Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες μέρες, Τέτοια Λόγια... 10
Μια ιστορία (και καθόλου ένα μύθο) θα σας πω -θα επαναλάβω εδώ-, που σχετίζεται με το θέμα.
Καλοκαίρι του 2011, τότε που άρχιζε να ξετυλίγεται η περίοδος της οικονομικής Κρίσης στην Ελλάδα, φιλοξενούμαι για ένα μήνα σε χωριό της (τότε) ΠΓΔΜ, νυν Βόρειας Μακεδονίας που, με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας κι απ’ την ανεξαρτητοποίησή της, το 1991, είχε εισέλθει, επίσης, σε Κρίση οικονομική. Δεν υπήρχαν πολλά να κάνουμε, τηλεόραση βλέπαμε. Έως και την, α λα δικές μας Εορτές της Πολεμικής Αρετής της Χούντας, φιέστα -πέντ’, έξι ώρες- του Γκρούεφσκι για τα είκοσι χρόνια της Ανεξαρτησίας τους, με... χιλιάδες κομπάρσους να παρελαύνουν με μακεδονικές σάρισες και χιτώνες, ντυμένοι Μακεδονική Φάλαγγα, είδαμε...
Μια μέρα που την ανοίξαμε, είχε μπαλέτο, την «Ζιζέλ». Είχε αρχίσει, δεν ξέραμε ποιο ήταν το συγκρότημα. Ήταν, πάντως, εξαιρετική, άψογης γραμμής η παράσταση, εξαίρετοι οι σολίστες. Εγώ, ο ...«ειδήμων», στοιχημάτιζα πως είναι ή «Μπολσόι» ή «Κίροφ». Όταν τελείωσε,
είδαμε στους τίτλους ότι ήταν το Μπαλέτο της Όπερας των Σκοπίων. Σε μια παλιά μαγνητοσκόπηση, πριν απ’ την ανεξαρτητοποίηση και την Κρίση, επί Γιουγκοσλαβίας.
Μετά από κάποιους μήνες βρεθήκαμε στα Σκόπια και είδαμε το ίδιο συγκρότημα. Ουδεμία σχέση μ’ αυτό που είχαμε δει στην τηλεόραση. Απορούσα με το κατάντημα. Ο ντόπιος φίλος που με συνόδευε δεν απορούσε. Μου είπε: «Μόλις που μπήκατε στην Κρίση. Περίμενε να δεις τι θα γίνει και σε σας, στις τέχνες σας και στα γράμματα, λίγα χρόνια αργότερα...». Προφητικός! Ως προς αυτό που επέρχεται βαθμιαία στο θέατρό μας -κι όχι μόνο στο θέατρο, μιλώ γι αυτό ως πιο κοντινό μου. Αυτό που ξεκίνησε με την οικονομική Κρίση και κορυφώνεται με την κρίση του κορονοϊού τώρα.
Ανεξέλεγκτος πληθωρισμός, δεκάδες παιδιά να ξεμπουκάρουν χωρίς ελπίδα απ’ τις δεκάδες δραματικές σχολές, εκατοντάδες άνεργοι ηθοποιοί, αισχρή, αδίστακτη εκμετάλλευση, απ’ τους περισσότερους παραγωγούς, όσων εργάζονται, άθλιες συνθήκες εργασίας, ξεδοντιασμένος συνδικαλισμός, αγόμενος και φερόμενος απ’ τα κόμματα, μικρές παραστάσεις που, εγώ, τις λέω «της απόγνωσης», οικονομίες που οδηγούν στη φτήνια και στη μιζέρια, τον περασμένο χειμώνα κρίση στα ταμεία, πανικός για το καλοκαίρι, Φεστιβάλ απογυμνωμένο, πανικός για την επερχόμενη χειμωνιάτική σεζόν κι αυτές τις μέρες να βλέπω τι και με ποιους ανακοινώνεται ότι θα παρουσιαστεί στο «ελεύθερο» θέατρο -μέτρα «σωτηρίας», που εγώ μόνο ως μέτρα απελπισίας τα βλέπω: παραστάσεις του ενός, των
δυο, των τριών, το πολύ των τεσσάρων ατόμων, αναμάσημα κωμωδιών και ταινιών του ’60, καταφυγή στα πάσης φύσεως τηλεοπτικά «σταρ»... Ο Λάκης Γαβαλάς ντεμπουτάρει στο σανίδι, στο «Κλουβί με τις τρελές», σε σκηνοθεσία Βασίλη Πλατάκη, με Βίκυ Κουλιανού, Κώστα Φραγκολιά, Μαρία Ιωαννίδου πλάι του, ο Λάκης Λαζόπουλος αποφάσισε να ερμηνεύσει Πίντερ, ο Σπύρος Παπαδόπουλος αποφάσισε να ερμηνεύσει Μπέκετ και -το πιο φρέσκο- η Μιμή Ντενίση, εορτάζοντας τα 40 χρόνια της στο θέατρο, επανέρχεται το 2021, εικοσπέντε χρόνια μετά, με την αλήστου μνήμης «Θεοδώρα» της -«Θεοδώρα, η Αγία των Φτωχών», συγγραφικό πόνημά της-, και μάλιστα σε σκηνοθεσία της, με την ίδια στον επώνυμο ρόλο. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι -που δεν ξεχνούμε βέβαια...- και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Αυτά, βέβαια, συνέβαιναν πάντα -σχετικά πρόσφατα ο Σάκης Ρουβάς επωμίστηκε τον Διόνυσο στις «Βάκχες» και τιμήθηκε, μάλιστα, απ’ την Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών με το Βραβείο Αρχαίου Δράματος για την ερμηνεία του...-, κανέναν δεν υποτιμώ, όλα -όσα, τουλάχιστον, δεν έχουμε δει ακόμα- είναι προς κρίσιν, όλοι τους έχουν -ή πιθανόν θα ’χουν
μεγάλο κοινό που τους ακολουθεί τυφλά, όλοι τους έχουν φαν κλαμπ, απλώς, προσωπικά, θα ζητούσα, περισσότερο γνώθι σ’ αυτόν.
Ο φίλος μου, πάντως, δικαιώνεται. Ως προς την εξέλιξη των θεατρικών πραγμάτων. Ελπίζω τα κρατικά Θέατρα, τουλάχιστον, να μην μπουν στον ίδιο ντορό. Αλλά είμαι, πια, έτοιμος για όλα. Έτοιμος και να καταλήξω «ο τρελός του χωριού». Η ο αποδιοπομπαίος τράγος -«αλήτης με πιστοποίηση», όπως, ήδη, εγράφη...
No comments:
Post a Comment