33ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Διευθυντών Φωτογραφίας «Αδελφοί Μανάκη» της Μπίτολα και βροχερή Δευτέρα, η δεύτερή μου μέρα. Απογοητεύσεις με περιμένουν σήμερα.
Μακεδονικό Πανόραμα / Πρόγραμμα Ταινιών Μικρού Μήκους. «Ηθοποιός μικρών ρόλων» του Ίγκορ Αλέξοβ: Μια κοπέλλα που θέλει να γίνει ηθοποιός, την τιτοϊκή εποχή, την πατάει και πέφτει θύμα βιασμού από τον σκηνοθέτη - πρωταγωνιστή. Το δικαστήριο δεν θα την δικαιώσει, αντίθετα θα καταδικαστεί η ίδια… Η οποία καταλήγει σε μοναστήρι. Την εκδίκηση που θα ήθελε, μόνο πια με τη φαντασία της θα την πάρει. «Οδός Μετώπου του Λαού 12» του Ίβαν Ιβάνοβσκι. Animation ενδιαφέρουσας τεχνικής που το πνίγουν όμως οι συμβολισμοί. «Το παιχνίδι τελείωσε» του Ζόραν Μίσεβσκι: Επίσης animation μ’ έναν δεκάχρονο τόσο κολλημένο στο κομπιούτερ και στο αγαπημένο του βίντεογκέιμ που, στο τέλος, «μπαίνει» και ο ίδιος μέσα. Το πιο ολοκληρωμένο, κατά τη γνώμη μου, από τα «μικρά». «Σπάζοντας τους κύκλους» του Ναούμ Μιχάιλοβσκι γυρισμένο στην Πράγα με απόηχους Κάφκα _ το κορίτσι της ταινίας νομίζω πως δεν έχει τυχαία το όνομα Μίλενα. Και η δυσάρεστη έκπληξη:
«Το Μουσείο» της Μάια Μλαντένοβσκα (Μακεδονικό Πανόραμα / Πρόγραμμα Ντοκιμαντέρ). Ένα ντοκιμαντέρ 57λεπτης διάρκειας και «όλα όσα δεν ξέρατε και θα θέλατε να μάθετε» για την περί της δημιουργίας του ιδέα, τις προετοιμασίες και την κατασκευή _ το making of _ του νεότευκτου, ενταγμένου στο μεγαλομανές, κιτς σχέδιο «Σκόπια 2014» _ θηριώδη, τερατώδη, κακόγουστα αγάλματα, δημόσια κτίρια, «αψίδα θριάμβου»… _, που παραμορφώνει μέχρι γελοιοποιήσεως την πόλη των Σκοπίων, Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα. Ντοκιμαντέρ που με τον πρωθυπουργό Γκρούεβσκι ανοίγει, με τον πρωθυπουργό Γκρούεβσκι κλείνει και που, έστω και αν στερούνταν αγγλικών υποτίτλων, μου φάνηκε, με όλο το σεβασμό στην ιστορία της χώρας, ως διαφημιστικό τρέιλερ των «επιτευγμάτων» του κυβερνώντος επί εξαετία κόμματος VMRO – DPMNE… Το αισιόδοξο ήταν πως με το που άρχισε η προβολή του οι πολλοί νέοι του κοινού όπου φύγει, φύγει _ άδειασε η αίθουσα, μείναμε έξι που μέχρι να τελειώσει είχαμε γίνει τέσσερις…
Πρόγραμμα Ντοκιμαντέρ. Η πρώτη ελληνική παρουσία στο Φεστιβάλ: «Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα» της Κατερίνας Πατρώνη (Ελλάδα) από τη σειρά ντοκιμαντέρ «Docville» της ΕΡΤ. Διαφωνώ κάθετα: η πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 σίγουρα δεν ήταν Μάης του ’68. Αλλά ήταν _ ή , έστω, ήταν ΜΟΝΟ _ δυο γραφικοί, τρεις περιθωριακοί και πέντε βλαμμένοι _ ναι, δε είμαι πολιτικά ορθός… _ αποκλειστικά στους οποίους εστιάζει η ταινία και τίποτα άλλο; Εκτός αν έτσι επιθυμούσε να παρουσιάσει τα πράγματα η κρατική ΕΡΤ… «Σαλμάν Ρουζντί, η φανταστική Ινδία» της Ελίζα Μαντέν (Γαλλία): ο _ πολύ αντιπαθής μου _ ινδικής καταγωγής βρετανός συγγραφέας που _ δεν μου το βγάζετε απ’ το μυαλό… _ σταθερά πιστεύει στην αποτελεσματικότητα των σκανδάλων, επισκέπτεται την πρώτη του πατρίδα και τη γενέθλιά του Βομβάη και θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τις πηγές της έμπνευσής του σ’ ένα άρτιο αλλά τηλεοπτικής μάλλον αντίληψης ντοκιμαντέρ.
