Τσέχοφ x 5 = 0 (;)

Το Τέταρτο Κουδούνι / 27 Δεκεμβρίου 2012

Αγαπώ τον Τσέχοφ. Αγαπώ τον Τσέχοφ περισσότερο, θα τολμούσα να πω, από ο,τιδήποτε άλλο στο θέατρο _ τον λατρεύω. Ή, τέλος πάντων, τον κατατάσσω πρώτο μεταξύ _ πολύ ολίγων _ ίσων στις προτιμήσεις μου. Και κάθε φορά που τον διαβάζω ή τον βλέπω να παίζεται όλο και κάτι καινούργιο ανακαλύπτω _ ανεξάντλητο και για όλες τις εποχές τον βρίσκω.

Φέτος είχαμε τη δυνατότητα να δούμε στην Αθήνα και τα τέσσερα βασικά έργα του: «Γλάρο», «Θείο Βάνια, «Τρεις αδελφές» (σε δυο εκδοχές) _ τα δυο προηγούμενα τα ’δα ήδη από πέρσι και πρόπερσι, φέτος επαναλαμβάνονται ή επαναλήφθηκαν _ και «Βυσσινόκηπο». Από νέους ηθοποιούς κυρίως, από νέους, ως επί το πλείστον, σκηνοθέτες, σε προσπάθειες, βασικά, φιλότιμες. Ε, απογοητεύτηκα. Τα αποτελέσματα _ για το γούστο μου τουλάχιστον _ κυμαίνονται, λυπάμαι που το λέω, απ’ το επιεικώς συμπαθητικό μέχρι το απαράδεκτο. 

Κι αναρωτιέμαι. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να 'χει τη φιλοδοξία ν’ ανεβάσει και να παίξει Τσέχοφ _ και δε μιλώ για τους μωροφιλόδοξους, διότι κι αυτοί υπάρχουν… Μήπως, όμως, δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο όσο, ίσως, φαίνεται; Μήπως δε θα πρέπει να ’ναι στην πρώτη γραμμή των προτεραιοτήτων του; Αλλά στη γραμμή εκείνη όπου θα πρέπει να ’χει συγκεντρώσει εμπειρίες και να 'χει συσσωρεύσει κάποια πείρα _ θεάτρου και ζωής; Και δεν εννοώ στα γεράματα…

Η Θεσσαλονίκη έχει πια την ταινιοθήκη της. Κι οι άνθρωποί της έχουν πέσει με τα μούτρα _ προγράμματα, ανακοινώσεις, ιδέες. Πολύ το χαίρομαι. Την είχε ανάγκη η Θεσσαλονίκη των κινηματογραφικών φεστιβάλ την ταινιοθήκη. Εύχομαι να συνεχίσουν εσαεί να τη στηρίζουν αυτοί απ’ τους οποίους εξαρτάται οικονομικά. Διότι, όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

Να θυμίσω πως «Ο Τρελαντώνης» της Πηνελόπης Δέλτα, που ’χει ανεβάσει στο «Ακροπόλ», για την Παιδική Σκηνή του, η Σοφία Σπυράτου σε δραματουργική επεξεργασία του Στρατή Πασχάλη, δεν κάνει τώρα το σκηνικό του ντεμπούτο. Το 'χει κάνει ήδη _ αν δεν υπάρχει και κάτι προγενέστερο που δεν το θυμάμαι ή δεν το ξέρω _ ήδη απ’ το 2002, όταν τον ανέβασε στην Θεσσαλονίκη για το ΚΘΒΕ η Γλυκερία Καλαϊτζή σε δική της διασκευή για παιδιά. Η ίδια ξανανέβασε τη διασκευή αυτή και στην Αθήνα, στο θέατρο «Ορφέας / Σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς», τη σεζόν 2009 – 2010.

                                                 

Βρε, αυτό το «Θα σε πάρω να φύγουμε – Η Ελλάδα μέσα από την επιθεώρηση» σε κείμενα και έρευνα Άγγελου Πυριόχου και σε σκηνοθεσία και με χορογραφίες Φωκά Ευαγγελινού που ανάγγειλε το «Badminton» για τον Μάρτιο πώς μου θυμίζει _ απ’ τις περιγραφές, τουλάχιστον, στα δελτία Τύπου _, μα πώς μου θυμίζει εκείνο _ το αξέχαστο _ το «Βίρα τις άγκυρες» των Παπαθανασίου - Ρέππα σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή στο «Κοτοπούλη» του Εθνικού (1997 – 1999)…

 

                                           

