ις δι
Eις διπλούν στην πληθωρική _ και πληθωριστική… _ αθηναϊκή θεατρική σκηνή «Οι δούλες» του Ζαν Ζενέ: στο «Νέο Ελληνικό Θέατρο Γιώργου Αρμένη» σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη αλλά και σε σκηνοθεσία της άγνωστής μου Αννίτας Καγκάλου απ’ το «Τeatro Piccolo» _ όχι του Μιλάνου, κάπου στο Μετς στεγάζεται αλλά οι φιλοδοξίες της ομάδας, αν κρίνω απ’ τον τίτλο της, δείχνουν πολύ υψηλές…
Ο Λαέρτης Βασιλείου κι η Βίκυ Παπαδοπούλου θα πρωταγωνιστήσουν στο έργο για δυο πρόσωπα του Θεσσαλονικιού Θανάση Τριαρίδη «La ultima noche ή Οι καρχαρίες» που θ’ ανεβεί τον Ιανουάριο στο «Αργώ / Studio» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου και με σκηνικά και κοστούμια Αιμιλίας Κακουριώτη, συμπαραγωγή της εταιρίας «Τζιότο ντι Μποντόνε» και της «Αργώς» της Αιμιλίας Υψηλάντη.
Ο Λαέρτης Βασιλείου κι η Βίκυ Παπαδοπούλου θα πρωταγωνιστήσουν στο έργο για δυο πρόσωπα του Θεσσαλονικιού Θανάση Τριαρίδη «La ultima noche ή Οι καρχαρίες» που θ’ ανεβεί τον Ιανουάριο στο «Αργώ / Studio» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Γιαμλόγλου και με σκηνικά και κοστούμια Αιμιλίας Κακουριώτη, συμπαραγωγή της εταιρίας «Τζιότο ντι Μποντόνε» και της «Αργώς» της Αιμιλίας Υψηλάντη.
Σε μια κρουαζιέρα καταδύσεων βυθού, κατά το έργο, ένα ζευγάρι εγκαταλείπεται κατά λάθος (;) στη μέση του ωκεανού. Μέσα στο σκοτάδι ο άντρας κι η γυναίκα προσπαθούν να κρατηθούν ζωντανοί με την ελπίδα ότι το σκάφος θα γυρίσει για να τους περισυλλέξει. Και μιλούν ασταμάτητα για να διώξουν το φόβο. Μέσα απ’ τις κουβέντες τους αναδύονται μνήμες της ζωής τους, σεξουαλικά απωθημένα, έξαλλες αλληλοκατηγορίες, μυστηριώδη πρόσωπα, αινιγματικές ενοχές… Ώσπου οι καρχαρίες φτάνουν. Μόνο που, όταν τα φώτα ανάβουν, το ζευγάρι βρίσκεται στο αστικό διαμέρισμά του. Είναι εκεί ή μήπως, όντως, βρίσκονται χαμένοι στον ωκεανό;
Με πλήθος λογοτεχνικών αναφορών, απ’ τον Τζέιμς Τζόις έως τον Κάφκα, απ’ τον Ευριπίδη μέχρι τον Τζον Ντον, αλλά και με μια γλώσσα τολμηρή, προκλητική και ταυτόχρονα οικεία, το έργο, κατά τον σκηνοθέτη, «αυτοαναιρείται κάθε στιγμή ενώ προτάσσει αδυσώπητα ερωτήματα για τη φύση του έρωτα, την εξάρτηση, τη συνύπαρξη, τις ενοχές και τις φαντασιώσεις αλλά, πριν και πάνω απ’ όλα, για την ίδια την ανθρώπινη ουσία».
Το κείμενο πρόκειται να εκδοθεί απ’ τις αυτοδιαχειριζόμενες εκδόσεις «Δήγμα», πρώτο βιβλίο μιας σειράς θεάτρου, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Ευρασία». Μαζί θα εκδοθούν ο «Αέρας» του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη κι η «Απόξεση ή Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων» της πρωτοεμφανιζόμενης Χαράς Σύρου.
Πολλαπλασιάζονται _ κλωνοποιούνται… Οι «Κατίνες». Στα μεσημεριανάδικα. Και να «συζητούουουν». Επί παντός επιστητού. Έως και περί οικονομικής κρίσεως. Έως και περί κρίσεως αξιών.
