Μάφια, Μάφια σας λέω…

Το Τέταρτο Κουδούνι / 24 Σεπτεμβρίου 2015 

Είναι ενδεικτικό νομίζω: όταν, πριν απ’ το σχηματισμό νέας κυβέρνησης -ή τον όποιο ανασχηματισμό-, αρχίζει να δίνει και να παίρνει η ονοματολογία σε έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα, το υπουργείο Πολιτισμού είναι -το ’γραψαν κι άλλοι συνάδελφοι που εκτιμώ- σα να μην υπάρχει. ΠΟΤΕ, ουδεμία αναφορά σε «υποψήφιους», ούτε νύξη, κανένας απ’ τους δημοσιολογούντες δε νοιάζεται -άντε, την εσχάτη στιγμή κάτι να διαβάσεις από σπόντα. Κι ύστερα να γράφουν πως η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται για τον Πολιτισμό… Η δημοσιογραφία, πέραν του στενού κύκλου που τον έχει ως αντικείμενο, ενδιαφέρεται; Μωρέ το αυτί της δεν ιδρώνει -στα αζήτητα. Διότι, προφανώς -και βάσιμα-, πιστεύει πως κανέναν αναγνώστη δεν ενδιαφέρει πλην μιας μειοψηφίας με… «ιδιαιτερότητες». Καθώς ΠΟΤΕ δεν έχει καλλιεργήσει στο αναγνωστικό κοινό της το ενδιαφέρον για τον Πολιτισμό, καθώς τον συγχέει -αυτά νογάνε, αυτά γράφουνε...-με τις «επίσημες» πρεμιέρες και μπερδεύει τις σελίδες για τον Πολιτισμό με τις σελίδες του κοσμικού ρεπορτάζ και με τις φωτογραφίες «παρέστησαν». Φαύλος κύκλος... Σιγά που η κατάντια στον Πολιτισμό είναι αποτέλεσμα μόνο της αδιαφορίας της Πολιτείας…

Απ’ την άλλη άντε να εκτιμήσει κανείς ότι ο αρμόδιος -τρόπος του λέγειν…- για τον Πολιτισμό στη νέα κυβέρνηση αναβαθμίστηκε. Κι από αναπληρωτής υπουργός έγινε και πάλι υπουργός. Κι ότι το υπουργείο Πολιτισμού ανεξαρτητοποιήθηκε απ’ το Παιδείας κι έγινε Πολιτισμού (και Αθλητισμού, κάπως στο μυαλό τους δένουν αυτά τα δυο, ήδη απ’ την εποχή του ΠΑΣΟΚ…) και θα ’χει δικά του κονδύλια -λέμε τώρα…

Τότε γιατί στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα το απορρόφησαν στο Παιδείας; Αυτό δεν είχε κάνει κι ο Σαμαράς το 2012; Και μετά δε διαπίστωσε, προφανώς, πως δε λειτουργεί το σχήμα; Και πως ήταν γκάφα; Και στην επόμενη κυβέρνηση του δεν τα αποσυνέδεσε ακριβώς όπως γίνεται και τώρα; Ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο Αλέξης Τσίπρας τότε ΠΟΥ ήταν; Στη Βουλή δεν ήταν; Αυτά δεν υπέπιπταν στην αντίληψή τους, δεν τα εξέταζαν, δεν τα μελετούσαν, δεν είχαν ειδικές επιτροπές διεκδικώντας την εξουσία; Έπρεπε να επαναλάβουν την ίδια ακριβώς γκάφα τρία χρόνια μετά; Ή μήπως ολ’ αυτά γίνονται πάντα -απ’ τους πρώην, απ’ τους νυν κι απ’ τους επόμενους- εντελώς τυχαία ή για να εξυπηρετήσουν εσωκομματικές ισορροπίες; Άντε, τώρα, πάλι, φτου κι απ’ την αρχή.

Και τώρα εδώ σ’ έχω… Με ανυπομονησία περιμένω να δω ΠΩΣ ο νέος -κι ανεξάρτητος πια- υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς θα λύσει τον γόρδιο δεσμό -τρόπος συμβίωσης, μετά απ’ όσα λόγια ανταλλάχτηκαν, σίγουρα δεν υπάρχει- που δημιούργησε -μέγα λάθος!- ο προκάτοχός του Νίκος Ξυδάκης στο Εθνικό συνταιριάζοντας νέο καλλιτεχνικό διευθυντή -τον Στάθη Λιβαθινό- μ’ ένα εμφανώς -η πλειονότητα των μελών του- αταίριαστο μαζί του, από εντελώς διαφορετικές, αρκούντως οπισθοδρομικές, ιδέες εμφορούμενο, νέο Διοικητικό Συμβούλιο. Περιμένω να δω αν ο κ. Μπαλτάς ζει στον 21ο αιώνα ή στα μέσα του 20ου κι αν έχει κάποια ιδέα τι ακριβώς τρέχει εκεί μέσα και τι τρέχει στη διεθνή θεατρική πραγματικότητα. Ελπίζω πως δε θα λύσει το πρόβλημα κατά τον χειρότερο τρόπο… Και πως το Εθνικό δε θα στραφεί όπισθεν ολοταχώς.

