Τα δάκρυα, τα δάκρυά (τους) ειν’ καυτά…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 13 Δεκεμβρίου 2012 

Μοιάζει να ’χω γίνει σταθερός πόλος διαφήμισης της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση αλλά δε με νοιάζει. Εκείνο που ξέρω είναι πως τα καλλιτεχνικά γεγονότα που προσφέρει είναι αλλεπάλληλα _ με ασυνήθιστη πυκνότητα. Και μου είναι αδύνατο να τα αγνοήσω. 

Να αγνοήσω, δηλαδή, το «Desh» του Άκραμ Καν; Να αγνοήσω αυτόν τον σπουδαίο χορευτή; Αυτόν τον σπουδαίο χορογράφο; Αυτόν τον Καλλιτέχνη; Αυτή την παράστασή του που δεν είναι παρά μια αναζήτηση, εύφορη αλλά και επώδυνη, ένα φιλέρευνο ταξίδι του στις μακρινές του ρίζες, ξεχειλισμένο απ’ την περιέργειά του να γνωρίσει, να μάθει, να γευτεί _ σαν παιδάκι; Ένα ταξίδι που δεν οδηγεί παρά σ’ αυτό το απ’ την αρχή πάνω στη σκηνή σακί. 

Στο χώμα και στα παλιά ρούχα που κρύβει μέσα του _ όλα που ψάχνει είναι εκεί, μέσα στα πόδια του, κάτω από τα μάτια του. Να μην εκφράσω πόσο πλήρης ένοιωσα απ' το συναρπαστικό αυτό θέαμα που «δεν είναι παρά ένα σόλο»; Να μη γράψω για τη μαγεία των σκηνικών του Σάντερ Λόονεν; _ ω, αυτές οι αυλαίες που κατεβαίνουν σαν ομίχλη, σαν καταρράκτες στο τέλος… Να μη μιλήσω γι αυτό το οπτικό ποίημα; Που με κατέκτησε ολοκληρωτικά; Ε, όχι! Δε γίνεται.

Αλίμονο. Το θέατρό μας έφτασε στο σημείο να στέλνει για «προμόσιον», σε δελτία Τύπου, επιλογές απ’ τις «κριτικές» της περιβόητης στήλης «Κριτικές του Κοινού» που με καμάρι συνεχίζει να διατηρεί και να επαυξάνει _ με δάχτυλα πάνω και δάχτυλα κάτω _ το «Αθηνόραμα». Όπου, ανάμεσα σε κάποιους σοβαρούς και σεμνούς και άδολους θεατρόφιλους, ο κάθε κομπλεξικός του θεάτρου ή περί το θέατρο, ο κάθε άνεργος ηθοποιός που απορρίφθηκε από οντισιόν κι αισθάνεται, δικαίως ή αδίκως, ριγμένος, ο κάθε κατά φαντασίαν, με απωθημένα, κριτικός, ο κάθε απόφοιτος θεατρικών σπουδών που δεν έχει ο δύστυχος απασχόληση μπορεί αβέρτα να εισέρχεται ανωνύμως ή με ψεύτικο όνομα ή μέιλ και να βγάζει τα πάσης φύσεως απωθημένα του γράφοντας ανεξέλεγκτα ό,τι του κατεβάσει η κούτρα του ή χυδαιολογώντας _ πρόσφατα, για παράδειγμα, διάβασα: «Δία. Από αη-δία». Ως «κριτική του κοινού». Ή, αντιθέτως, μπορούν να εισέρχονται, επίσης ανεξέλεγκτα, όλα τα μέλη της οικογενείας και οι κολλητοί των καλλιτεχνών της εκάστοτε παράστασης _ ή και οι ίδιοι οι μετέχοντες σ’ αυτήν… _ και ριχ’ τα τα πεντάστερα, και να ομιλούν για «την καλύτερη παράσταση ever» και για «αριστούργημα» για να επηρεάσουν τους αφελείς. Ε, ρε που καταντήσαμε…

Tελικά, φέτος, δεν τα πήγαν καλά στο ταμείο _ άγνωστον γιατί. Οι «Ψευδαισθήσεις» του Ιβάν Βιριπάγιεφ σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτο στο θέατρο «Οδού Κυκλάδων». Από σήμερα μέχρι και την Κυριακή δίνονται οι τέσσερις τελευταίες παραστάσεις. Σας συνιστώ ανεπιφύλακτα να μην τη χάσετε την παράσταση αυτή. 