Στις απογοητεύσεις της βραδιάς και ότι δεν κατάφερα να δω την κινέζικη ταινία «Η λευκή πεδιάδα των ελαφιών» που πολύ την περίμενα διότι έφτασα ως μωρά παρθένος δύο ώρες μετά την έναρξη της προβολής… Το έντυπο του Φεστιβάλ φταίει _ δεν ήμουν ο μόνος που την έπαθε.
*** Ο της Θεσσαλονίκης φίλος καλός Τέλλος Φίλης της Seven Films συμπληρώνει την προηγούμενη ανάρτηση Εδώ Μπίτολα! Εδώ Μπίτολα! 2.: «Θέλω να προσθέσω μόνο ότι στην Ελλάδα έχει προβληθεί και η (σ.σ. μακεδονική) ταινία ‘Σκιές’ του Milco Mancevski, της Seven Films. Επίσης δύο από τις ταινίες του φετινού διαγωνιστικού τμήματος (σ.σ. του Φεστιβάλ «Αδελφοί Μανάκη» της Μπίτολα), το ‘In Darkness’ (προβάλλεται ήδη στις αθηναϊκές αίθουσες) και το ‘Tabu’ έχουν διανομή στην Ελλάδα από την Seven Films».
Μακεδονικό Πανόραμα / Πρόγραμμα Ταινιών Μικρού Μήκους. «Ηθοποιός μικρών ρόλων» του Ίγκορ Αλέξοβ: Μια κοπέλλα που θέλει να γίνει ηθοποιός, την τιτοϊκή εποχή, την πατάει και πέφτει θύμα βιασμού από τον σκηνοθέτη - πρωταγωνιστή. Το δικαστήριο δεν θα την δικαιώσει, αντίθετα θα καταδικαστεί η ίδια… Η οποία καταλήγει σε μοναστήρι. Την εκδίκηση που θα ήθελε, μόνο πια με τη φαντασία της θα την πάρει. «Οδός Μετώπου του Λαού 12» του Ίβαν Ιβάνοβσκι. Animation ενδιαφέρουσας τεχνικής που το πνίγουν όμως οι συμβολισμοί. «Το παιχνίδι τελείωσε» του Ζόραν Μίσεβσκι: Επίσης animation μ’ έναν δεκάχρονο τόσο κολλημένο στο κομπιούτερ και στο αγαπημένο του βίντεογκέιμ που, στο τέλος, «μπαίνει» και ο ίδιος μέσα. Το πιο ολοκληρωμένο, κατά τη γνώμη μου, από τα «μικρά». «Σπάζοντας τους κύκλους» του Ναούμ Μιχάιλοβσκι γυρισμένο στην Πράγα με απόηχους Κάφκα _ το κορίτσι της ταινίας νομίζω πως δεν έχει τυχαία το όνομα Μίλενα. Και η δυσάρεστη έκπληξη:
«Το Μουσείο» της Μάια Μλαντένοβσκα (Μακεδονικό Πανόραμα / Πρόγραμμα Ντοκιμαντέρ). Ένα ντοκιμαντέρ 57λεπτης διάρκειας και «όλα όσα δεν ξέρατε και θα θέλατε να μάθετε» για την περί της δημιουργίας του ιδέα, τις προετοιμασίες και την κατασκευή _ το making of _ του νεότευκτου, ενταγμένου στο μεγαλομανές, κιτς σχέδιο «Σκόπια 2014» _ θηριώδη, τερατώδη, κακόγουστα αγάλματα, δημόσια κτίρια, «αψίδα θριάμβου»… _, που παραμορφώνει μέχρι γελοιοποιήσεως την πόλη των Σκοπίων, Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα. Ντοκιμαντέρ που με τον πρωθυπουργό Γκρούεβσκι ανοίγει, με τον