Στο Φτερό / Φωνή πολλών καρατιών

 

Χουάν Ντιέγκο Φλόρες, τενόρος - Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων: γκαλά όπερας / Μουσική διεύθυνση: Αντονίνο Φολιάνι 

 

Γενναιόδωρος. Ευειδής, λυγερός, νεανικός, ευγενικός, συμπαθέστατος, άμεσος. Ο περουβιανός -και διεθνούς βεληνεκούς, εδώ και χρόνια- τενόρος Χουάν Ντιέγκο Φλόρες. Και, ναι, γενναιόδωρος! Πέντε ανκόρ μας χάρισε. Μετά την ολοκλήρωση του προγράμματός του, ένας τεχνικός του Ηρωδείου έφερε στη σκηνή ένα ψηλό κάθισμα. Δεν το χρειαζόταν, όμως, ακόμα, ο Χουάν Ντιέγκο Φλόρες. Και το πήρε πίσω ο τεχνικός. Διότι ο τενόρος βγήκε και τραγούδησε, με τη συνοδεία της ορχήστρας -αναμενόμενο, αποτελεί «σουξέ» του- την ονομαστή

«ακροβατική» άρια του Τόνιο  «Ω, φίλοι μου, τι μέρα γιορτής!» που χαρακτηρίζεται ως «Το Έβερεστ της λυρικής τέχνης», με τα εννιά διαδοχικά ψηλά ντο της, από τη γαλική όπερα του Γκαετάνο Ντονιζέτι «Η κόρη του συντάγματος», που ο τενόρος έφερε επιτυχώς εις πέρας ξεσηκώνοντας το κοινό. Κατόπιν ο τεχνικός ξανάφερε το ψηλό κάθισμα και ο Περουβιανός βγήκε πια με την κιθάρα του, όπως το συνηθίζει στα ανκόρ των συναυλιών του, και κάθισε για να μας πει τρία τραγούδια: το μεξικάνικο «Bésame mucho» («Φίλα με πολύ»), το περουβιανό -της πατρίδας του- «La flor de la canela» («Το λουλούδι της κανέλας») και το, επίσης μεξικάνικο, «Cucurucucù paloma» («Κουκουρουκουκού περιστέρι»). Αλλά δεν ήταν αρκετά: για φινάλε, «Nessun dorma» («Κανείς δεν κοιμάται»), άρια του Κάλαφ από την «Τουραντότ» του Τζάκομο Πουτσίνι με το κοινό να σπάει τα χέρια του. Η βραδιά ξεκίνησε «ιταλικά», με «Καπουλέτους και Μοντέγους» του Μπελίνι:  εισαγωγή από την όπερα του Βιντσέντσο Μπελίνι από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων που έπαιξε σαν... μπάντα του 

 

Δήμου, με αρχιμουσικό τον Αντονίνο Φολιάνι, μαέστρο που συνόδευσε τον Χουάν Ντιέγκο Φλόρες στην Ελλάδα, και άρια του Τεμπάλντο «O, di Capellio generosi amici… L’ amo tanto, e m’ è sì cara», στη συνέχεια, από τον «Ντον Πασκουάλε» του Γκαετάνο Ντονιζέτι, εισαγωγή και άρια του Νεμορίνο «Ένα κρυφό δάκρυ», «Λουτσία ντι Λαμερμούρ», του Ντονιζέτι και πάλι, και άρια του Εντγκάρντο  «Τάφοι των προγόνων μου... Σύντομα θα βρω καταφύγιο» και «Τραβιάτα» του κορυφαίου Τζουζέπε Βέρντι, το πρελούδιο στην 1η πράξη -ο ήχος της ορχήστρας έκτοτε βελτιώθηκε- και άρια και 

καμπαλέτα του Αλφρέντο «Των φλεγόμενων πνευμάτων μου... Ω, οι τύψεις μου» με την οποία έκλεισε το πρώτο μέρος. Το δεύτερο άνοιξε με δύο ισπανικές  θαρθουέλες: «Ο τελευταίος ρομαντικός των Ραβεριάνο Σουτίγιο και Χουάν Βερτ και η ρομάντσα του Ενρίκε «Ωραία ερωτευμένη» και «Η χαρά του τάγματος» του Χοσέ Σεράνο και το τραγούδι του Ταχούνια «Στον ίδιο τον βασιλιά του Μαυριτανού». Ύστερα ήρθε το υπέροχο «Ρομέο και Ιουλιέτα του Γάλου Σαρλ Γκουνό: ιντερμέδιο και άρια του Ρομέο «Η αγάπη… Α, ανάτειλε ήλιε» -η καλύτερη έως τότε στιγμή του Χουάν Ντιέγκο Φλόρες. Ακολούθησε, στο ίδιο κλίμα, το «Μάταια αγαπημένη μου», τραγούδι του Μιλιό από τον «Βασιλιά του Ις» του Γάλου Εντουάρ Λαλό. Στη συνέχεια, ο Περουβιανός μπήκε σε... 

«(αρχαιο)ελληνικά χωράφια»: «Στο βουνό Ίδα», άρια του Πάρι από την «Ωραία Ελένη», την, α λα γαλικά, οπερέτα του Ζακ Οφενμπάχ βγάζοντας από την τσέπη του και παίζοντας με ένα κόκκινο μήλο  

-το μήλο που διστάζει σε ποια από τις τρεις θεές θα δώσει ως την ομορφότερη. Το επιλεγμένο για να κατακτήσει το κοινό, μελωδικό, πιασάρικο πρόγραμμα έκλεισε και πάλι ιταλικά: με ένα υπέροχο «Τι κρύο χεράκι», άρια του Ροντόλφο από την «Μποέμ» του Τζάκομο Πουτσίνι. Και το χειροκρότημα πήγε σύννεφο για να ακολουθήσουν τα πέντε ανκόρ. Ο Χουάν Ντιέγκο Φλόρες, με μία απολύτως υγιή φωνή, τραγουδώντας από τη σκηνή, πίσω από το πατάρι της ορχήστρας, πράγμα που επέλεξε για να ακούγεται η φωνή του καλά στην πάνω ζώνη, έδωσε τον καλύτερο εαυτό του με ένα πλούσιο πρόγραμμα. Αν η ορχήστρα ήταν αντάξιά του, η βραδιά θα απογειωνόταν.

(Το πρόγραμμα της παράστασης ήταν μία δωρεάν, μεγάλου μεγέθους κάρτα με προσεκτικά γραμμένο το πρόγραμμα της βραδιάς)

Ωδείο Ηρώδη του Αττικού, «Pure» - «Artinfo, 21 Σεπτεμβρίου 2025.