«Στέγη»: και πάλι μαζί!

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια ... 82

 

Ήταν 6 Μαρτίου του 2020, 16.45, όταν πήγα, για τελευταία φορά π.C. (προ Covid), στην «Στέγη»: «Cultural Exchange Rate», μια πολύ ενδιαφέρουσα περφόρμανς της Σύριας Τάνια Ελ Χούρι. «Έπαιζα» «παίζαμε»-  με τα γεμάτα κρυμμένα μυστικά συρτάρια της που τα ανοιγοκλείναμε αλλά η ανησυχία μ’ έτρωγε: η πανδημία απλωνόταν διαρκώς και τα περί επερχόμενης καραντίνας ήταν πια κοινό μυστικό -θέμα ημερών. Και, όντως, μετά από μια βδομάδα επήλθε η καραντίνα. Κι η «Στέγη,» όπως κι όλα τα θέατρα, οι κινηματογράφοι, η Λυρική, το Μέγαρο, όλοι οι χώροι συναυλιών, μουσικής γενικότερα, έκλεισαν. Κι εμείς κλειστήκαμε φοβισμένοι στα σπίτια μας.

Περνούσα έξω απ’ την «Στέγη» σχεδόν καθημερινά κάνοντας το περπάτημά μου, το βράδυ, απ’ το μπαλκόνι μας, βλέπαμε την πλαϊνή πρόσοψή της με τη φωτεινή εγκατάσταση του Τιμ Έτσελς -την κατακόκκινη φράση με γράμματα από νέον «ALL WE HAVE IS WORDS, ALL WE HAVE IS WORLDS»- και νοσταλγούσα το μέσα της «Στέγης». Πάνω από δέκα χρόνια έζησα εκεί μέσα πολλές συγκινήσεις.

Βέβαια, κι αν οι αίθουσές της ήταν κλειστές, η «Στέγη» ποτέ δε έκλεισε. Τα online έδιναν κι έπαιρναν, διάφορες δραστηριότητες την κρατούσαν ζωντανή. Εντούτοις οι αίθουσές της μου έλειπαν. Και να που ξανανοίγει! Στις 10 Οκτωβρίου -19 μήνες μετά- με τον «Προμηθέα» του Νίκου Καραθάνου.

Προχτές, η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση Αφροδίτη Παναγιωτάκου, με τον Εκτελεστικό Διευθυντή της «Στέγης Ωνάση» Χρήστο Καρρά κι άλλους βασικούς συνεργάτες πλάι της, παρουσίασε, με τη βοήθεια έξυπνων τρέιλερ, τις πολυποίκιλες πια δραστηριότητες -ψηφιακές, οικολογικές, εκπαιδευτικές...- του Ιδρύματος, τα εκτός «Στέγης» κτίρια στα οποία έχει απλωθεί και, βέβαια, το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της «Στέγης» -πρόγραμμα που περιέχεται και στην υπέροχη, όπως πάντα, έκδοση-βιβλίο. Πλούσιο και με πολλά ενδιαφέροντα κι ερεθιστικά. Μπορώ, πάντως, να ξεχωρίσω, μεταξύ ίσων, αυτά για τα οποία αδημονώ: απ’ τις ελληνικές παραγωγές, τον «Εγκάρσιο προσανατολισμό», την καινούργια παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου, κι απ’ τις εισαγόμενες, τον τενεσιγουιλιαμσικό «Γυάλινο κόσμο» του Ίβο φαν Χόβε, με την Ιζαμπέλ Ιπέρ ως Αμάντα Γουίκφιλντ. Σίγουρος ότι οι εκπλήξεις μπορεί να προέλθουν κι από αλλού (Φωτογραφίες: 1. Jan Versweyveld, 2. Julian Mommert).