορές- καλοχωνεμένα, όχι αμάσητα, πατώντας στην έξοχη μουσική του Τζάστιν Χάργουιτς και με εξαιρετικούς συνεργάτες στα σκηνικά, τα κοστούμια, τη φωτογραφία, το μοντάζ, τις χορογραφίες ξαναγυρίζει στην παλιά, καλή εποχή του μιούζικαλ κάνοντας, όμως, έτσι, κατά παράδοξο τρόπο, ένα βήμα -τουλάχιστον...- μπροστά.

Ο Ράιαν Γκόσλινγκ και, κυρίως, η Έμα Στόουν, που πάνω τους βασίζεται ολόκληρη η ταινία, σηκώνουν το βάρος με όλη τους την υποκριτική δεινότητα. Το φινάλε αξέχαστο. Δείτε την ταινία αυτή. Εγώ τη βρήκα υπέροχη: χρώματα, ήχοι, ρυθμοί, γωνίες λήψης, στιλ, μία αίσθηση τόσο κινηματογραφικά αληθινού «ψεύτικου» α λα φελινικό «Και το πλοίο φεύγει»... -γοητεύτηκα, ενθουσιάστηκα. Ο Ντέιμιεν Σαζέλ, αν κρίνω και από το προπέρσινο «Χωρίς μέτρο», που και πάλι η τζαζ ήταν άξονάς του, είναι σπουδαίος κινηματογραφικός δημιουργός. Και μάλιστα λαϊκός, άμεσος, όχι κρυπτικός και δύσβατος.