Αγαπητοί θεατρόφιλοι, εν όψει νέας καταιγιστικής θεατρικής περιόδου, μην πανικοβάλλεστε. Κρατήστε την ψυχραιμία σας και οργανωθείτε (για να τ’ ακούω πρώτα εγώ, ο ίδιος, τα λέω, μη νομίζετε...). Η σεζόν συμπιέστηκε λόγω των εκλογών προς τα πίσω. Κι εκεί που άλλοτε είχαμε τις πρώτες παραστάσεις από αρχές Σεπτεμβρίου πάνε τέλος του μήνα ή και αρχές Οκτωβρίου. Και μετά φτάνει ο τυφώνας, που από πού σου ’ρχονται οι καινούργιες παραστάσεις ούτε που το καταλαβαίνεις, σα ξανάστροφες… Κι άντε να προλάβεις μετά. Και ΤΙ να πρωτοπρολάβεις; 

Οπότε σας συνιστώ να πιάσετε αμέσως τις επαναλήψεις -ειδικά αυτές για τις οποίες υπάρχει δεδικασμένο. Κι απ’ τις επαναλήψεις σάς συνιστώ τις παραστάσεις που ’χω δει και που πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να τις δείτε. Σπεύστε γιατί οι περισσότερες για λίγες μέρες θα παιχτούν -μετά έρχονται βροχή οι καινούργιες.

Δείτε, λοιπόν, στην «Πόρτα» το «Mojo» του Τζεζ Μπάτεργουερθ, μια απολαυστική μαύρη κωμωδία λαχανιαστών ρυθμών που με παρέπεμψε σε Ταραντίνο και που ’χει σκηνοθετήσει εκθαμβωτικά ο Θωμάς Μοσχόπουλος -θα επανέλθω επί του συγκεκριμένου. 

Πάρτε μαζί τα παιδάκια σας και δείτε οπωσδήποτε, στην «Πόρτα» επίσης, από 3 Οκτωβρίου επίσης, «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν», του Θωμά Μοσχόπουλου (κείμενο και σκηνοθεσία) επίσης, και του Κορνήλιου Σελαμσή (μουσική). Είναι συναρπαστικό.

Από 7 Οκτωβρίου να δείτε στο «Από Μηχανής» τον αντλημένο απ’ τον μαρκήσιο ντε Σαντ μονόλογο «Ντε Σαντ. Στη Ζυστίν» που ’φτιαξε ο Τσέζαρις Γκραουζίνις (κείμενο, σκηνοθεσία και φωτισμοί) για την Μάρω Παπαδοπούλου. Χρονολογείται απ’ το 2010, παίχτηκε, ξαναπαίχτηκε αλλά αντέχει. Γιατί, πέρα απ’ το θέμα του, πρόκειται για μια δουλειά και για μια ερμηνεία έξοχες.

Στο «Από Μηχανής», όμως, θα μεταφερθεί -πρωτοπαρουσιάστηκε το 2013- από 12 Οκτωβρίου και το «Julius» του Κωνσταντίνου Χατζή σε σκηνοθεσία του. Δεν πρέπει να το χάσετε και μόνο για τη συγκλονιστική ερμηνεία της Αγλαΐας Παππά -ερμηνεύει μια Μάγκντα Γκέμπελς (η γυναίκα του Γκέμπελς έχει εμπνεύσει και τον Γιώργο Βέλτσο που το έργο του «Μάγκντα Γκαίμπελς» θ’ ανεβάσει η Άντζελα Μπρούσκου φέτος στο Εθνικό!) η οποία επιστρέφει στη ζωή.

Στο «Θησείον» πάει αυτή τη φορά -για τρίτη σεζόν- ο «Μένγκελε», ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Θανάση Τριαρίδη σε εξαίρετη σκηνοθεσία Κώστα Φιλίππογλου που οδηγεί θαυμάσια Λάζαρο Γεωργακόπουλο και Μυρτώ Αλικάκη. Επίσης από 3 Οκτωβρίου. 21 με 25 Οκτωβρίου η παράσταση ανεβαίνει Θεσσαλονίκη, στο «Αυλαία», και 11 με 13 Δεκεμβρίου κατεβαίνει Πάτρα, στο «Λιθογραφείο».

Για τη σπουδαία ερμηνεία του Νίκου Αλεξίου στο μονόλογο «Κολχάας», διασκευή -απ’ το διήγημα «Μιχαήλ Κόλχάας» του Κλάιστ -του ίδιου ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία, που παίζεται και ξαναπαίζεται απ’ το 2011, σας έχω ήδη γράψει στο «Τέταρτο Κουδούνι». Φέτος απ’ τις 29 Σεπτεμβρίου μπορείτε -πρέπει- να τη δείτε στο «Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων».

Και φυσικά, αν βρείτε θέση, μη χάσετε την πιο πρόσφατη μεγάλη στιγμή του Δημήτρη Παπαϊωάννου «Still Life» που επανήλθε, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αυτή τη φορά, πριν ξεκινήσει παγκόσμια περιοδεία.

