Ένα μύθο θα σας πω…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 9 Ιανουαρίου 2014

Η ελληνική μυθολογία σώζοι το θέατρό μας για παιδιά! Ανέκαθεν οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι τροφοδοτούσαν τις θεατρικές Σκηνές για παιδιά. Όσο περνάει ο καιρός και τα έργα τα γραμμένα για παιδιά λιγοστεύουν -αλλά είναι και ακριβότερα για τους θιασάρχες γιατί πρέπει να πληρώνουν πνευματικά δικαιώματα…- τόσο περισσότερο οι λύσεις για το κείμενο που θ’ ανεβάσουν αντλούνται απ’ τον πλούτο τον αστείρευτο των αρχαίων ελληνικών μύθων, με τους ίδιους να συνθέτουν και να υπογράφουν τα έργα. Φέτος… μυθολογικός κατακλυσμός!

Έτσι έχουμε -προς το παρόν: «Θησέας και Αριάδνη στο νησί των ταύρων» σε κείμενο Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Σοφίας Σπυράτου για δεύτερη χρονιά στο «Badminton». «Οι 12 θεοί του Ολύμπου» σε κείμενο και σκηνοθεσία Νίκου Καμτσή στο «Τόπος Αλλού» απ’ το «Αερόπλοιο» του Νίκου Καμτσή. «Περσέας και Ανδρομέδα», επίσης σε κείμενο -έργο που ανέβασε και παλαιότερα- και σκηνοθεσία της Κάρμεν Ρουγγέρη η οποία κι αν έχει αρμέξει τη μυθολογία. Κι από 8 Φεβρουαρίου έρχεται στο «Παλλάς» και «Τρωικός πόλεμος»-υπερπαραγωγή δια συγγραφικής χειρός Στρατή Πασχάλη και χειρός σκηνοθετικής Σοφίας Σπυράτου.

Στην Θεσσαλονίκη πάλι, στο «Εγνατία», η Νανά Νικολάου ανέβασε το κείμενό της «Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες».

Ελπίζω όλες αυτές οι δουλειές να σέβονται τους μύθους. Και το παιδί.

«8η Δεκαετία Θέατρο Τέχνης-8 Συγγραφείς-8 Σκηνοθέτες-8 Νέα Έργα»: φιλόδοξο και ουσιαστικό το φετινό project, που λέμε πια, του «Θεάτρου Τέχνης» στο Υπόγειο -έστω κι αν έρχεται καθυστερημένο κατά μία χρονιά γιατί στην όγδοη δεκαετία πέρσι ήταν που εισήλθε (1942-2012), μάλλον τα μπέρδεψαν στο μέτρημα ή άργησαν να το θυμηθούν…-, συνοδευόμενο απ’ την έκδοση –τυπωμένα στα προγράμματα των παραστάσεων- και των οκτώ έργων που παραγγέλθηκαν. Τιμά το παρελθόν του ιστορικού Θεάτρου και το νοιάξιμο του Κάρολου Κουν και των ανθρώπων του για το σύγχρονο ελληνικό έργο -έστω κι αν το παρόν του Θ.Τ. έχει πολύ ξεθωριάσει… Στα μισά του βρίσκεται, τέσσερα απ’ τα οκτώ μεγάλα μονόπρακτα που είχαν παραγγελθεί έχουν ανεβεί, τα μέσα περιορισμένα, δε γίνεται, βέβαια, όλα να ’ναι καλά κι όλες οι παραστάσεις να ’ναι καλές κι όλοι να ’ναι καλοί. Δυο-τρία πράγματα να μείνουν, κέρδος θα ’ναι.

Είδα και τις τέσσερις παραστάσεις και μέχρι τώρα αυτά που θέλω να κρατήσω είναι δυο ερμηνείες: την πολύ δυνατή -τι ρυθμοί, τι καίριος, τι γεμάτος ηθοποιός!- του Νίκου Αρβανίτη στον ενδιαφέροντα μονόλογο του Αλέξη Σταμάτη «Μεσάνυχτα σ’ έναν τέλειο κόσμο», σε σκηνοθεσία του Άρη Τρουπάκη, και την αστραφτερή, συναρπαστική, αφοπλιστική του Νίκου Νίκα -η καλύτερή του, πιστεύω, μέχρι τώρα- στο επίσης πολύ ενδιαφέρον, θεατρικότατο «Τον άυλο εσένα» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη που ευτύχησε στα σκηνοθετικά χέρια του Γιώργου Παλούμπη. Ε, δεν είναι και λίγα. Και περιμένω τη συνέχεια.

