Σπάγανε πιάτα, σπάνε κεφάλια

Το Τέταρτο Κουδούνι / 6 Δεκεμβρίου 2012


Διάβαζα στο πολύ καλό ένθετο «Art» της καλής «Εφημερίδας των Συντακτών» το ενδιαφέρον κομμάτι της Έφης Μαρίνου, με τον εκφραστικότατο τίτλο «Γίναμε μποντιμπιλντερούδες από τη μέση και πάνω» ήτοι διπλή συνέντευξη με την Αγλαΐα Παππά και την Σοφία Χιλλ, όντως συναρπαστικές Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας και Μαρία Στούαρτ της Σκοτίας, αντίστοιχα _ τα ’χω γράψει προ πολλού _, στο όντως έξοχο «Alarme» του Θεόδωρου Τερζόπουλου που παίζεται για δεύτερη σεζόν στο «Άττις». Οι οποίες μιλούν για τους ρόλους τους. Διάβαζα για το τι υπέστησαν στις δοκιμές και τι υφίστανται στις παραστάσεις, σερνάμενες σαν τα φίδια. Και νόμιζα πως διάβαζα κείμενο του Λίοπολντ φον Ζάχερ - Μααζόχ…. Διότι οι δυο καλές ηθοποιοί μας, αφού διεκτραγωδήσουν όσα τους συνέβησαν και τους συμβαίνουν, δηλώνουν πόσο το ευχαριστήθηκαν και πόσο το αγαπούν αυτό που κάνουν _ και το αγαπούν, το πράγμα φαίνεται. Δύσκολο πράμα, σήμερα ειδικά, να ’σαι ηθοποιός…

Το περασμένο Πάσχα έσπαγαν πιάτα _ που λέει ο λόγος _ , μεγάλο Σάββατο βράδυ, γιορτάζοντας στην ΕΤ3, στην αναστάσιμη εκπομπή της _ ναι, εκεί ακριβώς! _, τα 50 χρόνια του ΚΘΒΕ. Με ντιριντάχτα _ εν χορδαίς και οργάνοις, για να είμαι πολιτικά ορθός. Ο πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Μάκης Τρικούκης κι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του κ. Σωτήρης Χατζάκης. Ε, ρε γλέντια!
Τώρα, πριν αλέκτορα φωνήσαι, απέσβετο το μήνυμα της Αγάπης και σπάνε κεφάλια _ που λέει ο λόγος. Ο ένας του άλλου. Δε διαβάσατε τη δηλητηριώδη _ η φτώχεια φέρνει γκρίνια… _ επιστολή του κ. Προέδρου; Ο οποίος αδειάζει τον κ. Διευθυντή, αναφερόμενος στις υπόνοιες που εκείνος είχε αφήσει να δημιουργηθούν περί αδιαφορίας του Δ. Σ. του ΚΘΒΕ στην αναζήτηση ευθυνών για ένα θέμα κλοπής χρημάτων του Θεάτρου; Στο τελευταίο «Βήμα της Κυριακής», στη στήλη «Στη μπούκα» της Μυρτώς Λοβέρδου; Αααα, χάσατε. Για ψάξτε την. Αξίζει τον κόπο. Ε, ρε γλέντια!

Η εξαίρετη _ και αειθαλής _ Σοφία Ολυμπίου επανεμφανίζεται στη σκηνή. Μαζί με την Τζέση Παπουτσή και την Βίλμα Τσακίρη θα πρωταγωνιστήσουν στο έργο για τρεις του Ιταλού Μίνο Μπελέι «Τρεις… και μη χειρότερα» που ανεβάζει ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, σε μετάφραση την οποία συνυπογράφει με τον Βασίλη Ρίσβα και την Δήμητρα Σακαλή και με σκηνικά και κοστούμια Ανδρέα Σαραντόπουλου στο θέατρο «Μπροντγουαίη», σε παραγωγή του Βασίλη Πλατάκη, στις 22 Δεκεμβρίου.
Πρόκειται για μια πικρή, τρυφερή κωμωδία στην οποία τρεις φίλες, εβδομηντάρες, αχώριστες απ’ τα παιδικά τους χρόνια _ μια ηθοποιός που ’χει σταματήσει πια να παίζει αλλά… δεν το θυμάται (Σοφία Ολυμπίου), μια ενεργή επιχειρηματίας (Βίλμα Τσακίρη) και μια φτωχή γυναίκα (Τζέση Παπουτσή) που απλώς ακολουθεί τις άλλες _, συναντιούνται στο σπίτι της ηθοποιού για να γιορτάσουν μαζί τα Χριστούγεννα, όπως κάθε χρόνο κάνουν, πότε στο σπίτι της μιας, πότε της άλλης. Αλλ' αυτή τη φορά θα βγουν στην επιφάνεια πολλά που θα γίνουν η αφορμή να φτάσει η φιλία τους στο χείλος του γκρεμού για να διασωθεί την τελευταία στιγμή από ένα ξαφνικό γεγονός.
Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, που το Σάββατο ανεβάζει στο ίδιο θέατρο και «Το θαύμα της Άνι Σάλιβαν» του Γουίλιαμ Γκίμπσον, ειν' εκείνος που μας έχει γνωρίσει, ήδη απ’ τη σεζόν 1980 – ’81, τον Μίνο Μπελέι ως συγγραφέα, όταν ανέβασε στο τότε θέατρο «Σούπερ Σταρ» _ νυν «Δανδουλάκη» _ για τον Κώστα Αρζόγλου την κωμωδία του «Ξανθιά φράουλα» ενώ αργότερα σκηνοθέτησε για τον Βασίλη Τσιβιλίκα και το επίσης δικό του «Παγωτό μεσ’ το χειμώνα», στο «Μπροντγουαίη» κι αυτό.