πρωθυπουργό Γκρούεβσκι κλείνει και που, έστω και αν στερούνταν αγγλικών υποτίτλων, μου φάνηκε, με όλο το σεβασμό στην ιστορία της χώρας, ως διαφημιστικό τρέιλερ των «επιτευγμάτων» του κυβερνώντος επί εξαετία κόμματος VMRO – DPMNE… Το αισιόδοξο ήταν πως με το που άρχισε η προβολή του οι πολλοί νέοι του κοινού όπου φύγει, φύγει _ άδειασε η αίθουσα, μείναμε έξι που μέχρι να τελειώσει είχαμε γίνει τέσσερις…Πρόγραμμα Ντοκιμαντέρ. Η πρώτη ελληνική παρουσία στο Φεστιβάλ: «Πλατεία Συντάγματος, Αθήνα» της Κατερίνας Πατρώνη (Ελλάδα) από τη σειρά ντοκιμαντέρ «Docville» της ΕΡΤ. Διαφωνώ κάθετα: η πλατεία Συντάγματος το καλοκαίρι του 2011 σίγουρα δεν ήταν Μάης του ’68. Αλλά ήταν _ ή , έστω, ήταν ΜΟΝΟ _ δυο γραφικοί, τρεις περιθωριακοί και πέντε βλαμμένοι _ ναι, δε είμαι πολιτικά ορθός… _ αποκλειστικά στους οποίους εστιάζει η ταινία και τίποτα άλλο; Εκτός αν έτσι επιθυμούσε να παρουσιάσει τα πράγματα η κρατική ΕΡΤ… «Σαλμάν Ρουζντί, η φανταστική Ινδία» της Ελίζα Μαντέν (Γαλλία): ο _ πολύ αντιπαθής μου _ ινδικής καταγωγής βρετανός συγγραφέας που _ δεν μου το βγάζετε απ’ το μυαλό… _ σταθερά πιστεύει στην αποτελεσματικότητα των σκανδάλων, επισκέπτεται την πρώτη του πατρίδα και τη γενέθλιά του Βομβάη και θυμάται τα παιδικά του χρόνια και τις πηγές της έμπνευσής του σ’ ένα άρτιο αλλά τηλεοπτικής μάλλον αντίληψης ντοκιμαντέρ.
Στις απογοητεύσεις της βραδιάς και ότι δεν κατάφερα να δω την κινέζικη ταινία «Η λευκή πεδιάδα των ελαφιών» που πολύ την περίμενα διότι έφτασα ως μωρά παρθένος δύο ώρες μετά την έναρξη της προβολής… Το έντυπο του Φεστιβάλ φταίει _ δεν ήμουν ο μόνος που την έπαθε.
Πνευματικό Κέντρο
της Μπίτολα / 33ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Διευθυντών
Φωτογραφίας «Αδελφοί Μανάκη» της Μπίτολα, 17 Σεπτεμβρίου 2012.
*** Ο της Θεσσαλονίκης φίλος καλός Τέλλος Φίλης της Seven Films συμπληρώνει την προηγούμενη ανάρτηση Εδώ Μπίτολα! Εδώ Μπίτολα! 2.: «Θέλω να προσθέσω μόνο ότι στην Ελλάδα έχει προβληθεί και η (σ.σ. μακεδονική) ταινία ‘Σκιές’ του Milco Mancevski, της Seven Films. Επίσης δύο από τις ταινίες του φετινού διαγωνιστικού τμήματος (σ.σ. του Φεστιβάλ «Αδελφοί Μανάκη» της Μπίτολα), το ‘In Darkness’ (προβάλλεται ήδη στις αθηναϊκές αίθουσες) και το ‘Tabu’ έχουν διανομή στην Ελλάδα από την Seven Films».
No comments:
Post a Comment