Σε τούρκικο όμιλο, το 50% της Μαρίνας Φλοίσβου, διάβασα. Προβλέπω σύντομα ο Λιμήν Ζέας να επανέρχεται ως Πασαλιμάνι και το Μικρολίμανο ως Τουρκολίμανο. Κι η Χρυσή Αυγή να γίνεται Τούρκος.

Βάι, βάι, βάι... Όλος ο κόσμος, μια σκηνή… 

Μάθε τέχνη κι άστηνε, κι άμα πεινάσεις πιάστηνε. Η κυρία Ευγενία Μανωλίδου επιστρέφει. Ως μαέστρος. Που αυτό κατά βάσιν είναι. Θα διευθύνει _ παλιά μου τέχνη κόσκινο _ στο «Badminton» τη συναυλία «Χριστούγεννα με τα αστέρια. Αφιέρωμα στον παγκόσμιο κινηματογράφο» με την Νίνα Λοτσάρη (Τ’ «αστέρια» ποια είναι; Οι δυο κυρίες; Έτσι αυτοτιτλοφορούνται; Σιγά, θαμπώθηκα…). Το πληροφορήθηκα από φλάιερ που μοιράζεται στο «Badminton», φλάιερ το οποίο πιστοποιεί τη σοβαρότητα του εγχειρήματος με φωτογραφίες της _ πολύ σέξι _ τραγουδίστριας και της διακεκριμένης μας μαέστρου, άψογα μακιγιαρισμένης, το φρύδι κάγκελο, τουαλέτα έξω οι ώμοι, στο ’να χέρι _ όχι το τσιγάρο αλλά _ η μπαγκέτα _ αρχιμουσικού, όχι ψωμιού _, στ’ άλλο χέρι _ όχι το μπεγλέρι αλλά _ μια μελετημένα υπέροχη κίνηση των δακτύλων που παραπέμπει στο «Θάνατο του κύκνου» της Πλισέτσκαγια _ ακριβώς η εικόνα μιας μαέστρου διεθνούς βεληνεκούς.

Μετά την αλήστου μνήμης «Στιγμή της αλήθειας», μετά το «Masterchef», το «Dancing with the Stars» και το «Ελλάδα έχ’(ει)ς ταλέντο», έφτασε για την κ. Μανωλίδου η στιγμή της αλήθειας _ της. Ok, με την Νίνα Λοτσάρη _ βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ… _, αλλά είναι μια κάποια (καινούργια) αρχή. Άντε, και με την Φιλαρμονική του Βερολίνου.

Το ομολογώ. Κάθε φορά που φτάνει δελτίο Τύπου από θέατρο για «αναπροσαρμογή» _ δηλαδή μείωση _ των τιμών των εισιτηρίων, για «χειρονομία κοινωνικής ευαισθησίας και συμπαράστασης στο χειμαζόμενο κοινό και στους άνεργους», για «καινούργια πολιτική τιμών» και τα λοιπά σχετικά, το πρώτο που σκέφτομαι είναι: ωχ, δεν τα πάνε κι αυτοί πολύ καλά, φαίνεται, στο ταμείο… 

«Εχθρό του λαού» απ’ τον Στέφανο Ληναίο και την Έλλη Φωτίου έχουμε φέτος στο «Άλφα» σε σκηνοθεσία του πρώτου _ ήδη παίζεται. «Εχθρός στο λαού» και στην Θεσσαλονίκη σε διασκευή – σκηνοθεσία Μαρίας Μπαλτατζή στην αίθουσα «Πολιτεία Θεάτρου». Αλλά κι ο Θωμάς Κινδύνης αναγγέλλει το ίδιο έργο του Ίψεν για τον Ιανουάριο, εδώ, στις δικές του «Μορφές Έκφρασης». Σε σκηνοθεσία Νίκου Περέλη. Μήπως είναι _ για να γίνω δημοσιογραφικά πιο trendy κι εγώ… _ too much; Υπερβολή, δηλαδή; 

  

Δάκρυα, πέρσι, τέτοιες μέρες, η ιταλίδα υπουργός Οικονομικών Έλσα Φορνέρο όταν ανακοίνωνε τα μέτρα εξόντωσης των _ ιταλών _ συνταξιούχων. Δάκρυα κι ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας _ κομμουνιστής, αν δεν απατώμαι.. _ Δημήτρης Χριστόφιας, όταν ανάγγειλε το δικό(ν) τους το Μνημόνιο(ν). Μελό έχουμε γίνει η Μεσογειακοί… Εκτός κι αν είναι κροκοδείλια τα δάκρυα. Διότι, δάκρυ και μύξα, δάκρυ και μύξα, αλλά τα μέτρα τα πήραν, τελικά. Έστω και δακρύβρεκτα.

Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…