Ο Μινωτής αναλαμβάνει το Ελληνικό Φεστιβάλ

Το Τέταρτο Κουδούνι / 10 Ιανουαρίου 2012

Άκουσα πως το Ελληνικό Φεστιβάλ, τελικά, θα το αναλάβει ο Αλέξης Μινωτής. Ή μήπως άκουσα λάθος; Ζει ο Μινωτής;

Ε, μα με τόσα απίθανα που «ακούγονται» γιατί να μην το σκεφτώ κι αυτό;
Βέβαια, καλή η πλάκα, να γελάσει λιγάκι και τ’ αχείλι μας. Αλλά, έτσι και το δεις σοβαρά, όχι απλώς αγανακτείς, απ’ τα ρούχα σου βγαίνεις: η θητεία του Γιώργου Λούκου ως προέδρου του Φεστιβάλ έληξε απ’ τον Αύγουστο. Έκτοτε το Φεστιβάλ μένει ακέφαλο. Κυβέρνηση και υπουργό αρμόδιο _ υποτίθεται _ για τον Πολιτισμό έχουμε απ’ τον Ιούνιο. Ε, απόφαση, ακόμα _ Ιανουάριος πια _, ούτε έχουν ανακοινώσει ούτε έχουν πάρει. Θα συνεχίσει ο Λούκος; Δε θα συνεχίσει ο Λούκος; Μαδάμε τη μαργαρίτα…
Παρασκήνιο, Βυζάντιο, παζάρια μεταξύ των συγκυβερνώντων κομμάτων, σκοτεινά πρόσωπα που δρουν στη σκιά, ενδιαφερόμενοι που έντεχνα ρίχνουν στην πιάτσα τ' όνομά τους για να 'ρθει στο προσκήνιο και να τους σκεφτούν, ονόματα _ μερικά εντελώς απίθανα… _, που κυκλοφορούν μεταξύ των παροικούντων την Ιερουσαλήμ, ο Γιάννης Κόκκος κι ο Κώστας Γαβράς έχουν βολιδοσκοπηθεί κι έχουν αρνηθεί τη θέση, δηλώσεις, υπαινιγμοί…. Το μόνο που ΚΑΝΕΙΣ απ’ τα εμπλεκόμενα κέντρα εξουσίας δεν έχει σκεφτεί, δε σκέφτεται και _ είμαι σίγουρος ότι _ δε θα σκεφτεί είναι τα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Το πρόγραμμα αυτών των φεστιβάλ ΠΟΤΕ θα καταρτιστεί; ΠΩΣ, δηλαδή, σκέφτονται ότι καταρτίζεται το πρόγραμμα ενός διεθνούς φεστιβάλ; Χαλαρά κι άνετα; Καμιά βδομάδα πριν απ’ την έναρξη του; Στις ραχούλες και στις παραλίες του νομού Ηλείας; Ανάμεσα σε κοψίδια και φρέσκο ψάρι και κρασά και τραγούδια; Και τι προϋπολογισμό θα ’χει, τελικά, φέτος το Ελληνικό Φεστιβάλ; Κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι το παρασκήνιο και «τίνος θα ’ναι» αυτός που θα καθίσει στην καρέκλα. Αδιάφοροι; Ζεμανφουτίστες; Μάλλον ανίδεοι θα ’λεγα, άσχετοι… Άρα, επικίνδυνοι.

Ξανάδα, στην «Αποθήκη», τον Θανάση Ευθυμιάδη στο μονόλογο της Κατερίνας Μαγγανά «Έφη. Από το Ευτυχία», σκηνοθετημένον απ’ τον Ακύλλα Καραζήση _ ευτυχής συνάντηση. Και δεν άλλαξα την αρχική μου γνώμη: είναι ο καλύτερός του ρόλος κι ο πρώτος στον οποίο τον βλέπω να βγαίνει απ’ τον εαυτό του και να τσαλακώνεται. Σας συνιστώ να τον δείτε _ τα Δευτερότριτα παίζει.