Πολλαπλασιάζονται _ κλωνοποιούνται… Οι «Κατίνες». Στα μεσημεριανάδικα. Και να «συζητούουουν». Επί παντός επιστητού. Έως και περί οικονομικής κρίσεως. Έως και περί κρίσεως αξιών.
Όλος ο κόσμος, μια σκηνή…
Το μεγάλο ατού _ το μεγαλύτερο, ίσως _ της παράστασης που έστησε στην «Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού η Ρούλα Πατεράκη πάνω στον «Κόκκινο βράχο» του Ξενόπουλου _ σε διασκευή που υπογράφει η ίδια μαζί με τον Άκι Βλουτή και η οποία έχει βασιστεί στο ομώνυμο μυθιστόρημα, στην μεταποίησή του απ’ τον ίδιο τον Ξενόπουλο στο θεατρικό «Φωτεινή Σάντρη» αλλά και στην αυτοβιογραφία του συγγραφέα και σε ποίηση συγχρόνων του, από Παλαμά μέχρι έναν καταλυτικά επίκαιρο Σουρή… _ είναι η μουσική που υπογράφει ο Νίκος Πλάτανος και τα παλιά, υπέροχα τραγούδια τα οποία έχει έξοχα διδάξει στους ηθοποιούς η Μελίνα Παιονίδου και έξοχα χρησιμοποιήσει, κατά κάποιο τρόπο μπρεχτικά, η σκηνοθέτρια.
Το μεγάλο ατού _ το μεγαλύτερο, ίσως _ της παράστασης που έστησε στην «Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος» του Εθνικού η Ρούλα Πατεράκη πάνω στον «Κόκκινο βράχο» του Ξενόπουλου _ σε διασκευή που υπογράφει η ίδια μαζί με τον Άκι Βλουτή και η οποία έχει βασιστεί στο ομώνυμο μυθιστόρημα, στην μεταποίησή του απ’ τον ίδιο τον Ξενόπουλο στο θεατρικό «Φωτεινή Σάντρη» αλλά και στην αυτοβιογραφία του συγγραφέα και σε ποίηση συγχρόνων του, από Παλαμά μέχρι έναν καταλυτικά επίκαιρο Σουρή… _ είναι η μουσική που υπογράφει ο Νίκος Πλάτανος και τα παλιά, υπέροχα τραγούδια τα οποία έχει έξοχα διδάξει στους ηθοποιούς η Μελίνα Παιονίδου και έξοχα χρησιμοποιήσει, κατά κάποιο τρόπο μπρεχτικά, η σκηνοθέτρια.
Εδώ, όμως, και το φάουλ. Στο πρόγραμμα της παράστασης διάβασα «μουσική Νίκος Πλάτανος» και _ αλίμονο _ καμιά αναφορά στους συνθέτες και τους στιχουργούς των _ πολλών _ τραγουδιών της παράστασης, από «Ρεζεντά» της Λόλας Βώττη μέχρι «Ειν’ η αγάπη χίμαιρα» του Αττίκ. Μπορεί κανένας τους να μην είναι εν ζωή πια αλλά ολόκληρο Εθνικό Θέατρο όφειλε να τους αναφέρει σε μια έστω υποσημείωση. Μήπως πρέπει, έστω και καθυστερημένα, να επανορθώσει μ’ ένα ένθετο ή μ’ ένα αυτοκόλλητο;
Το ’ξερα απ’ την αρχή _ το ’νοιωθα… Όντως, τα «Δημήτρια» της Θεσσαλονίκης, παρά τις φοβερά αντίξοες οικονομικές συνθήκες αναστήθηκαν. Από θλιβερός, ξεχειλωμένος εσμός εκδηλώσεων χωρίς ειρμό που «οργάνωναν» άσχετοι, από φεστιβαλάκι των καλλιτεχνικών γραφείων που είχαν πρόσβαση στο Δήμο, όπου μαζί με ασημαντότητες συμφύρονταν, εντελώς κατά τύχην, και μερικά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα, τα «Δημήτρια» έγιναν ξαφνικά ένα Φεστιβάλ που αμέσως έδειξε ένα καινούργιο πρόσωπο. Προβλήματα οργανωτικά, πολλά. Και πολλά ακόμα μπορούν και πρέπει να γίνουν. Αλλά υπάρχει μια σκέψη πίσω απ’ το πρόγραμμα _ μια φιλοσοφία.
