Μικρή ιστορία βραδιάς Παρασκευής ή Πώς να γίνεστε «ανεπιθύμητος»

Τόπος: Θέατρο «Στοά», Ζωγράφου. Χρόνος: Βράδυ Παρασκευής.

Έχω τηλεφωνήσει απ’ την Τρίτη στο ταμείο για να κλείσω μια θέση, ως δημοσιογράφος, για Παρασκευή βράδυ, στην παράσταση του έργου «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δημήτρη Κεχαΐδη και Ελένης Χαβιαρά σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου. Απαντάει τηλεφωνητής που ζητάει ν’ αφήσετε τ’ όνομά σας διαβεβαιώνοντας πως θα βρείτε το εισιτήριο με τη θέση σας στο ταμείο. Στο ταμείο όπου φτάνω η ταμίας μου λέει πως το όνομά μου δεν είναι στη λίστα. Εκφράζω την απορία μου: «Μα ακολούθησα τις οδηγίες του τηλεφωνητή σας». Μου λέει «πάω να ρωτήσω» και φεύγει απ’ τη θέση της. Καθυστερεί λίγο. Ενώ επιστρέφει, απ’ την είσοδο του θεάτρου βγαίνει η ηθοποιός κ. Εύα Καμινάρη, σύζυγος του γενικού διευθυντή της «Στοάς», ηθοποιού και σκηνοθέτη, Θανάση Παπαγεωργίου, και κοφτά μου ανακοινώνει: «Στο θέατρο αυτό είστε ανεπιθύμητος». Ζητώ διευκρίνιση αν εννοεί πως δε θέλουν να μου δώσουν δημοσιογραφική ατέλεια οπότε να βγάλω εισιτήριο. Μου απαντάει: «Όχι. Δεν μπορείτε να έρχεστε εδώ, όταν γράφετε για σκοταδισμό και αρχομανία». Μου γυρίζει την πλάτη και μπαίνει μέσα.

Αναφερόταν προφανώς στα σχόλια μου τα οποία αφορούσαν το θέμα της θλιβερής σύγκρουσης του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου, του οποίου πρόεδρος είναι ο κ. Θανάσης Παπαγεωργίου -αρχή άνδρα δείκνυσι…-, με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Στάθη Λιβαθινό και τη συστηματική προσπάθεια υπονόμευσης και εξόντωσης του δεύτερου -σχόλια για το όργανο που λέγεται Δ.Σ. κι όχι προσωπικά. Σχόλια που θα υπέγραφα και σήμερα και, αν χρειαστεί, θα τα συνεχίσω -και αδιαφορώ εντελώς αν γίνομαι «ανεπιθύμητος»-, γιατί έχω ΚΑΘΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ, όπως κάθε πολίτης, να κρίνω έναν οργανισμό του δημοσίου -και να κριθώ φυσικά. Σχόλια που τα ενισχύει, μάλιστα, ακόμα περισσότερο η συγκεκριμένη κίνηση… (Αλήθεια, τι θα ’χε να πει ο κ. υπουργόςΠΟΑ επί του θέματος;).

Τα τάγματα ανεπιθυμήτων στο στρατό καθιερώθηκαν άτυπα απ’ τον Εμφύλιο και δώθε κι άφησαν εποχή επί χούντας για να διατηρηθούν μέχρι και τη μεταπολιτευτική περίοδο Καραμανλή -κάτι ξέρω επί του προκειμένου… Η Δεξιά -όλων των αποχρώσεων- ήταν που τα δόξασε. Επί δεκαετίες. Εκεί έστελναν τους στρατιώτες που δεν ήταν «δικοί» τους -τους «φακελωμένους».

Ότι θα επανερχόταν ο όρος «ανεπιθύμητος» και μάλιστα μέσω θεάτρου, ε, ούτε και στην πιο νοσηρή φαντασία… Και μάλιστα μέσω Θεάτρου με την αριστερή βούλα του κυνηγημένου -δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτό συνέβη στην «Στοά»! Και να φανταστείτε πως στην αρχή της σεζόν ο κ. Παπαγεωργίου δήλωνε πως παραδίδει, φέτος, στους νεότερους συνεργάτες του τη σκυτάλη για να συνεχίσουν την πορεία που ξεκίνησε στο ίδιο θέατρο του Ζωγράφου. Καλή αρχή! Του χρόνου ας βάλουν και «πόρτα». Πώς το λέγανε εκείνο το βιβλίο του Φώντα Λάδη; «Ο καθημερινός φασισμός» νομίζω.

Ιδού, λοιπόν, τι θα πει Ήθος-ποιώ! Και προεδρεύω, έχοντας τη νοοτροπία αυτή, του Διοικητικού Συμβουλίου του πρώτου τη τάξει κρατικού Θεάτρου. Φυσικά στο μαγαζί του ο καθένας κάνει ό,τι θέλει (Ή όχι; Δεν ξέρω ακριβώς ο νόμος τι προβλέπει, χρειάζεται ψάξιμο… Στα νυχτερινά κέντρα -μπουζούκια κλπ…, πάντως, που εφαρμόζουν το λεγόμενο face control, μου είπαν πως ποτέ δε λένε «είστε ανεπιθύμητος», λένε «είμαστε πλήρεις»…).

Για να μη μιλήσω για ΤΗΝ Αχαριστία. Εκείνοι ΞΕΡΟΥΝ. Αλλά οι μάσκες κάποτε πέφτουν… Έτσι;

Θα ήταν για κλάματα, θα ήταν για να περιπέσεις σε βαθύτατη θλίψη -στην «Στοά»!-, αν δεν ήταν για σπαρταριστά γέλια: τι κατάντια! (Ντράπηκα μόνο που στη μαρκίζα του θεάτρου υπάρχουν τα ονόματα του Δημήτρη Κεχαΐδη και της Ελένης Χαβιαρά).

Θέατρο «Στοά», 19 Φεβρουαρίου 2016.