Ψοφάω να τα διαβάζω και να τ' ακούω _ το καλύτερό μου. Δε γράφουμε ούτε λέμε _ στα ΜΜΕ _, πλέον, πέθανε. Ποτέ! Δεν πεθαίνει κανείς πλέον. Γράφουμε και λέμε, πλέον, απεβίωσε. Ή «έφυγε». Ή και έφυγε απλώς _ χωρίς τα εισαγωγικά (πού πήγε, δηλαδή;). Δε γράφουμε ούτε λέμε, πλέον, κηδεία. Γράφουμε και λέμε εξόδειος ακολουθία. Δε γράφουμε ούτε λέμε, πλέον, αυλή της εκκλησίας. Γράφουμε και λέμε αύλειος χώρος. Ας πούμε, για παράδειγμα: Η εξόδειος ακολουθία του / της… που απεβίωσε την Δευτέρα εψάλη στον ιερό ναό του / της…., στον αύλειο χώρο του οποίου είχε συγκεντρωθεί πλήθος κόσμου.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή...

Λέμε ό,τι λέμε για την αστυνομία _ και πολύ συχνά δικαίως. Ας πούμε όμως και τα καλά _ εάν και όταν υπάρχουν.

Από πέρσι, κάθε φορά πια που πάω στο Εθνικό βλέπω τριγύρω πυκνή αστυνόμευση. Με την καλή έννοια. Που πυκνώνει την ώρα της λήξης της όποιας παράστασης, Είναι τραγικό να αστυνομεύεται ένα θέατρο για να υπάρξει. Aλλά, όπως άφησαν οι ιθύνοντες να καταντήσουν τα πράγματα στην περιοχή, ήταν και είναι απαραίτητο. Για τους θεατές και τους ηθοποιούς και τους υπαλλήλους του Θεάτρου είχε καταντήσει φόβος και τρόμος η προσέλευση κι η αποχώρηση. Πώς να πάει, ειδικά, ένας ηλικιωμένος στο Εθνικό; Και το Εθνικό έχει συνήθως κοινό μιας κάποιας ηλικίας. Ε, λοιπόν, αυτό το κοινό μπορεί πια να νοιώθει πιο ασφαλές. Το σωστό να λέγεται.

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου, Σωτηρία Μπέλλου εις διπλούν, Μαρινέλλα αφ’ εαυτής, Σεβάς Χανούμ, Αττίκ, Ρόζα Εσκενάζυ, Βέμπο… Τώρα κι η Ρίτα Σακελλαρίου κοντά μας _ επί σκηνής. Και επέρχεται κι άλλη Βέμπο, βαρύτερη. Ο νέος συρμός: το τραγούδι μας να τροφοδοτεί το θέατρό μας. Άντε, Έφη Σαρρή, πού θα πάει, θα ’ρθεί κι η σειρά σου… 

«Για μια παράσταση – ύμνος». «Του εισβολέα – καταλύτης». «Περιλαμβάνει δύο έργα – φάροι». Ε, ναι, δεν μπορώ να τα χωνέψω… Με τίποτα.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

 

Ο Ντάριο Φο επιστρέφει πανηγυρικά φέτος στην ελληνική σκηνή. «Mistero Buffo» σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου απ’ την ομάδα «Επτάρχεια» στο «Θησείον» αλλά και σε σκηνοθεσία Μαρίνου Μουζάκη απ’ την ομάδα «Τσιριτσάντσουλες» στην αίθουσα «Δυναμό». «Γυναίκα από σύμπτωση – Ελισάβετ» σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου στο «Αγγέλων Βήμα». «Ανοιχτό ζευγάρι… εντελώς ορθάνοιχτο» (των Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε) με σκηνοθέτη τον Νίκο Δαφνή στο «Θέατρο Κάτω απ’ τη Γέφυρα» _ για τέταρτη σεζόν! _ αλλά και σε μια δεύτερη εκδοχή με τον τίτλο «Σ’ αγαπώ – Σε μισώ» σε σκηνοθεσία Φάνη Κατέχου στον καινούργιο χώρο «Fabrica Athens». Ίσως ο άναρχος του θεάτρου να ταιριάζει στους _ ελληνικούς _ δύσκολους καιρούς μας. 

Η Αθήνα μυρίζει σαν Αράχωβα: το ’γραψε εις χρόνον ανύποπτον η φίλη Βάσω. Και είναι ό,τι καλύτερο διάβασα για τη φετινή χειμωνιάτικη Αθήνα της κρίσης με τ' αναμμένα στο φουλ τζάκια.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… Καλή χρονιά!