Στο Φτερό / Μήδεια, φύλο: άρρεν

 

«Girls and Boys» του Ντένις Κέλι / Σκηνοθεσία: Άννα-Μαρία Στεφαδούρου 

 

Ένα κορίτσι -χωρίς όνομα στο έργο. Ένα κορίτσι της εποχής του. Με τις ανησυχίες του, με τις αλητείες του, με τις περιπλανήσεις του, με τα ταξίδια του... Μία μικρή Αγγλίδα που, μετά το Παρίσι, που δεν της άρεσε καθόλου, θα βρεθεί στην Ιταλία -στην Νάπολη. Και στο αεροδρόμιο, περιμένοντας σε μία ουρά της EasyJet, θα τον συναντήσει. Τον άνδρα -επίσης χωρίς όνομα στο έργο- της ζωής της. Με τον οποίο θα ερωτευτούνε με σφοδρότητα. Και θα παντρευτούν.

 

Και θα κάνουν δύο παιδάκια -με όνομα, ίσως όχι τυχαία, στο έργο-: την Λιν και τον Ντάνι. Εκείνη θα βρει επαγγελματικά το δρόμο της: βοηθός στην παραγωγή ταινιών αρχικά, θα ανακαλύψει ότι αυτό ήταν που ήθελε πάντα να κάνει, με ένα συνάδελφό της θα ξεκινήσουν μία δική τους εταιρεία παραγωγής ντοκιμαντέρ που θα πετύχει -φεστιβάλ, ταξίδια, βραβεία, τολμηρές αποφάσεις που δικαιώνονται... Παράλληλα θα προσπαθεί να είναι καλή μάνα. Εκείνος θα ξεκινήσει μία δική του

δουλειά: μεταπώληση παλαιών επίπλων. Θα πάει πολύ καλά μέχρις ότου η μόδα γυρίσει και το ενδιαφέρον της πελατείας του μεταφερθεί αλλού. Θα αντιδράσει πεισματικά και απερίσκεπτα: ανοίγοντας περισσότερο τη δουλειά του με δάνεια. Θα χρεοκοπήσει. Η επιτυχία της γυναίκας του, σε σχέση με τη δική του αποτυχία διαλύει τη σχέση τους. Εκείνος, που χάνει την «εξουσία», γίνεται περιφρονητικός, επιθετικός, σκληρός... Χωρίζουν -εκείνη κρατάει τα παιδιά. Ο πατέρας τους, όμως, σχεδιάζει εκδίκηση. Η εκδίκηση θα ξεσπάσει πάνω στα κορμάκια των παιδιών αλλά θα εξαφανίσει, τελικά, και τον ίδιο. Το κορίτσι που είχε εξελιχθεί σε επιτυχημένη γυναίκα και κατέληξε αφανισμένη μάνα μας αφηγείται τη ζωή του 

στο μονόλογο του γεννημένου Βρετανού αλλά από ιρλανδική οικογένεια Ντένις Κέλι «Girls and Boys» («Κορίτσια και αγόρια», 2018). Μία αφήγηση καθαρή, άμεση, απλή, με απόσταση από τα πράγματα, με χιούμορ, χωρίς μελοδραματισμούς -και γι αυτό συγκλονιστική. Μία αφήγηση που παραπέμπει ανεστραμμένα στο μονόλογο «Τζόρνταν» των Άνα Ρέινολντς και Μόιρα Μπουφίνι. Μία αφήγηση με απόηχους, βέβαια, από την «Μήδεια» του Ευριπίδη -επίσης ανεστραμμένη. Η Άννα-Μαρία Στεφαδούρου, που υπογράφει τη σωστή μετάφραση (κρατώντας τον πρωτότυπο τίτλο) και τη σκηνοθεσία, έχει οδηγήσει με σκέψη και μέτρο τη νεαρή Δώρα Παρδάλη σε μία ερμηνεία χωρίς, ίσως, δονήσεις -πρόκειται για ηθοποιό σχετικά άπειρη- αλλά άμεση, με χιούμορ, κάπως αδύναμη στην αρχή αλλά με σθένος κλιμακούμενη στη συνέχεια. Η Δώρα Παρδάλη, εκφραστική, με πειστική μιμική

στις σκηνές με τα -αόρατα στο θεατή- παιδιά, καταφέρνει, με τη βοήθεια, σίγουρα, και της σκηνοθεσίας, το βασικότερο: να κατεβάσει το κείμενο στην πλατεία και να κρατήσει το κοινό -το δυσκολότερο σε ένα μονόλογο-, με το ενδιαφέρον του να αυξάνεται βαθμιαία μέχρι το σοκαριστικό φινάλε. (Μία μικρή παρατήρηση: λέμε ντοκιμαν-τέρ, όχι ντοκιμαdέρ). Το λιτό σκηνικό της Ηλέκτρας Σταμπούλου, το κοστούμι της Βασιλικής Σύρμα, οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου βοηθάνε στο θετικό αποτέλεσμα (Φωτογραφίες: Χριστίνα Δενδρινού).

 

(Η παράσταση δεν διαθέτει πρόγραμμα, μόνον ένα μικρό αλλά καλόγουστο ενημερωτικό φυλλάδιο).

 

Θέατρο «104» / Black Box, 24 Οκτωβρίου 2020.