Το «Κουρέλι», έργο (2003) ενός βρετανού συγγραφέα με μεγάλο ενδιαφέρον, του Ντένις Κέλι _ ουδεμία σχέση με το… προϊστορικό μελό «Το κουρέλι» του Ντάριο Νικοντέμι _, θ’ ανεβάσει στο «Faust» του Αλέκου Συσσοβίτη, αμέσως μετά το «Sunset Limited» που παίζεται τώρα εκεί απ’ τον Γιάννη Βούρο και τον ίδιο τον Αλέκο Συσσοβίτη, ο καλός Γιάννης Μόσχος με το σχήμα του «Θεατροεργαστήριον» και σε μετάφραση Χριστίνας Μπάμπου – Παγκουρέλη. Έργο άπαιχτο στην Ελλάδα και άγνωστο, εκτός από κάποια αποσπάσματά του που παρουσιάστηκαν στο Φόρουμ Σύγχρονης Δραματουργίας του Ελληνικού Κέντρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου τον Απρίλιο του 2009, στη ίδια μετάφραση κι απ’ τον ίδιο σκηνοθέτη.
Διαρθρωμένο σε εννέα σκηνές, εναλλάσσοντας μονολόγους και διαλογικές σκηνές, αφηγείται την ιστορία της Μισέλ και του Μάικλ _ δυο αδέλφια που προφανώς αποτελούν τη θηλυκή και την αρσενική όψη του ίδιου νομίσματος _ και της οικογένειάς τους, αποκαλύπτοντας σταδιακά τον κόσμο τους. Μνήμες και τραύματα της παιδικής ηλικίας στοιχειώνουν την Μισέλ και τον Μάικλ: ο θάνατος της μητέρας τους σε πολύ νεαρή ηλικία, ο μέθυσος και αδιάφορος πατέρας τους, η απόπειρα πώλησής τους σ’ έναν παιδεραστή, η οικονομική τους εξαθλίωση, οι φαντασιώσεις τους για τους γονείς τους έρχονται κι επανέρχονται στις διηγήσεις τους, με κεντρικό αφηγηματικό άξονα την ανεύρεση απ’ τον Μάικλ ενός νεογέννητου μωρού στα σκουπίδια _ είναι το Κουρέλι, όπως αποφασίζει να το ονομάσει _ και την προσπάθειά του να το σώσει.
Ο συγγραφέας αφηγείται, συνδυάζοντας ευαισθησία και σκληρότητα, την ιστορία των δυο αδελφών, μ’ έναν ιδιαίτερο θεατρικό τρόπο: εναλλάσσοντας μια ποιητική παραληρηματική γλώσσα στους μονόλογους των ηρώων του με πεζούς καθημερινούς διάλογους στη μεταξύ τους επαφή, ανατρέποντας τη γραμμική χρήση του χώρου και του χρόνου και βάζοντας τους ήρωές του ν' αφηγούνται και παράλληλα να βιώνουν τις καταστάσεις αλλάζοντας διαρκώς ρόλους και ενσαρκώνοντας όλα τα πρόσωπα της ιστορίας.
Τους δυο ρόλους στο «Κουρέλι», που θα κάνει πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου και θα παιχτεί για 18 παραστάσεις, θα ερμηνεύσουν ο Θύμιος Κούκιος κι η Ελίνα Ρίζου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια θα ’ναι της Τίνας Τζόκα κι η μουσική επιμέλεια του Νίκου Βίττη.
Να θυμίσω πως τον Ντένις Κέλι _ μέσα από ολοκληρωμένες παραστάσεις _ γνωρίσαμε στην Ελλάδα τη σεζόν 2010 – 2011 μ’ ένα μπαράζ παραστάσεων τριών (!) έργων του _ τα δυο πρώτα στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου», όπου μάλιστα ο συγγραφέας ήρθε καλεσμένος και μίλησε με το κοινό: «DNA» _ ένα έργο του γραμμένο για έφηβους _ που παρουσιάστηκε απ’ την Ομάδα «Grasshopper» σε σκηνοθεσία Σοφίας Βγενοπούλου, «Τα ορφανά» σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου _ η παράσταση συνεχίστηκε και την επόμενη σεζόν _ και «Οσάμα, ο ήρωας» που παίχτηκε με σκηνοθέτη τον Πέρη Μιχαηλίδη απ’ το σχήμα του «Μηχανή» στο «Beton 7».
Για τις 22 Φεβρουαρίου, πάντως, έχει αναγγελθεί η πρεμιέρα άλλου ενός έργου του Ντένις Κέλι: «Μετά το τέλος» σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου στη Σκηνή «Black Box» του «Επί Κολωνώ». Ευκαιρία για μια νέα, διπλή γνωριμία με το συγγραφέα.

Ο Μιν

Το κατά Θωμάν Μοσχόπουλο «Μίστερο μπούφο» του Ντάριο Φο σπάει ταμεία μαθαίνω _ δεν το ’δα ακόμα, την Κυριακή θα πάω στο «Θησείον. Απλώς στο «Αθηνόραμα» ανακάλυψα πως στην Αθήνα παίζεται και δεύτερη εκδοχή του. Στην αίθουσα «Δυναμό» του Κεραμεικού, σε σκηνοθεσία Μαρίνου Μουζάκη, απ’ την ομάδα «Τσιριτσάντσουλες» που παρουσιάζει το έργο απ’ το καλοκαίρι του 2010.

Μα γιατί δεν κάνει κάποιος την Λίστα Λαγκάρντ επιθεωρησιακό νούμερο;
Για να παραφράσω το βάρδο: όλη η Ελλάδα, μια επιθεώρηση…