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ρεπερτόριο, με σκηνοθέτες πρώτης γραμμής ανάγγειλε -και μάλιστα με πολύ έξυπνο τρόπο- για τις δυο σκηνές του «Θεάτρου Τέχνης», και πάλι, για δεύτερη σεζόν αφότου ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνσή του, η Μαριάννα Κάλμπαρη. 

Ρεπερτόριο που ενισχύει τις ελπίδες για το μέλλον του Θεάτρου αυτού. Και μόνο το γεγονός ότι, εκτός από πολλούς καλούς των νεότερωνγενεών, γυρίζουν και θα παίξουν φέτος εκεί Ρένη Πιττακή, Βασίλης Παπαβασιλείου, Λυδία Κονιόρδου, Μάνια Παπαδημητρίου -σπλάχνα εκ των σπλάχνων του «Θεάτρου Τέχνης»- δεν έχει προηγούμενο: ένας ακόμα πόλος έλξης.

Στα συν κι η πανέξυπνη ιδέα-μαγνήτης την επόμενη Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου, παραμονή της έναρξης των φετινών παραστάσεων,

να πουλιούνται, πέντε με δέκα το βράδυ, απ’ τα ταμεία και των δυο θεάτρων -«Υπόγειο» και Φρυνίχου- όλα τα εισιτήρια όλων των παραστάσεων της σεζόν προς τρία (3!) μόνον ευρώ έκαστον -με όριο αγοράς τα δυο εισιτήρια για κάθε παράσταση απ’ τον καθένα προσερχόμενο.

Προβλέπω χαμό! Με την καλή έννοια.

Κι ένα κέντρισμα προς το φιλότιμο πιθανών χορηγών: κάτι θετικότατο γίνεται στο «Θέατρο Τέχνης», είναι πια φανερό. Γιατί δεν το ενισχύουν; Τουλάχιστον για ν’ ανανεώσει τις φθαρμένες απ’ το χρόνο δυο αίθουσές του.

Όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο τα ανακαλύπτω. Τα ισχυρά, αδιαπέραστα δίκτυα -ή και δίχτυα...- που κυβερνούν, που εξουσιάζουν το ελληνικό θέατρο: θιασάρχες -και δη του «ποιοτικού»-, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μεταφραστές, καλλιτεχνικοί διευθυντές, κριτικοί και δημοσιογράφοι αργυρώνητοι, χωμένοι μέχρι τα μπούνια στη διαπλοκή μετά των οικογενειών τους -παιδιά, ανίψια…-, ημέτεροι και λοιποί παρατρεχάμενοι αρπαγμένοι απ’ τα ξέφτια της εξουσίας, στρογγυλοκαθισμένοι -σαν να ’χουν κολλήσει με κόλλα τους πισινούς τους- σε καρέκλες και θώκους, γαντζωμένοι, ακόμα και υπέργηροι, δε λένε να παραμερίσουν, δε λένε να παραδώσουν ένα κομμάτι έστω στους νεότερους, φέρονται σα να τους έχουν με δια βίου συμβόλαια κατακυρωθεί θέσεις, επιχορηγήσεις, λεφτά, θέατρα, δραματικές σχολές, συμμετοχή σε φεστιβάλ… Καμιά γενναιοψυχία, καμιά γενναιοδωρία, ίχνος φιλονεϊσμού. Μικρόψυχοι, σκατόψυχοι, μίζεροι, αγκυλωμένοι, ομοφοβικοί, ρατσιστές, χυδαίοι… Και, επιπλέον, με τη λεοντή του «προοδευτικού», του «ανοιχτόμυαλου», του «αριστερού» -ναι, του «αριστερού»!

Να θάψουν, να βλάψουν, να διασύρουν με φήμες που διασπείρουν, να βυσσοδομήσουν, να δολοπλοκήσουν, να αρθρογραφήσουν υποβολιμαία, να συκοφαντήσουν, να χύσουν δηλητήριο… Κάποιοι, ικανοί και σημαντικοί στην εποχή τους, κάποιοι, μετριότητες που αναρριχήθηκαν με διάφορους τρόπους, όλοι με φόβο, με τρόμο, με πανικό να βλέπουν καθετί καινούργιο υψώνοντας για λάβαρα θεωρίες και απόψεις ξεπερασμένες, σκεβρωμένες…

Θα μου πείτε: «Καλά, εσύ, πάνω από τριάντα χρόνια στο επάγγελμα, κοντά πενήντα στο κουρμπέτι, τώρα το κατάλαβες;». Μωρέ, νωρίτερα, πολύ νωρίτερα το ’χα καταλάβει, το ’βλεπα γύρω μου, το ζούσα, στο πετσί μου το ’νοιωσα αλλά τώρα, με το ’να πόδι απ’ έξω, απελευθερωμένος πια, είναι που ανακαλύπτω το μέγεθος της διαφθοράς, της σαπίλας -σαν σε πανοραμίκ. Μάφια σας λέω, Μάφια.