Ένα όργανο. Ένα πολυφωνικό όργανο. Ένα τέλειο πολυφωνικό όργανο: η Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου στους Αγρούς. Μία ορχήστρα δωματίου όπου 37 μουσικοί με προσωπικότητα και τάλαντο, συντονισμένοι, όμως, τέλεια, λειτουργούν με την ύψιστη ομαδικότητα -σαν με μία ανάσα: ποιότητα ήχου εξαίρετη, τέμπι άψογα που σαν να τα δημιουργούν και να τα ελέγχουν οι ίδιοι, γνώση τέλεια του ύφους των συνθετών και των έργων που ερμηνεύουν… Ικανοί να παίξουν χωρίς μαέστρο στο πόντιουμ. Όπερ και γίνεται. Όπερ και εγένετο.
Έκανε δουλειά σπουδαία ο Νέβιλ Μάρινερ που ίδρυσε το 1958 την -ολιγομελή αρχικά- ορχήστρα δωματίου και τη διηύθυνε 53 χρόνια, πριν δώσει, το 2011, τη σκυτάλη στον, επίσης βιολονίστα, Τζόσουα Μπελ. Και, πολύ σωστά (πόσο μάλλον όταν ο άγγλος βιολονίστας και αρχιμουσικός διετέλεσε -για μία σεζόν (2000-2001)- και καλλιτεχνικός διευθυντής της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής), στη μνήμη του σερ Νέβιλ Μάρινερ που πέθανε στις 2 του περασμένου Οκτωβρίου ήταν αφιερωμένη η χτεσινή συναυλία της ορχήστρας στην Αθήνα. Συναυλία την οποία προλόγισε -εξαιρετικά- ο Νίκος Τσούχλος, πρόεδρος του Δ.Σ. του Ωδείου Αθηνών και πρώην -επί 21 χρόνια- καλλιτεχνικός διευθυντής του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών.
Η βραδιά, αφιερωμένη αποκλειστικά στον Λούντβιχ φαν Μπετόβεν, άνοιξε ορμητικά με την Εισαγωγή «Κοριολανός» (1807), γραμμένη για ένα ομότιτλο έργο του Χάινριχ Γιόζεφ φον Κόλιν, που σύντομα ξεχάστηκε, όπως και ο συγγραφέας του, ενώ η υπέροχη μουσική του γερμανού συνθέτη, με έντονα δραματικό χαρακτήρα, άντεξε στους αιώνες. H ορχήστρα, την οποία διηύθυνε από το αναλόγιό του ο εξάρχων της, γερμανοϊάπωνας βιολονίστας Τόμο Κέλερ, θαυματούργησε κερδίζοντας από την πρώτη στιγμή τις εντυπώσεις και βάζοντας κάτω μεγάλα συμφωνικά σύνολα.
Η συνέχεια, πρωταγωνιστή είχε τον εβραιοαμερικανό -με ρίζες, από τη μεριά του πατέρα του, στην Θεσσαλονίκη- πιανίστα Μάρεϊ Περάια, σολίστ που, από το πιάνο, διηύθυνε και την Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου στους Αγρούς. Πολύ έξυπνα διαμορφωμένο το πρόγραμμά του: το πρώιμο, σαφώς μοτσάρτιων επιδράσεων -όπου, μέσα από τις επιρροές του Μότσαρτ, ξεπηδάει, γεννιέται ο Μπετόβεν- Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 2 (σύνθεση των δύο πρώτων μερών 1787-1789, του τρίτου 1795, πρώτη εκτέλεση 1795, στην πραγματικότητα, δηλαδή, προηγείται του Πρώτου) και, στο δεύτερο μέρος, το ώριμο -μπετοβενικότατο πια, ο Μπετόβεν έχει γεννηθεί…- Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 4 (σύνθεση 1805-1806, πρώτη εκτέλεση 1807, στην ίδια συναυλία με την Εισαγωγή «Κοριολανός» και την Συμφωνία αρ. 4).
Ο Μάρεϊ Περάια, κρατώντας την ανεπανάληπτη ορχήστρα σε κλασικά πεδία, έδωσε αποχρώσεις πιο μοντέρνες στην ερμηνεία του σολιστικού μέρος επιλέγοντας, χωρίς δισταγμό, και στα δύο κοντσέρτα, να φαλτσάρει συνειδητά κάποιες νότες: ένας συνδυασμός απολύτως επιτυχής που μαγνήτισε το κοινό.
Το συμπέρασμα. Μία συναυλία αξιομνημόνευτη, μία ορχήστρα αξιοζήλευτη.
Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, 4 Δεκεμβρίου 2016.
No comments:
Post a Comment