Au revoir, Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια… 255

 

Ελληνίδα είναι. «Καθαρή». Νεοσμυρνιά. Με ρίζες στην Πόλη. Η Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη. Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Πέλου Κατσέλη, με πρώτη εμφάνιση στο σανίδι το 1962, στο «Τραγούδι του νεκρού αδελφού» του Μίκη Θεοδωράκη, και πολλές συνεργασίες με το «Θέατρο Τέχνης» -στις δόξες του τότε. Έδεσε, από πολύ νέα, την καριέρα αλλά και τη ζωή της με την Κύπρο, ώστε πολλοί ακόμα να τη θεωρούν Ελληνοκύπρια. Τυχερή η Κύπρος απ’ την επιλογή της αυτή. 
Δεν έκοψε, όμως, τους δεσμούς της με την Ελλάδα -με τον ελλαδικό θεατρικό χώρο. Και μέσα απ’ τις παραστάσεις που ο Θεατρικός Οργανισμό Κύπρου -του οποίου ήταν στέλεχος βασικό επί σχεδόν 25 χρόνια- μας έφερνε, με πρώτη την ιστορική παραγωγή της μπρεχτικής «Μάνα κουράγιο», σε σκηνοθεσία του Aνατολικογερμανού Χάιντς Ούβε Χάους, όπου η Κυρία Μπεμπεδέλη μας κεραυνοβόλησε με την -μπρεχτικό μοντέλο!- ερμηνεία της Άνα Φίρλινγκ που ερμήνευε, και μέσα από παραστάσεις άλλων κυπριακών θιάσων αλλά και με τις αρκετές έκτακτες συνεργασίες της με ελληνικούς θιάσους, όπως του Γιάννη Βούρου στο «Χάρολντ και Μοντ», που την έκανε ευρύτερα γνωστή, ή τη συγκλονιστική «Φιλιώ Χαϊδεμένου», είτε με την ελληνική τηλεόραση σε σειρές αξιόλογες και επιτυχημένες. 

Η Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη ξανάρθε. Με το «Σατιρικό Θέατρο» -το οποίο ίδρυσε ως «Νέο Θέατρο» ο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης και, κατόπιν, μετονομάστηκε σε «Σατιρικό» και τις τύχες του κρατάει, ο Στέλιος Καυκαρίδης, αδερφός του πρόωρα χαμένου, σύζυγος και σύντροφος στην τέχνη της Δέσποινας Μπεμπεδέλη- στην Εβδομάδα Κυπριακού Θεάτρου. Για δυο παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Με το  έργο «Εκ κοιλίας μητρός μου» του Κώστα Μαννούρη. Μαζί της, ο Βαρνάβας Κυριαζής -παιδί του «Θεάτρου Τέχνης» αυτός-, επίσης εξαίρετος ηθοποιός, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία. Έργο ανάλαφρο, με κρουστούς διαλόγους σε ωραία ελληνική γλώσσα -δυο δίδυμα αδέλφια που γέρασαν χωρίς να παντρευτούν κι ανασκαλεύουν «αμαρτίες» του παρελθόντος-, το οποίο, σιγά-σιγά, αποπνέει μια μελαγχολική αύρα, λίγο εκβιασμένο με δυο απρόσμενα ευρήματα στο τέλος αλλά καλά ανεβασμένο, ερμηνεύτηκε απ’ τους δυο καλά δεμένους ηθοποιούς, άμεσα και δεξιοτεχνικά προσφέροντας ευφορία και συγκίνηση. 
Αλλά η συγκίνησή μας απ’ την Κυρία Δέσποινα Μπεμπεδέλη ήταν διπλή: την ξαναβλέπαμε με χαρά αλλά και τη βλέπαμε να παίζει άμεσα, λιτά, με χιούμορ, μοντέρνα. Το θυελλώδες χειροκρότημα στο τέλος, απ’ τους όρθιους θεατές της κατάμεστης αίθουσας, τη συγκίνησε κι εκείνη. Τόσο που στο τέλος ξέσπασε σε δάκρυα. Δεν την αφήναμε να φύγει. Κι εκείνη μας έλεγε «αντίο». Ε, όχι! «Au revoir Κυρία Μπεμπεδέλη. Και σύντομα. Να είστε καλά. Σας ευχαριστούμε. Για όλα. Και είναι πολλά.