Η εντιμότητα πριν από τα πνευματικά δικαιώματα

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 185 

 

Ήταν Ιούλιος του 2009 -«Έτος Γιάννη Ρίτσου», καθότι η επέτειος των 100 χρόνων απ’ τη γέννησή του-, δεκατέσσερα σχεδόν χρόνια πριν. Όταν, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Επιδαύρου, στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου, το Ελληνικό Φεστιβάλ -επί Γιώργου Λούκου, μην το ξεχνάμε..-, έβαλε στο πρόγραμμά του την παράσταση «Αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο. Το τερατώδες αριστούργημα», επικεντρωμένη στην ομώνυμη σουρεαλιστική ποιητική σύνθεσή του αλλά που δημιουργικά αντλούσε κι από άλλα έργα του.

Τη συναρμολόγησε, την έπλασε, με τρόπο μοναδικό, ο Δημήτρης Μαυρίκιος -ήταν μια συγκλονιστική παράσταση που δεν την έχω ξεχάσει. Ο Δημήτρης Μαυρίκιος, στην παράσταση αυτή, δεν αγνόησε, δεν απέκρυψε, μάλλον πρόβαλε το ομοερωτικό στοιχείο, ανάγλυφο, κυρίως, στα πεζογραφήματα του Ποιητή. Θα μπορούσα να πω πως αυτός ήταν ο άξονάς του. 

Έτσι άρχισε: τότε «ανακάλυψα» την Έρη Ρίτσου -την Κυρία Έρη Ρίτσου-, την κόρη του Ποιητή ο οποίος μ’ έχει σημαδέψει. Την είχα, απλώς, ακουστά. Και δεν τη γνώρισα, τότε, από κοντά -αυτό έγινε αργότερα. Τη γνώρισα απ’ όσα διάβασα και απ’ όσα μου ’παν. Η Κυρία Έρη Ρίτσου έδωσε την άδειά της, ως προς τα δικαιώματα, γνωρίζοντας την άποψη του σκηνοθέτη. Χωρίς δισταγμούς. Κι είπε τα καλύτερα για την παράσταση. Καμιά αγκύλωση, καμιά ένσταση, καμιά υποκρισία, κανένα «ναι μεν, αλλά». Το εκτίμησα αυτό. Πολύ. Και το ’χα επισημάνει. Ταγμένη, στρατευμένη στο χώρο του ΚΚΕ -έχει διατελέσει κι υποψήφιά του σε κάποιες εκλογές-, ένθερμη υπερασπίστρια της ιδεολογίας του, έμπρακτα, τόλμησε και τολμάει, εντούτοις, να μη συμπλέει με την επίσημη γραμμή του κόμματος πάνω στο θέμα «ομοφυλοφιλία - σύμφωνο συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια - υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια», θέμα που ’χει φέρει αυτές τις μέρες στο προσκήνιο η Έλενα Ακρίτα με αναρτήσεις στον τοίχο της στο

face book και με podcast.   

Κι, ακριβώς τώρα, διαβάζω την Κυρία Έρη Ρίτσου να ’χει γράψει αυτό στον δικό της τοίχο, στο face book: «Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με αγάπη, με ασφάλεια, με αρχές που δηλώνουν τον σεβασμό απέναντι στον άλλον και αλληλεγγύη απέναντι σε όσους την έχουν ανάγκη. Και επειδή έκανα μια κουβέντα με φίλη μου σχετικά με το θέμα, το αν οι γονείς των παιδιών είναι άντρας και γυναίκα ή δυο άντρες ή δυο γυναίκες, μου είναι αδιάφορο εφ’ όσον προσφέρουν στα παιδιά, αυτά που τα παιδιά χρειάζονται για να γίνουν σωστοί άνθρωποι». Αξίζει τον κόπο να μπείτε στο τοίχο της για να διαβάσετε και τις απαντήσεις της στα σχόλια.

Θα ήθελα να εκφράσω το σεβασμό μου στην Κυρία Έρη Ρίτσου. Τον εκφράζω. Αλλά πρυτανεύει να εκφράσω πρώτα την αγάπη μου. Και τη συγκίνησή μου για τη γυναίκα αυτή, την ανοιχτόκαρδη, την πάντα με το χιούμορ και με το γέλιο, τη γενναιόδωρη, την ακομπλεξάριστη, τη βαθύτατα καλλιεργημένη, την έξυπνη, την ανοιχτόμυαλη αλλά και τη μετρημένη, την ψύχραιμη, τη γυναίκα που ξέρει να γράφει ωραία, τη γυναίκα αυτή που λατρεύει τα ζώα, τη θάλασσα και τη ζωή. Και θέλω να ελπίζω πως αυτή η στάση, αυτά 

τα λόγια θα καρπίσουν -επέστη ο χρόνος- στο χώρο όπου ανήκει πολιτικά η Κυρία Έρη Ρίτσου. Η οποία, περίτρανα, έχει αποδείξει ότι δεν είναι μόνο «η κόρη του Ρίτσου» αλλά η Κόρη του Γιάννη Ρίτσου και της μοναδικής επίσης, της αφανούς Φαλίτσας Ρίτσου, της αληθινής Γιατρού του Λαού, που κληρονόμησε όχι μόνο τα πνευματικά δικαιώματα αλλά, πρώτα απ’ όλα, την ποιότητα, την εντιμότητα και τη συνέπειά τους.