«Φιλουμένα» και πάλι μαζί μας, Μαρία Ναυπλιώτου και πάλι μαζί μας συν ένα πρόγραμμα-διαμάντι

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 186

 

Η «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του Εντουάρντο ντε Φιλίπο, μετά από αναγκαστική «στάση» τριών βδομάδων, περίπου, των παραστάσεων, εξαιτίας μιας ξαφνικής και σοβαρής περιπέτειας υγείας της Μαρίας Ναυπλιώτου -της Φιλουμένα της παράστασης-, που την ταλαιπώρησε αλλά έληξε, ευτυχώς, αίσια, συνεχίζει από απόψε την πετυχημένη πορεία της στο θέατρο «Δημήτρης Χορν». Στη σκηνοθεσία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, με Ντομένικο Σοριάνο τον Μελέτη Ηλία κι άλλους καλούς ηθοποιούς.

Για την παράσταση έγραψα στο totetartokoudouni.blogspot.com, στις 10 Ιανουαρίου. Με την ευκαιρία, όμως, της ««επανεκκίνησης» θα ’θελα να γράψω και για το πρόγραμμα της παράστασης για το οποίο δεν έγραψα τότε. 

Σε μια εποχή που τα έντυπα προγράμματα αρχίζουν να εξαφανίζονται απ’ τα θέατρα, είτε λόγω οικονομικών δυσκολιών είτε λόγω οικολογικών ευαισθησιών -«Στέγη», «Θέατρο Τέχνης»..., ως λάτρης και συλλέκτης προγραμμάτων εδώ και σχεδόν 60 χρόνια, όταν βρω ένα πρόγραμμα που αξίζει τον κόπο δεν το προσπερνώ. Πόσο μάλλον όταν το πρόγραμμα αφορά παράσταση mainstream που λέμε στα νέα ελληνικά, ήτοι του «εμπορικού» θεάτρου, όπου, κατά κανόνα, αν υπάρχει πρόγραμμα, ξεχειλίζει από κακόγουστες διαφημίσεις και συχνά είναι τεράστιου, αρχοντοχωριάτικου μεγέθους, σε αρχοντοχωριάτικο, γυαλιστερό χαρτί. 

Η «Φιλουμένα Μαρτουράνο» του «Χορν», παραγωγή της «Τεχνηχώρος», λοιπόν, διαθέτει, προς έκπληξή μου, ένα πρόγραμμα σε ματ χαρτί, με καλόγουστα χρώματα, χρηστικό μέγεθος, μια μόνο σελίδα με διαφήμιση και -το βασικό- ενδιαφέροντα κείμενα που σφαιρικά αγκαλιάζουν συγγραφέα, έργο και εποχή χωρίς να θεατρολογίζουν. Η επιμέλεια είναι της Θάλειας Γρίβα -θεατρολόγος; Δεν τη γνωρίζω. 

Εκεί, όμως, που θέλω να σταθώ είναι το πλήρες τρισέλιδο «Η ιστορία της ‘Φιλουμένα’» που υπογράφει η Πηνελόπη Αβούρη -την οποία, επίσης, δε γνωρίζω, υποθέτω ότι πρέπει να ’ναι θεατρολόγος. Πιάνει την «Φιλουμένα» απ’ την αρχή της, γράφει για τη διεθνή πορεία του έργου και καταλήγει με την ελληνική παραστασιογραφία. Η οποία είναι τόσο εξαντλητική -ελλαδικές παραστάσεις, κυπριακές, τηλεόραση, ραδιόφωνο...- και τόσο προσεκτικά γραμμένη που κι εγώ, η προσωποποίηση της σχολαστικότητας και του ψειρίσματος, εντυπωσιάστηκα. Μπράβο! (Φωτογραφίες: Ελίνα Γιουνανλή).