Σήψη προχωρημένη

Το έργο. Ελλάδα σημερινή _ ή κοντά στο σήμερα. Άνοιξη. Εκείνος είναι νεκρός. Τον βρήκαν νεκρό από ναρκωτικά, δυο μέρες πριν, στο σπίτι του. Ήταν ροκ μουσικός. Πετυχημένος. Γνωστός. Εμείς δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά του. Τον «ετοιμάζουν» από το γραφείο τελετών. Στο σπίτι βρίσκεται η αδελφή του, η Στέλλα, μια συντηρητική πενηντάρα η οποία ασχολείται με το παιδικό ένδυμα που βρίσκεται σε κρίση όπως και όλο το εμπόριο, μάνα ακροδεξιού δεκαεννιάρη με βίαιη συμπεριφορά.

Σε λίγο θα ’ρθουν και η Λίλα, η ρωσικής καταγωγής σύντροφος του μουσικού, μια σέξι κοπέλλα με ιδιαίτερη συμπεριφορά, και οι δυο κολλητοί του, παλιοί του συγκάτοικοι: ο Βασίλης, ανώτερο στέλεχος, διανοούμενος με αριστερές καταβολές, αστός πια, με την έγκυο, στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης, εύπορη γυναίκα του, την Μαριάνα, οι οποίοι συζητούν να εγκατασταθούν στην Ελβετία, και ο Χάρης, άναρχο πνεύμα, ανακατεμένος με τους μπαχαλάκηδες.

Στο σπίτι μαζεμένοι και οι πέντε, μέσα σε ζέστη αφόρητη, αφύσικη για την εποχή, χρονοτριβούν μέχρι να αποφασίσουν αν ο νεκρός που έχει αρχίσει να σήπεται και να μυρίζει θα ταφεί με το ορθόδοξο χριστιανικό τυπικό ή θα αποτεφρωθεί.

Η Αθήνα γύρω τους φλέγεται: διαδηλώσεις, συγκρούσεις, επεισόδια, σπασίματα, εμπρησμοί, νεκροί… _ όλα θυμίζουν Μάιο του 2010, με τους νεκρούς της Marfin. Ο Χάρης, όπως στο τέλος θα αποδειχθεί, με ανάμειξη στα επεισόδια, έχει χτυπήσει αστυνομικό που, κατά πάσα πιθανότητα, είναι εκείνος που ανακοινώθηκε πως πέθανε, και θέλει να εξαφανίσει μια γραφομηχανή με την οποία, καθώς φαίνεται, έγραφε παράνομες προκηρύξεις και την οποία έκρυβε στο σπίτι του νεκρού πια φίλου του.

Τελικά θα καταλήξουν στην ταφή όπως η Στέλλα αποφασίζει, πιεσμένη από τους παπάδες, και όπως η Λίλα επίσης επιθυμεί. Αλλά μέχρι τότε πολλά θα έχουν βγει στη φόρα και πολλές ανατροπές θα έχουν μεσολαβήσει. Ο Βασίλης κάνει έρωτα με την Λίλα η οποία δείχνει να έχει «ξεφύγει», ο Χάρης που την ήθελε δική του το φανερώνει και η σχέση του Χάρη με την Μαριάνα, η οποία αποβάλλει, διαταράσσεται, οι ακροδεξιοί μπουκάρουν στο σπίτι κυνηγώντας τον Χάρη… Τίποτα δεν θα μείνει όπως ήταν.

Ο Στράτος Τζίτζης, από τον κινηματογράφο προερχόμενος, με το πρώτο του θεατρικό έργο κάνει μια πολύ καλή είσοδο στο χώρο. Με ένα διάλογο λεπτοδουλεμένο ξαναφέρνει επιτυχώς το ρεαλισμό στο προσκήνιο, χαράζει πιστευτούς χαρακτήρες, πλάθει με αίσθηση της δραματικής οικονομίας καταστάσεις, κλείνει έξοχα την καθεμιά από τις δεκαεπτά σκηνές του και παραδίδει ένα κείμενο μέσα από το οποίο συμβολοποιεί, χωρίς πλατυασμούς, μία Ελλάδα που σήπεται, με τις δυνάμεις της να αναλώνονται σε διαφωνίες και συγκρούσεις, αναποτελεσματικά βυθισμένες στην αδράνεια περί του πρακτέου. Και όλα αυτά διυλισμένα μέσα από ένα λεπτό, δηκτικό χιούμορ που δίνει στο έργο έναν ανεπαίσθητο αέρα μαύρης κωμωδίας.

Το κείμενο έχει και ελαττώματα _ οι πραγματικές σχέσεις των χαρακτήρων μεταξύ τους δύσκολα αποκαλύπτονται, ο χαρακτήρας της Λίλας παραμένει ολίγον νεφελώδης, η συγκρουση έρχεται κάπως απότομα, κάποιες λεπτομέρεις ήθελαν μεγαλύτερη προσοχή… _ αλλά η ουσία είναι πως πρόκειται για ένα έργο, πιστεύω, με μέλλον.

Η παράσταση. Ο ίδιος ο συγγραφέας έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία. Επίσης με επιτυχία. Η παράσταση είναι εύρυθμη, άμεση, διαθέτει μία πλαστικότητα, έχει πάρα πολύ δουλευτεί στις λεπτομέρειες και είναι προικισμένη με μουσικότητα. Η στάθμιση των φωνών χρειαζόταν μόνο μεγαλύτερη προσοχή _ στην αρχή, ιδίως, μέρος του λόγου χάνεται. Η Ισμήνη Καρυωτάκη έχει κάνει μία, μάλλον, ουδέτερη δουλειά στα φωτισμένα από τον Κωστή Γκίκα σκηνικά και στα κοστούμια.

Οι ερμηνείες. Η μεγαλύτερη επιτυχία της παράστασης έγκειται στην απόδοση των ηθοποιών. Ο Στράτος Τζίτζης αποδεικνύει, πρώτα απ’ όλα, πως ξέρει να τους οδηγήσει πάνω σε μία γραμμή καθαρή: άμεσο, λιτό, καθημερινό, «κινηματογραφικό» _ χωρίς αυτό να σημαίνει «λίγο» _ παίξιμο.

Ποτέ δεν έχω δει καλύτερο τον Νίκο Γεωργάκη _ λυμένο όσο ποτέ και χωρίς τους μανιερισμούς στους οποίους κατέφευγε τελευταία. Την Ιωάννα Μαυρέα την «ανακάλυψα» πέρσι στο «Χαίρε νύμφη» της Λένας Κιτσοπούλου: παίζει σαν να κυλάει νεράκι καθαρό _ μια φυσικότητα απίστευτη αλλά καθόλου εύκολη. Εξαίρετη και η Γωγώ Μπρέμπου _ έχει μεγάλη εξέλιξη. Η Βασιλική Τρουφάκου, που καταφέρνει το πολύ δύσκολο τα με ελαφρά ρώσικη προφορά ελληνικά της Λίλας να ηχούν φυσικότατα, και ο Γιώργος Χρανιώτης συμπληρώνουν ισάξια το κουιντέτο.

Το συμπέρασμα. Μια πολύ καλή παράσταση και ένα ενδιαφέρον καινούργιο ελληνικό έργο.

θέατρο Olvio, 23 Δεκεμβρίου 2012.