Α, η όμορφη μέρα!

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες μέρες, Τέτοια Λόγια... 64

 

Άμεσος. Έξω καρδιά. Μ’ ένα δικό του, προσωπικό χιούμορ. Γενναιόδωρος. Χωρίς δηθενιές. Λαϊκός αλλά όχι λαϊκίστικος. Αυτός είναι ο Θανάσης Ευθυμιάδης. Στη σκηνή και στη ζωή. Τον αγάπησε ο κόσμος. Και τον αγαπάει. Και τον ακολούθησε. Και τον ακολουθεί. Στη σκηνή και στη μικρή οθόνη και στη ζωή. Χόρτασε την αναγνωρισιμότητα και την επιτυχία. Κι όταν ήρθαν οι δύσκολες μέρες της οικονομικής κρίσης κι οι ακόμα δυσκολότερες της πανδημίας δεν το ’βαλε κάτω. Αντίθετα, βρήκε, με τρόπο λιτό, απαλλαγμένος από τα περιττά, διόδους σε μια εναλλακτική ζωή, σε μια ζωή κοντά στη φύση, σε μια φιλοσοφία παραδοχής και εγκαρτέρησης και εσωτερικής αναζήτησης. Αποσυνδέθηκε από τη σκηνή αναγκαστικά και συνδέθηκε με τη γη, με το χώμα εθελοντικά. Με αποτέλεσμα κάποιοι να τον θεωρούν «παράξενο» αλλά εκείνος να ζει μια ισορροπημένη, γεμάτη, πλήρη ζωή με τη γυναίκα του, την Σέρβα που νοιώθει πια Ελληνίδα Άννα Ντιμιτρίεβιτς, και τις δυο, στα πρόθυρα της εφηβείας, όμορφες κορούλες του, την Ζωή και την Σόφη. Τους μήνες της καραντίνας και της αναγκαστικής αποχής απ’ το θέατρο δεν τους χαράμισε σε φόβους, μιζέριες και κατάθλιψη. Κάθισε κι έγραψε ένα βιβλίο («Μια όμορφη μέρα», Εκδόσεις «Key Books», 2021) όπου «εξηγεί» τους τρόπους που βρήκε να ζει πια όμορφες μέρες με την οικογένειά του ανατρέχοντας στη μέχρι τώρα ζωή του: τους προγόνους του, τις ποντιακές ρίζες του με τις οποίες είναι γερά, βαθιά δεμένος, τους δασκάλους του, απ’ την Λυδία Κονιόρδου και τον Νικήτα Τσακίρογλου έως τον Λευτέρη Βογιατζή και τον Σπύρο Σακκά και την Ζουζού Νικολούδη, τα πρόσωπα της ζωής του, απ’ τη «μαγική χορεύτρια» που τον σημάδεψε έως την «Γυναίκα της Ζωής του», τις δύσκολες στιγμές του και τις χαρούμενες, τις ευτυχισμένες. Δεν μπορώ

να μη σταθώ, όμως, σε δυο σημεία που μέ άγγιξαν βαθιά: το πρώτο, στο πρώτο κεφάλαιο «Η ευλογία των προγόνων» του βιβλίου, όπου γράφει για την πόντια γιαγιά του, την Δέσποινα που τη φώναζαν Ποινή, η οποία, από ένα χωριό κοντά στην Τραπεζούντα, βρέθηκαν με τον πόντιο άντρα της, τον παππού του, πρόσφυγες, σ’ ένα άλλο χωριό, το Μπουνάρμπασι της Δράμας, που ’χει γίνει Κεφαλάρι πια, και το ’καναν σα δικό τους, τη σοφή γιαγιά του που ’φτασε σε πλήρη διαύγεια τα 100. Εδώ, η συγκίνηση ξεχειλίζει. Το δεύτερο, όταν γράφει για ένα αξέχαστο μάθημα με τη δασκάλα του, την Ζουζού Νικολούδη. Εκεί, ξεχειλίζει ο σεβασμός. Το βιβλίο -288 σελίδες- διαβάζεται με μια ανάσα. Και μεταφέρει έναν  Θανάση Ευθυμιάδη αυθεντικό. Όχι μόνο για όσους τον αγαπάμε.