Κακοποιητικός ή προστατευτικός; Ίσως και κακοποιητικός και προστατευτικός

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 129

 

Θα πάρω, αυτόκλητα και πάλι, το ρόλο του  δικηγόρου του διαβόλου. Με τον κίνδυνο ν’ ακούσω τα εξ αμάξης. Πέρσι, στις 28 Ιουλίου 2021, εδώ, στο totetartokoudouni.blogspot.com, είχα αναρωτηθεί αν οι αποτρόπαιοι βιασμοί για τους οποίους κατηγορούνται -και τώρα πια δικάζονται- ο Δημήτρης Λιγνάδης κι ο Πέτρος Φιλιππίδης αυτόματα τους κατεβάζουν και στην κατηγορία των ατάλαντων ηθοποιών. Κι είχα γράψει ότι διαφωνώ κάθετα μ’ όλες αυτές τις βρισιές και την καλλιτεχνική υποτίμησή τους που διάβαζα και που άκουγα.

Διαχωρίζονται αυτά τα δυο, ήθος και τάλαντο; Εγώ, τουλάχιστον, δυσκολεύομαι πολύ να το κάνω. Και δυσκολεύομαι να ’μαι κατηγορηματικός. Μεγάλη  η συζήτηση. Από παλιά. Απ’ την εποχή που ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Γκούσταφ Γκρούντκενς, ο συνθέτης Ρίχαρντ Στράους ή οι αρχιμουσικοί  Βίλχελμ Φούρτβένγκλερ και Χέρμπερτ φον Κάραγιαν συναγελάζονταν με τους εθνικοσοσιαλιστές της

πατρίδας τους, που ο ποιητής Έζρα Πάουντ ή ο συγγραφέας Σελίν ταυτίστηκαν με το φασισμό, που ο ζωγράφος Πολ Γκογκέν, ο σκηνοθέτης Ρόμαν Πολάνσκι ή ο ηθοποιός Κέβιν Σπέισι κατηγορήθηκαν για παιδεραστία ή βιασμούς. Πώς να απαντήσει κανείς; Και να μη θεωρηθεί ότι τους ξεπλένει;

Εκεί που θα ξανασταθώ είναι ο Πέτρος Φιλιππίδης. Τον ειχ’ ακούσει και διαβάσει σε περισσότερα από ένα παραληρήματα εγωπάθειας και ματαιοδοξίας -είχα πέσει κι εγώ θύμα του. Αλλά διαβάζω, τις μέρες αυτές, για κακοποιητική συμπεριφορά του, παλαιότερα, προς νεότερους ηθοποιούς που τον καταγγέλλουν. Με τίποτα, επ’ ουδενί δεν τους αμφισβητώ. Θέλω, όμως, να καταθέσω και τη δική μου μαρτυρία: ότι έχω πέσει, ως θεατής, ενός αβανταρίσματος και επί σκηνής προβολής και προώθησης απ’ τον Πέτρο Φιλιππίδη, δυο νέων

-εξαιρετικών, κατά τη γνώμη μου-, ηθοποιών και μάλιστα κωμικών, άρα θέσει «ανταγωνιστών» του, που ’παιζαν μαζί του: του Γιώργου Γαλίτη αρχικά, του Θανάση Τσαλταμπάση αργότερα. Το ’χα επισημάνει, μάλιστα, και στις δυο περιπτώσεις, σε σχόλιά μου στα «Νέα», τότε -σχόλια που, δυστυχώς, δεν μπορώ να βρω, γιατί δεν έχω συστηματικό αρχείο. (Όπως, πάντως, δεν είχα διστάσει να σχολιάσω και το, επίσης επί σκηνής, ανοίκειο «θεατρικό» φιλί του στην Άννα-Μαρία Παπαχαραλάμπους...).

Βέβαια, η αλήθεια ποτέ δεν είναι μία. Μπορεί οι δύο ηθοποιοί, αν ερωτηθούν, να μην έχουν την ίδια γνώμη μαζί μου. Κι εγώ να θεωρηθώ, αν όχι πλυντήριο, τουλάχιστον, αφελής. Αλλά εγώ επιμένω. Αυτό που εισέπραξα ως θεατής γράφω.