Πάσχων Κιμούλης στο φόρτε του

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 254

 

Την παράσταση του «Φιλοκτήτη», της πυκνής, αριστουργηματικής τραγωδίας του Σοφοκλή -οι Έλληνες, πλέοντας προς την Τροία, για την εκστρατεία τους, εγκαταλείπουν στην Λήμνο, όπου σταματούν, τον Φιλοκτήτη μη μπορώντας ν’ αντέξουν την οσμή του σαπισμένου απ’ το δηλητήριο φιδιού που τον δάγκωσε ποδιού του αλλά, χρόνια μετά, όταν παίρνουν χρησμό ότι η Τροία θα πέσει μόνο με το τόξο του Ηρακλή που κρατάει ο Φιλοκτήτης, του στήνουν πλεκτάνη στέλνοντας τον Οδυσσέα και το γιο του Αχιλλέα, τον Νεοπτόλεμο, να τον φέρουν στην Τροία-, σε απόδοση -ελεύθερη- και σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη που την είδα στο Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής», στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ηλιούπολης 2025, τη βρήκα μέτρια: μια όχι ιδιαίτερα προσεγμένη στις λεπτομέρειες σκηνοθεσία, μια παραγωγή «περιορισμένων δυνατοτήτων», σκηνικά, κοστούμια, μουσικές, κινησιολογία, φωτισμοί που δεν ξεπερνούν το μέτριο, ένας Χορός εξαιρετικά αδύναμος και αμήχανος -το μεγαλύτερο μειονέκτημα της παράστασης-, ικανοποιητικοί, χωρίς εξάρσεις ο Νεοπτόλεμος του Δημήτρη Γκοτσόπουλου κι ο Ηρακλής του Θεοφίλη Πασχάλη, έμπειρος αλλά λίγο φωνακλάδικος, ιδιαίτερα στον Πρόλογο, ο Οδυσσέας του Θοδωρή Κατσαφάδου... 
Εκείνο που εκτινάσσεται είναι η ερμηνεία του Γιώργου Κιμούλη στον επώνυμο ρόλο. Με κύρος, με μέγεθος, με γνώση και πειθαρχία, με πειθώ, με εσωτερική δύναμη αλλά με μέτρο, χωρίς υπερβολές, με κίνηση «σπασμένη», «σερνάμενος», μ’ άψογους ρυθμούς, ειδικά στις στιχομυθίες με τον Νεοπτόλεμο/Γκοτσόπουλο, ώριμος, λακτίζει τις ευκολίες και τους μανιερισμούς του και προσφέρει μια λαμπρή υποκριτική απόδοση και ,κατά τη γνώμη μου, έναν απ’ τους καλύτερους -μαζί με την Μήδεια και τον Λιρ- ρόλους του. Ο πάσχων Φιλοκτήτης του μοιάζει να αίρει τις αμαρτίες όχι μόνον του Τρωικού Πολέμου αλλά όλου του κόσμου (Φωτογραφία: Ρούλα Ρέβη).