Το ’ξερα απ’ την αρχή _ το ’νοιωθα… Όντως, τα «Δημήτρια» της Θεσσαλονίκης, παρά τις φοβερά αντίξοες οικονομικές συνθήκες αναστήθηκαν. Από θλιβερός, ξεχειλωμένος εσμός εκδηλώσεων χωρίς ειρμό που «οργάνωναν» άσχετοι, από φεστιβαλάκι των καλλιτεχνικών γραφείων που είχαν πρόσβαση στο Δήμο, όπου μαζί με ασημαντότητες συμφύρονταν, εντελώς κατά τύχην, και μερικά σημαντικά καλλιτεχνικά γεγονότα, τα «Δημήτρια» έγιναν ξαφνικά ένα Φεστιβάλ που αμέσως έδειξε ένα καινούργιο πρόσωπο. Προβλήματα οργανωτικά, πολλά. Και πολλά ακόμα μπορούν και πρέπει να γίνουν. Αλλά υπάρχει μια σκέψη πίσω απ’ το πρόγραμμα _ μια φιλοσοφία.
Γιώργος Λαζαρίδης, Κωνσταντίνος Ρήγος, Ιφιγένεια Ταξοπούλου που ανέλαβαν το Φεστιβάλ ως τριμελής καλλιτεχνική επιτροπή υπό έναν δήμαρχο «αλλιώτικο» απ’ τους άλλους, τον Γιάννη Μπουτάρη, κι έναν αντιδήμαρχο Πολιτισμού, Παιδείας και Τουρισμού, τον Σπύρο Πέγκα, που δε μοιάζει άσχετος, οργάνωσαν ένα πρόγραμμα με το οποίο δε γελάς όταν το διαβάζεις. Ούτε ντρέπεσαι.
Οχτώ μέρες στην Θεσσαλονίκη με δική μου πρωτοβουλία, οχτώ παραστάσεις είδα, ελληνικές και ξένες, δεν ήταν όλες καλές, αλλά ήταν σίγουρα ενός επιπέδου. Και τις τέσσερις τις ξεχώρισα.
Είδα την «Τρίτη γενιά», μια παράσταση της Ισραηλινής Γιάελ Ρόνεν, συμπαραγωγή της γερμανικής «Σάουμπίνε» και του ισραηλινού Εθνικού Θεάτρου «Χαμπίμα» του Τελ Αβίβ, όπου η σκηνοθέτρια και οι ηθοποιοί της, ισραηλινοί, Παλαιστίνιοι και Γερμανοί που προέρχονται κι από τις δυο Γερμανίες _ την πρώην Δυτική και την πρώην Ανατολική _ έφτιαξαν, με τρόπο που παραπέμπει στους «Ρίμινι Πρότοκολ», χωρίς κανένα τερτίπι, «γυμνοί» στη σκηνή, μια δυνατή, τολμηρή πολιτική παράσταση καθόλου σοβαροφανή _ το αντίθετο, με πολύ χιούμορ.
Είδα ένα ε ξαι ρε τι κό μουσικό αλλά με θεατρικές διαστάσεις θέαμα, το «Τραπέζι», απ’ την επίσης πολονέζικη ομάδα «Κάρμπιντο» _ τέσσερις άντρες κι ένα «πειραγμένο» τραπέζι που πάνω του παράγουν, χωρίς όργανα μουσικά, μουσική.
Είδα και μια πολύ ελπιδοφόρα διπλωματική παράσταση των φετινών αποφοίτων του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου, σε σκηνοθεσία Ελένης Ευθυμίου, πάνω στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον πεζό της Ελφρίντε Γέλινεκ «Υπέροχες, υπέροχες μέρες».
