«Βρυκόλακες» κατεψυγμένοι...

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 184 

Προτείνεις ή σου προτείνουν απ’ το Εθνικό Θέατρο ν’ ανεβάσεις τους «Βρυκόλακες». Το έργο είναι γραμμένο το 1881. Άρα είναι «παλιό». Και το θέμα του «ξεπερασμένο». Αλλά το έργο είναι γραμμένο κι απ’ τον Ίψεν. Άρα είναι ένας δραματουργικός  ογκόλιθος -πολύ γερό σκαρί.

Πώς το ανεβάζεις σήμερα; Το αποδομείς; Το χειρίζεσαι μεταδραματικά; Το εκσυγχρονίζεις; Του αλλάζεις τόπο και χρόνο; Του αλλάζεις τα φώτα; Το εξελληνίζεις; Ή δεν κάνεις τίποτα απ’ αυτά; Δε σε απασχολεί η φόρμα αλλά το κείμενο; Και το σκάβεις μαζί με τους ηθοποιούς σου κι ανασύρεις απ’ τα σπλάχνα του κάθε διαχρονικό στοιχείο; Καθόλου δε διαφωνώ με την άποψη αυτή. Μπορεί και να μ’ ενδιαφέρει περισσότερο.

Αλλά σίγουρα δε μ’ ενδιαφέρει μια συμβατική παράσταση που διαβάζει μόνο το έργο και μένει στην επιφάνεια -μια παράσταση ξώπετση, κατεψυγμένη. Και μια σκηνοθεσία που δεν εκμεταλλεύεται τους πέντε καλούς ηθοποιούς της; Δυστυχώς, αυτό είδα στην Κεντρική Σκηνή του Κτιρίου Τσίλερ στους «Βρυκόλακες» του Σταμάτη Φασουλή. Κι αν κάτι ανάλογο που ’κανε με το ίδιο έργο στην πρώτη του, ουσιαστικά, σκηνοθεσία, το 1979, στο θέατρο «Αθηνά» για το θίασο του Γιάννη Φέρτη, τότε μου ’χε αρέσει, τώρα απογοητεύτηκα. Κι έπληξα. Βλέπεις, έχουν περάσει και 44 χρόνια...