Ε, μα… Δηλαδή επιτέλους! Τόσα μιούζικαλ πια ανέβηκαν κι ανεβαίνουν εν Ελλάδι. Τόσο δύσκολο είναι να μάθουμε να μεταφράζουμε, όταν αναφερόμαστε σε μιούζικαλ, την αγγλική λέξη «book» σε «λιμπρέτο»; Ή, έστω -αν το λιμπρέτο παραπέμπει στην όπερα-, σε «κείμενο»; Κι όχι σε «βιβλίο»; Τι θα πει «βιβλίο»; Βλέπω αλλεπάλληλες παρανοήσεις. Και για να δικαιολογήσουν το… «βιβλίο», το αδικαιολόγητο, οι υπεύθυνοι –προγραμμάτων, δελτίων Τύπου κλπ –φτάνουν να επινοούν και… φανταστικές ιστορίες.

Ολόκληρη «Ελληνική Θεαμάτων», ολόκληρη υπερπαραγωγή έκανε στο «Παλλάς» για το «Sugar», ολόκληρο υπερπολυτελές πρόγραμμα, τεραστίων διαστάσεων, γυαλιστερό-γυαλιστερό, έβγαλε για την παράσταση, και διαβάζω μπροστά-μπροστά: «Βασισμένο στο βιβλίο του Peter Stone». Ποιο «βιβλίο του Peter Stone»; Κανένα «βιβλίο του Peter Stone» δεν υπήρξε ποτέ. Ο Πίτερ Στόουν το «book», δηλαδή το λιμπρέτο, το κείμενο, το έργο έχει γράψει.

Διάβασα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» την Βένα Γεωργακοπούλου, που αυτά ποτέ δεν της ξεφεύγουν, να γράφει πολλά κι ενδιαφέροντα για τον πολυβραβευμένο -δις οσκαρούχο- αυστριακό σταρ των ταραντινικών «Αδωξοι μπάσταρδη» και «Django, ο τιμωρός» και του «Θεού της σφαγής» του Πολάνσκι, τον Κριστόφ Βαλτς. Για τη σημαντική θεατρική προϊστορία του – και το θεατρικό παρόν του- και για το ντεμπούτο του στη σκηνοθεσία όπερας με τον «Ιππότη με το ρόδο» του Ρίχαρντ Στράους στην Αμβέρσα. Και για την ελληνογερμανίδα πρωταγωνίστριά του στο ρόλο του Οκτάβιαν, τη μέτζο Στέλλα Ντουφεξή. Μια γοητευτική, λυγερή νέα γυναίκα με έξοχη φωνή και σπουδαία καριέρα στα μεγάλα ευρωπαϊκά θέατρα.

Να συμπληρώσω εγώ πως έχουμε έναν επιπλέον λόγο να καμαρώνουμε: η Στέλλα Ντουφεξή, που ’χει δώσει το παρών, μ’ εξαίσια αποτελέσματα, δυο φορές, αν δεν κάνω λάθος, στο Μέγαρο Μουσικής -σ’ ένα ατομικό ρεσιτάλ και σε μια συναυλία με «Ρομαντικά φωνητικά κουαρτέτα», την έχω απολαύσει και στα δυο- ενώ έχει ηχογραφήσει και Ρεσπίγκι σ’ ένα cd με το δικό μας Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο, είναι κόρη γερμανίδας μάνας και έλληνα πατέρα. Του σκηνοθέτη μας Σταύρου Ντουφεξή. Ελπίζω να τη δούμε, κάποια στιγμή, να κάνει και όπερα σε σκηνή ελληνική. Καιρός δεν είναι;

Σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι», στις 26 Δεκεμβρίου, για το εις διπλούν «Νησί των θησαυρών» που βλέπουν τα παιδιά μας φέτος -σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Να συμπληρώσω σήμερα πως στην παράσταση του θεατροποιημένου μυθιστορήματος περιπέτειας του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον που παίχτηκε απ’ το «Θέατρο του Βορρά» στο «Άνετον» της Θεσσαλονίκης και περιοδεύει στην Βόρεια Ελλάδα, για την οποία δεν έβρισκα στοιχεία των συντελεστών της, το κείμενο της θεατροποίησης, όπως με πληροφόρησαν φίλοι του facebook που τους ευχαριστώ, υπογράφει ο Βαγγέλης Δαλλές και τη σκηνοθεσία η Μπίλιω Κωνσταντοπούλου.

Δώδεκα, τελικά -δηλαδή μέχρι νεοτέρας…- , οι φετινές ελληνόφωνες επαγγελματικές παραστάσεις Ίψεν. Στις έντεκα που σας έγραφα στο περασμένο «Τέταρτο Κουδούνι» προσθέστε και τον «Εχθρό του λαού» -υπ’ αριθμόν 3 φετινό ανέβασμα του έργου, που σχεδόν ισοφαρίζει τους «Βρικόλακες» (όπου τα ανεβάσματα είναι τρία επίσης αλλά και τα τρία καινούργια ενώ ο «Εχθρός του λαού» έχει και μια επανάληψη): ο γνώριμός μας Σέρβος Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς ανεβάζει το έργο του Χένρικ Ίψεν στην Λευκωσία, για τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.