Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού είναι ζωντανό και καλά και ζει στην Καλαμάτα / Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 1

Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε στην Καλαμάτα μία μάγισσα. Που ήξερε να «χορεύει» καλά -και σε καιρούς χαλεπούς. Που ήξερε τι θα πει χορός. Σήκωσε το ραβδάκι της και εγένετο φως: ένα Φεστιβάλ. Ένα Διεθνές Φεστιβάλ Χορού. Δεν ήταν βέβαια τα πράγματα τόσο εύκολα όσο στα παραμύθια… Ούτε έγιναν τόσο γρήγορα όσο στα παραμύθια. Αλλά γύρω της, στοργικά, με εκτίμηση στο πρόσωπό της και πίστη στο όραμά της, μαζεύτηκαν μία χούφτα Καλαματιανοί που την αγκάλιασαν, τη βοήθησαν και την προστάτευσαν. Και ένας Δήμος που τη στήριξε. Και μία χούφτα φίλοι του χορού που τους περίσσευαν τα χρήματα και που έβαλαν το χέρι στην τσέπη. Και ο Τύπος που πείστηκε πως εκεί κάτω κάτι σημαντικό γίνεται.

Και άρχισε να φέρνει ξένα συγκροτήματα και να καλεί Έλληνες του χορού και να φτιάχνει κάθε καλοκαίρι ένα πρόγραμμα, με παράλληλες εκδηλώσεις, που έπειθε. Και τους φίλους του χορού που ξεκινούσαν να πάνε στην Καλαμάτα. Και -το κυριότερο- τους Καλαματιανούς. Παρά την «αυστηρή» γραμμή του. Διότι το Φεστιβάλ δεν έφερε «Λίμνες των κύκνων» και «Ζιζέλ» να τους κολακέψει και να τους κανακέψει. Τους έριξε από την αρχή στα «σκληρά». Επέμεινε, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις, στο σύγχρονο -έως και… πολύ σύγχρονο- χορό, terra incognita στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90, πόσω μάλλον στην Καλαμάτα. Και το κοινό, έστω διστακτικό, έστω κάποτε ενοχλημένο, έστω κάποτε σοκαρισμένο, ανακάλυψε διαμάντια. Που το γοήτευσαν. Και έτσι το κράτησαν.

Το Φεστιβάλ στέριωσε, έκανε όνομα και έξω από τα σύνορα, κράτησε μία πορεία συνεπή, μας ενημέρωσε, μας  έμαθε τι σημαίνει σύγχρονος χορός -οι εκπλήξεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Παλεύοντας -ματώνοντας…- κάθε χρόνο με αντιξοότητες, προσπαθώντας να εξηγήσει και να πείσει υπουργούς ανίδεους, ως επί το πλείστον, για να εξασφαλίσει την επιχορήγηση την επιούσια…, αγωνιώντας, συνήθως μέχρι την τελευταία στιγμή, αν θα έχει τα κονδύλια για να καλύψει τον προϋπολογισμό, ακούγοντας από τα επίσημα χείλη επαίνους και υποσχέσεις που δύσκολα, όμως, υλοποιούνταν.

Και μετά ήρθε η Κρίση. Ο προϋπολογισμός άρχισε να συρρικνώνεται, έφτασε στα όρια κοντά στο τίποτα. Η φετινή, τρίτη χρονιά του προγράμματος ΕΣΠΑ στο οποίο είχε ενταχθεί για μία τριετία, κόπηκε… Εκεί που, κανονικά, το Φεστιβάλ θα έπρεπε να κατεβάσει ρολά και να γίνει μία ανάμνηση -έστω αξέχαστη. Δεν το έκανε. Η μάγισσα σήκωσε το ραβδάκι της και από το τίποτα έκανε πάλι Φεστιβάλ φέτος. Το 20^ο. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το όνομά της, Βίκυ Μαραγκοπούλου. Το «μια φορά κι έναν καιρό» ήταν το 1995. 20^ο Φεστιβάλ, λοιπόν, πια. Ένα επίτευγμα!