Ήταν μια πάρα πολύ καλή παράσταση. Οι «Ακρότητες» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε _ έργο πολύ δύσκολο και τεχνικά _ που ανέβασε η Έφη Μουρίκη _ εξαιρετική ηθοποιός _ στο «Προσκήνιο», με τον Βασίλη Μπισμπίκη στον καλύτερό του ρόλο κι άλλες δυο ικανές ηθοποιούς _ Μάρα Μοτάκη και Λήδα Χατζή. Η παράσταση δεν πήγε και κατέβηκε γρήγορα, νομίζω πως ούτε μήνα δεν άντεξε _ δεν πρόλαβα να γράψω γι αυτήν. Δεν κατάλαβα γιατί δεν το πάλεψαν το πράγμα εφόσον πίστευαν στο αποτέλεσμα. Κρίμα.  

Ώστε υπάρχει, λοιπόν, κράτος! Κι εγώ, που νόμιζα πως δεν υπάρχει… Υπάρχει, τελικά. Και παραϋπάρχει. Ναι, ναι! Ιδού ένα δείγμα ότι υπάρχει: με μια αποφασιστική κίνηση έκλεισε το «Εμπρός». Κι άφησε απ’ έξω τα παιδιά αυτά, τους καλλιτέχνες, που 'χαν ζωντανέψει το κουφάρι. Για να το «αξιοποιήσει». Εύγε! Αναμένω να δω ποια θα ’ναι η «αξιοποίηση». Και πότε θα γίνει. (Μόνο που τα παιδιά αυτά, ως καλά παλικάρια που ξέρουν κι άλλα μονοπάτια, τους «έγραψαν», με το συμπάθιο, τους γραφειοκράτες και είναι και πάλι μέσα στο θέατρο. Και συνεχίζουν απτόητα. Μωρέ, πολύ καλά, πάρα πολύ κάνουν).

Πρόσκληση και πρόκληση για… heavy metal θεατρόφιλους, λάτρεις του Τσέχοφ: «Βυσσινόκηπος» απ’ την ομάδα «Cube» στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη (φωτογραφία). Την επομένη δείτε το εμπνευσμένο απ’ τον «Βυσσινόκηπο» _ ένα είδος «σίκουελ» _ «Κίεβο» του Ουρουγουανού Σέρχιο Μπλάνκο, που ανέβασε η Ελένη Σκότη, με την Ομάδα «Νάμα» και με εναλλασσόμενες στον πρωταγωνιστικό ρόλο την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και την Φιλαρέτη Κομνηνού, στο «Επί Κολωνώ» _ στην Κεντρική Σκηνή. Δείτε το τη μια μέρα με τη μια πρωταγωνίστρια, την άλλη με την άλλη. Κι ύστερα ξανά στο «Επί Κολωνώ» _ στο «Black Box», όπου από 21 Δεκεμβρίου κι απ’ την καινούργια ομάδα «Σύρμα» ανεβαίνει το «6 βύσσινα στον κήπο», μια «σύνθεση με αφορμή τον ‘Βυσσινόκηπο’ του Τσέχοφ», όπως το χαρακτηρίζουν, σε σκηνοθεσία Φιλιώς Λούβαρη. Εγώ, πάντως, θα το κάνω! Γαία πυρί μιχθήτω!