Ε, δεν ήταν και λίγα…
Για περισσότερα και σε blog, πια, παρακαλώ! Πληκτρολογείστε: totetartokoudouni.blogspot.com
Για περισσότερα και σε blog, πια, παρακαλώ! Πληκτρολογείστε: totetartokoudouni.blogspot.com
Προ 50ετίας
Τα Θεατρικά Νέα
Αύριο, λόγω των διεξαγομένων βουλευτικών εκλογών, δεν θα λειτουργήσουν τα θέατρα και οι κινηματογράφοι. 28 Οκτωβρίου 1961.
Ο Δημήτρης Χορν απεφάσισε όπως αφιερώση στη μνήμη του Γιώργου Παππά την πρεμιέρα του «Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές» […] στο «Κεντρικό». Όπως είναι γνωστό, ο Γιώργος Παππάς , με τον οποίο ο Χορν είχε εγκάρδια και γόνιμη καλλιτεχνική συνεργασία προ ετών, ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε πριν λίγα χρόνια το έργο του Ανούιγ, του οποίου, άλλωστε, είναι και ο μεταφραστής. 1 Νοεμβρίου 2011.
Απόψε το «Θέατρο Τέχνης» ανεβάζει το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» σε μετάφρασι Κώστα Σταματίου, σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και με σκηνογραφία Γιάννη Στεφανέλλη. Το έργο συνοδεύεται από τη μουσική του Γερμανού συνθέτου Χανς Ντήτερ Χοζάλλα, που το συνώδευε κατά την παρουσίασί του στο Βερολίνο. 1 Νοεμβρίου 1961.
Απόψε στις 8.30 το Εθνικό Θέατρο εγκαινιάζει την νέα του χειμερινή περίοδο με την τραγωδία του Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» που ανεβάζεται κατά σκηνοθεσίαν Αλέξη Σολομού, με σκηνογραφίες Κλ. Κλώνη και κοστούμια Αντ. Φωκά. Τον Ρωμαίο υποδύεται ο Δημ. Παπαμιχαήλ και την Ιουλιέττα η Αντιγόνη Βαλάκου. Λαμβάνουν επίσης μέρος η Χριστίνα Καλογερίκου, η Μιράντα, ο Λυκ. Καλλέργης και άλλοι. 2 Νοεμβρίου 1961.
Δημοσιεύτηκε στα «Νέα».
Αύριο, λόγω των διεξαγομένων βουλευτικών εκλογών, δεν θα λειτουργήσουν τα θέατρα και οι κινηματογράφοι. 28 Οκτωβρίου 1961.
Ο Δημήτρης Χορν απεφάσισε όπως αφιερώση στη μνήμη του Γιώργου Παππά την πρεμιέρα του «Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές» […] στο «Κεντρικό». Όπως είναι γνωστό, ο Γιώργος Παππάς , με τον οποίο ο Χορν είχε εγκάρδια και γόνιμη καλλιτεχνική συνεργασία προ ετών, ήταν ο πρώτος που ερμήνευσε πριν λίγα χρόνια το έργο του Ανούιγ, του οποίου, άλλωστε, είναι και ο μεταφραστής. 1 Νοεμβρίου 2011.
Απόψε το «Θέατρο Τέχνης» ανεβάζει το έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Η άνοδος του Αρτούρο Ούι» σε μετάφρασι Κώστα Σταματίου, σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και με σκηνογραφία Γιάννη Στεφανέλλη. Το έργο συνοδεύεται από τη μουσική του Γερμανού συνθέτου Χανς Ντήτερ Χοζάλλα, που το συνώδευε κατά την παρουσίασί του στο Βερολίνο. 1 Νοεμβρίου 1961.
Απόψε στις 8.30 το Εθνικό Θέατρο εγκαινιάζει την νέα του χειμερινή περίοδο με την τραγωδία του Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» που ανεβάζεται κατά σκηνοθεσίαν Αλέξη Σολομού, με σκηνογραφίες Κλ. Κλώνη και κοστούμια Αντ. Φωκά. Τον Ρωμαίο υποδύεται ο Δημ. Παπαμιχαήλ και την Ιουλιέττα η Αντιγόνη Βαλάκου. Λαμβάνουν επίσης μέρος η Χριστίνα Καλογερίκου, η Μιράντα, ο Λυκ. Καλλέργης και άλλοι. 2 Νοεμβρίου 1961.
Δημοσιεύτηκε στα «Νέα».
No comments:
Post a Comment