Επίδαυρος: πώς λέμε Συρακούσαι;

Το Τέταρτο Κουδούνι / 31 Ιανουαρίου 2013

Ναι, με νεκροφόρα! Με νεκροφόρα και μάλιστα του Οίκου Τελετών Μπαμπούλας (!) και με φοβερές, πανκοφέρνουσες κομμώσεις του κομμωτηρίου «Θριξ» (!) προσήλθαν στον «Μύλο» της Θεσσαλονίκης οι τρεις ηθοποιοί _ Σίμος Κακάλας, ο και σκηνοθέτης, Έλενα Μαυρίδου και Δήμητρα Κούζα _ της «Goλfω». Είχε μία λογική το πράγμα. Αποχαιρετούσαν μαζί μας, για τελευταία φορά, στον τόπο που γεννήθηκε και στην τελική της εκδοχή _ «Director’s Cut» με τ’ όνομα _ την προσφιλή τους παράσταση. Η οποία γεννήθηκε το 2004 ως παραγωγή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στο φουαγιέ του θεάτρου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών αλλά επειδή δεν αγκαλιάστηκε και πολύ στοργικά απ’ το ΚΘΒΕ _ διάφορες περιπέτειες πέρασε… _ πήρε των ομματιών της, ανεξαρτητοποιήθηκε και _ ίσως, ακριβώς γι αυτό _ μακροημέρευσε _ πλήρης ημερών απήλθε. Παίχτηκε απ’ την Εταιρεία Θεάτρου «Χώρος», που δημιούργησαν οι πρωτεργάτες της, ξανά και ξανά σε διαφορετικές εκδοχές – έξι; Επτά; _, ανδρώθηκε σε περιοδείες, πέρασε απ’ το Φεστιβάλ Αθηνών κι άνοιξε στη συμπαθέστατη ομάδα το δρόμο για δουλειές ακόμα καλύτερες _ τώρα περιοδεύουν με την «Ερωφίλη» τους.

Ταιριαστή, λοιπόν, η ατμόσφαιρα πόσω μάλλον όταν, στην παράσταση που θ’ αποχαιρετούσαμε, το μάνγκα _ μια εκδυτικισμένη γιαπωνέζικη μορφή κόμικ _ που την έχει εμπνεύσει συναντούσε το γκόθικ. Τον τίτλο «Black Carpet» _ που ’φερνε και στο χολιγουντιανό οσκαρικό red carpet _ είχε η… νεκροφιλική είσοδος αλλά και στην παράσταση, στο «Principal Club Theater» του «Μύλου», μας «εισήγαγαν» με live οι _ σκληροπυρηνικοί αλλά πολύ καλοί _ γκόθικ μέταλ «Margin of Existence» ενώ τη συμπλήρωσε ανάλογο πάρτι απ’ όπου δεν έλειψαν οι μνήμες απ’ τις προηγούμενες εκδοχές της… μακαρίτισσας σε βιντεοπροβολές.

Δεν οργανώθηκε, πάντως, τυχαία το... «The Golfo Project». Αφορμή, η παρουσίαση, πριν καταφθάσει η νεκροφόρα, σ’ άλλη αίθουσα του «Μύλου», του μάνγκα κόμικ που προέκυψε απ’ την «Goλfω». Όπου _ καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια _ το κείμενο του Σπυρίδωνος Περεσιάδου της Ακράτας, του 1894 και της στρούγκας γίνεται στόρι μπορντ και «δραματικό μεταειδύλλιο», όπως είπε ο καθηγητής στο Αριστοτέλειο και κριτικός θεάτρου Σάββας Πατσαλίδης που το παρουσίασε, και περνάει στην αθανασία, τα τσαρούχια του Τάσου γίνονται βαριές μαύρες μπότες, οι πλεξούδες της Γκόλφως μαλλί πράσο κι η φουστανέλα του κυρ – Ζήση, του αρχιτσέλιγκα, μακριά, μαύρη καμπαρντίνα. Ένα κομψό βιβλιαράκι, ασπρόμαυρο _ το δημιούργησε η Eli Ketzi μαζί με τις Κατερίνα Παπαφλωράτου, Ολίνα Γατσά και Τόνια Βασδέκη _, που διαβάζεται «ανάποδα» _ απ’ το τέλος προς την αρχή κι από δεξιά προς τα αριστερά _ όπως τ' αυθεντικά μάνγκα.

Κάποιοι πολύ θα συγχύζονταν με το όλον πράγμα αλλά η νεολαία που ’χε φισκάρει την αίθουσα _ χαμός! _ γέλασε και πέρασε πολύ καλά μ’ όσα είδε κι άκουσε _ κοστούμια και μάσκες της Μάρθας Φωκά, μουσικές του Γιώργου Μαυρίδη, εξαιρετικά βίντεο του Μπάμπη Βενετόπουλου, φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλλη, διεύθυνση παραγωγής της Στέλας Τενεκετζή. Τόσο που, προς στιγμή, σκέφτηκα πως η Goλfω ΖΕΙ και πως καθόλου δεν το αποκλείω να ’χουμε και καινούργια εκδοχή: «Goλfω Resurrected»…

  

Πυρετωδώς ετοιμάζει ο Γιώργος Νανούρης στην «Πόλη» του Δάνη Κατρανίδη το ανέβασμα του αξεπέραστου αριστουργήματος του Έντουαρντ Άλμπι «Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;», με το θιασάρχη, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Χρύσα Παπά και Παναγιώτη Εξαρχέα.

