Στο Φτερό / Τσιγάρο στο μπαλκόνι...

 

«Οι κάτω απ’ τα αστέρια» του Τηλέμαχου Τσαρδάκα / Σκηνοθεσία: Άρτεμις Γρύμπλα, Λίλα Μπακλέση, Κωνσταντίνος Μπιμπής.

 

Ένας -νέος- άντρας, ο Νικολής. Και μία -νέα- γυναίκα, η Ασημένια, που εκείνος τη φώναζε και τη φωνάζει «Μενίτα μου». Σε κάποιο αιγαιοπελαγίτικο νησί -μία νύξη για μαστιχόδεντρα υπονοεί, ίσως, την Χίο, πατρίδα, άλλωστε, του συγγραφέα. Συναντιούνται από το πουθενά στο πουθενά. Και μιλάνε: μία κουβέντα εσωτερική, σκέψεις που γίνονται λόγος

-ή, μήπως, μία κουβέντα που δεν γίνεται ποτέ; Μιλάνε για τον έρωτά τους. Έναν έρωτα που γεννήθηκε από τα δεκατέσσερα-δεκαπέντε τους, όταν ακόμα ήταν μαθητές, πέρασε από σαράντα κύματα -εκείνος για σπουδές στην Γαλία, εκείνη για σπουδές στην Αθήνα, εκείνος σε σχέσεις και με άλλες κοπέλες, καλοκαιριάτικες συναντήσεις τους στο νησί, κάτω από τα αστέρια, ένα βιβλίο με ποιήματα που εξέδωσε εκείνος αφιερωμένο λατρευτικά σ’ εκείνη...- και κράτησε δεκαεπτά χρόνια. Μέχρι που η «Μενίτα του» παντρεύτηκε με άλλον. Αλλά και έναν έρωτα που, ουσιαστικά, χωρίς να ευοδωθεί, χωρίς να σμίξουν μόνιμα, δεν έσβησε

ποτέ -για τον Νικολή ειδικά. Εκείνος της μιλάει -ή θα της μιλούσε αν...- και της θυμίζει το παρελθόν, ανασκαλεύει το παρόν της, όταν τη βλέπει με τον άντρα της, που τον κοροϊδεύει, και τα παιδιά τους στη θάλασσα, αναρωτιέται για το μέλλον της, αφήνει τη ζήλια του να ξεχυθεί με ορμή, αρνείται να παραδεχθεί ότι εκείνη μπορεί να είναι ευτυχισμένη με άλλον άντρα -πώς μπορεί να βγαίνει τη νύχτα μόνη της στο μπαλκόνι για να κάνει τσιγάρο; Το κείμενο του Τηλέμαχου Τσαρδάκα «Οι κάτω απ’ τ’ αστέρια» είναι ένα μεγάλο μονόπρακτο με 24 σύντομες σκηνές που, στην αρχή, μου φάνηκε ότι του λείπει η εξωτερική δράση αλλά, σιγά-σιγά, εκτίμησα την εσωτερική του δράση η οποία γίνεται η

κινητήρια δύναμή του και του τονώνει τη θεατρικότητα, την αμεσότητα του εξαίρετου λόγου του, τη φυσικότητα και την

ευφυΐα των διαλόγων του, το λεπτό χιούμορ του, τους ρυθμούς του και την αιφνίδια ανατροπή την οποία κρύβει στο τέλος. Μία ανατροπή-σοκ που σε εκτινάσσει βίαια από το ανάλαφρο κλίμα και, από τη σκηνή 17 έως το τέλος, σε παγώνει, σε συγκλονίζει. Ο Τηλέμαχος Τσαρδάκας είναι ποιητής. Και πιάνοντας ένα κοινότοπο θέμα το χειρίζεται, παρά τις αγοραίες, κάποτε, εκφράσεις που, ίσως, και να δρουν αντιστικτικά, με ποιητική διάθεση χωρίς να χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα και χωρίς να γίνεται μελό και γλυκανάλατος. Ένα κομμάτι για δύο ηθοποιούς που πρέπει

να έχουν ισχυρή ψυχική επαφή. Η ταλαντούχα Λίλα Μπακλέση και ο υπερταλαντούχος Κωνσταντίνος Μπιμπής (ο οποίος πρέπει να προσέξει το λόγο του που συχνά χάνεται, εκτός και αν έφταιγε ότι καθόμουν πολύ πλάγια προς τη σκηνή) έχουν πετύχει αυτή την επαφή. Αυτοσκηνοθετημένοι -η Άρτεμις Γρύμπλα συνεργάστηκε μαζί τους στη σκηνοθεσία-, έχουν οργανώσει μία παράσταση με καλούς ρυθμούς που σέβονται τους ρυθμούς του έργου και με παύσεις καίριες, χαριτωμένη και συγκινητική, έχουν αμεσότητα και χιούμορ που στο τέλος εκβάλλει σε συγκίνηση βαθιά. Πρόχειρα τα σκηνικά του Αντώνη Χαλκιά και οι φωτισμοί της

 

Σεσίλιας Τσελεπίδη δεν προσθέτουν κάτι. Αλλά η παράσταση είναι το κείμενο και οι δύο ηθοποιοί. Γι αυτό αξίζει να τη δείτε (Φωτογραφίες: Σοφοκλής Μπιμπής).

 

(Αντί προγράμματος διατίθεται το κείμενο του έργου με τα βασικά της παράστασης, τυπωμένο (2018) με τη γνωστή φροντίδα των Εκδόσεων Σοκόλη).

 

Θέατρο «Λαμπέτη», 31 Μαΐου 2021.