Ξαναβρήκα, χάρη σε καλαματιανούς φίλους, φιλόξενους και ζεστούς, το Φεστιβάλ μετά από έξι χρόνια απουσίας μου -από το 2007 είχα να έρθω. Το ξαναβρήκα στεγασμένο πια στο πολυπόθητο Μέγαρο Χορού που χάρη στα ΕΣΠΑ έχει υψωθεί -πέρσι εγκαινιάστηκε-λειτουργικό, με τις δύο αίθουσές του -την Κεντρική και το Στούντιο- και που τα έχει τα ελαττώματά του -πολύ μεγάλα φουαγιέ, πολύ μικρό το Στούντιο- αλλά η βασική του αίθουσα έχει μία σχέση (εξαίρετης) σκηνής-αμφιθεάτρου την οποία σπάνια συναντάς. Απογοητεύτηκα -αλγεινή η εντύπωση όταν μπαίνεις…-, για να αρχίσω από τα αρνητικά, από τον περιβάλλοντα το Μέγαρο χώρο -ένα οικόπεδο με χώμα, πέτρες και ξερόχορτα, περιφραγμένο με κοτετσόσυρμα και από πάνω με σύρμα αγκαθωτό και σε μια γωνιά ακόμα το εργοτάξιο-, ρώτησα «γιατί;», μου απάντησαν πως η εξωτερική διαμόρφωση είναι άλλου παπά- ή, σωστότερα, άλλου ΕΣΠΑ- Ευαγγέλιο και κανείς δεν ξέρει ακόμα πότε θα υλοποιηθεί. Απογοητεύτηκα και μαθαίνοντας πως, πέραν των οκτώ ημερών του Φεστιβάλ, δεν ξέρουν ακόμα τι ακριβώς να το κάνουν το κτίριο και πως τώρα είναι που ετοιμάζεται σχετική μελέτη...

Αλλά είδα, ανάμεσα στους λίγους ανθρώπους του, και πρόσωπα γνωστά που χρόνια δουλεύουν εκεί για το Φεστιβάλ ακάματα, είδα εκεί την Κυρία Μαραγκοπούλου, πάντα ακούραστη, πάντα γλυκιά, πάντα ευγενική, πάντα προσηνή σε όλους αλλά με -κρυμμένη- προσωπικότητα Σιδηράς Κυρίας -πώς αλλιώς θα κατάφερνε να κρατήσει το Φεστιβάλ είκοσι ολόκληρα χρόνια χωρίς συμβιβασμούς, πλέοντας ανάμεσα σε Συμπληγάδες;…-, είδα στο κοινό παλιούς πιστούς του -έστω και αν κάποιοι λείπουν πια…-, είδα πολλά παιδιά που δουλεύουν εθελοντικά…

Είδα και το Φεστιβάλ ελαφρώς συρρικνωμένο, χωρίς τις παλιές του δόξες και τα πολλά ονόματα που δεν έχει πια την οικονομική δυνατότητα να τα καλέσει, χωρίς τα πανό του που κάποτε πλημμύριζαν την  παραλία αλλά είδα και αίθουσες γεμάτες, είδα ενθουσιασμό, άκουσα χειροκροτήματα ενθουσιώδη και «μπράβο» πολλά…

Και είδα ξανά την  Καλαμάτα -πάντα όμορφη, πάντα σε μέτρα ανθρώπινα, με τη θάλασσα να την τυλίγει, με το Καλάθι να δεσπόζει επιβλητικό, με τους φαρδείς της δρόμους, με τους ποδηλάτες πανευτυχείς -έως ασύδοτους… - που ζουν σε μία πόλη την οποία χαράζουν οι ποδηλατόδρομοι, με την ατελείωτη παραλία της -εκεί να δείτε αιγιαλό εξαφανισμένο…-, με την αναπλασμένη στενόμακρη κεντρική πλατεία Βασιλέως Γεωργίου Β΄ και την αγαπημένη Αριστομένους, με την πλατεία των Αγίων Αποστόλων και το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας-κομψοτέχνημα, την «Μυλόπετρα» με τις ιδιαίτερες γεύσεις και τους καλλίφωνους νεορεμπέτες της και τον Αθανασίου με τα γλυκά του κι εκείνη τη θρυλική  «φρυγανιά»…- ακμαία, να αντέχει στην Κρίση που μαστίζει την Ελλάδα, όπως ακόμα αντέχει και το Φεστιβάλ της, από τα εντελώς ελάχιστα εκτός Αθήνας που μπορούν να κάνουν περήφανο τον -όσο ακόμα απέμεινε…- πολιτισμό μας.

Για να παραφράσω τον τίτλο «Jacques Brel Is Alive and Well and Living in Paris» μιας αμερικάνικης μουσικής παράστασης του 1968, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού είναι ζωντανό και καλά και ζει στην Καλαμάτα.

Θα συνεχίσω.