Αλλά δεν αρκείται σ’ αυτό. Θα υπογράψει τη σκηνοθεσία και σ’ ένα αφιέρωμα στον Καβάφη _ φέτος, 150 χρόνια απ’ την γέννησή του (1863) και ογδόντα απ’ το θάνατό του (1933), Έτος Καβάφη _ που θα γίνει στις 26 Φεβρουαρίου στο «Παλλάς». Κύριος άξονας, η καλή σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου που θα ερμηνεύσει τραγούδια σε ποίηση Καβάφη με τη συνοδεία της Orchestra Mobile την οποία θα διευθύνει ο Θεόδωρος Ορφανίδης. Ποιήματα του Αλεξανδρινού θ' απαγγείλουν ο Τάσος Νούσιας και _ έκπληξη! _ η αγγλίδα συγγραφέας του μπεστ σέλερ μυθιστορήματος «Το νησί» _ που η μεταφορά του σε σειρά απ’ την τηλεόραση του Mega έκανε τράκες _ Βικτόρια Χίσλοπ.

Εγώ, αυτό, απ’ την αρχή που το διάβασα ως «πληροφορία» μέχρι τώρα που το ’δα πλέον να λέγεται απ’ τον Γιάννη Χουβαρδά ευθέως σε συνέντευξή του στην Μυρτώ Λοβέρδου στο κυριακάτικο «Βήμα», δεν το ’χω ακόμα καταλάβει. Γιατί η ολοκλήρωση της διεθνούς περιοδείας της «Οδύσσειας» του Γουίλσον είναι συνάρτηση της παραμονής του στο Εθνικό; Αν έχει η περιοδεία οργανωθεί ή κι αν ακόμα δεν έχει οργανωθεί, δεν μπορεί να την ολοκληρώσει οποιοσδήποτε άλλος αναλάβει τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή εφόσον ο Γιάννης Χουβαρδάς δηλώνει πως δεν επιθυμεί να παραμείνει; Κάτι μου στραβώνει. Όσο κι αν έχω πιστέψει και υποστηρίξει μέχρι παρεξηγήσεως την αποτελεσματικότητα της δουλειάς του στο Εθνικό, αυτά τα ήξεις, αφήξεις και τα ναι, μεν αλλά και τα «αφήνω ένα παράθυρο ανοιχτό» δε μου αρέσουν. Σκοπιμότητες μου μυρίζουν. Και τακτικισμούς.

Άι, άι, άι, άι, άι… Το «λαμπρό και ακτινοβόλο φεστιβάλ σε οικουμενική κλίμακα» που «οραματίζεται», όπως διάβασα σε συνέντευξή του στην Γιώτα Συκκά στην «Καθημερινή», ο αναπληρωτής υπουργός ΠΑΙΘΠΑ. κ. Κώστας Τζαβάρας στην Επίδαυρο, με το… ακλόνητο επιχείρημα «το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έχει ελληνικό αλλά και διεθνές τμήμα» _ καλέ, τι ακριβώς εννοεί; _ ξέρετε σε ποιο μοντέλο βασίζεται; Αυτό το διάβασα σε δηλώσεις του στην Βάσω Τζεβελέκου, στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Στον Κύκλο Κλασικών Παραστάσεων που οργανώνει το ιταλικό Εθνικό Ινστιτούτο Αρχαίου Δράματος στο Ελληνικό Θέατρο των Συρακουσών, λέει! Δηλαδή μοντέλο για φεστιβάλ των δεκαετιών 1910 – 1920. Όσο για τ' αποτελέσματα τα ’χουμε διαπιστώσει ιδίοις όμμασι _ και στην Επίδαυρο παλαιότερα, και στο «Σχολείον» της Ειρήνης Παπά πρόσφατα _, όπου «απολαύσαμε» παραστάσεις των Συρακουσών και μείναμε εμβρόντητοι…

«Θα οριστεί και διεθνής επιτροπή η οποία θα δίνει βραβεία, ώστε όσοι παίρνουν μέρος να έχουν κι ένα πιστοποιητικό ότι έχουν συμμετάσχει στην ιστορία […]. Όπου το έχω πει, όλοι γίνονται ένθερμοι υποστηριχτές» δηλώνει ο οραματιστής (Α)ΥΠΑΙΘΠΑ. Ε, ρε γέλια. Μόνο μη μας πάρουν στο ψιλό διεθνώς _ διότι περί διεθνούς οργανώσεως πρόκειται. 
Είναι άξιο θαυμασμού πώς τους πλευρίζουν αυτούς τους άσχετους που διορίζονται υπουργοί Πολιτισμού, πώς, μπίρι – μπίρι, τους γανώνουν το κεφάλι και πώς τους πείθουν οι επιτήδειοι… Και βγαίνουν μετά και σου λένε «εγώ θα γίνω ο νέος Περικλής» (Α, για τα λεφτά _ που δεν υπάρχουν _ δε μας είπε ακόμα ο «οραματιστής» πού θα τα βρει για να το οργανώσει το «λαμπρό και ακτινοβόλο». Εκτός κι αν του ’χουν εξασφαλίσει τίποτα «ανώνυμους» χορηγούς, σαν αυτόν του Θεατρικού Μουσείου που σας έγραφα στο «Τέταρτο Κουδούνι» την περασμένη Πέμπτη…). Άι, άι, άι, άι, άι…