Κάτι που λέγεται σεβασμός στο θεατή;

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 130

 

Όταν δεν έχεις το μέτρο και βγάζεις την παράστασή σου -μαζί με την καθυστέρηση έναρξης και το διάλειμμα- τρεισήμισι ώρες, ε, δε βάζεις ώρα έναρξης 21.00. Διότι, τότε, η παράσταση θα ’χει ώρα λήξης 00.30. Κι όταν το θέατρό σου είναι στο πουθενά, οπότε η πρόσβαση μπορεί να γίνει μόνο με μέσο του θεατή ή με ταξί, τότε βάζεις ώρα έναρξης 19.00, άντε 20.00. Ώστε ο κοσμάκης που θα ’ρθει και δεν έχει μέσο δικό του αλλά θ’ αναγκαστεί να πάρει ταξί, να μην αναγκάζεται και να πληρώσει, επιπλέον, διπλή ταρίφα. Κι αν πάρει ταξί όχι για το σπίτι του που, ίσως, είναι πολύ μακριά αλλά για να φτάσει μέχρι την κοντινότερη στάση λεωφορείου ή σταθμό του μετρό, να ξέρει ότι θα προλάβει, τουλάχιστον, το τελευταίο δρομολόγιο.

Οι αποχωρήσεις θεατών στο διάλειμμα -για να προλάβουν- ή ο εκνευρισμός και τα δυσμενή σχόλια για το θέμα αυτών που ’μειναν έως το τέλος δεν σου ’χουν γίνει μάθημα; Και πώς συμβιβάζονται οι απόψεις που εκθέτεις σε συνεντεύξεις σου μ’ αυτή τη στάση; Δεν περιλαμβάνεται ο σεβασμός στο θεατή στις αξίες σου; Και να ’βλεπε τους 10ωρους «Δαιμονισμένους» του Ντόντιν ή τους 12ωρους του Στάιν, ας πάει στα κομμάτια... (Και βέβαια παίρνω αφορμή από συγκεκριμένη παράσταση αλλά αυτό το θεατρικό καρκίνωμα αφορά πολλούς του χώρου. Χρόνια το ζω. Θ’ αποφασίσουν οι άνθρωποί του να το ξεριζώσουν; Δεν καταλαβαίνουν ότι μακροπρόθεσμα τους βλάπτει;).