Δυο αχτίδες στο ζόφο

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 28

 

Ζοφερή η ατμόσφαιρα στο θέατρό μας. Κι αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό: πανικός, εκπτώσεις, καταφυγή στα εύκολα και στα φτηνά, παραστάσεις «βιαστικές»... Υπάρχουν, βέβαια, κάποιες μεγάλες παραγωγές, υπάρχουν τα κρατικά Θέατρα, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις. Αλλά, επιτρέψτε μου, πριν δω τα αποτελέσματα της σεζόν -εάν, covid-19 επιτρέποντος, κατορθώσει να ολοκληρωθεί...-, οπότε και θα μπορώ και να μιλήσω εκ του (υποκειμενικά) ασφαλούς, ν’ αναφερθώ στις δυο προσπάθειες που απ’ τη στιγμή που ανακοινώθηκαν ειν’ αυτές που όχι απλώς κέντρισαν το ενδιαφέρον μου αλλά τις θεωρώ, προς στιγμήν, και χωρίς να ’χω ακόμα δει το αποτέλεσμα, τις δυο πιο σημαντικές για το 2020/2021.

Πρώτα, στην πρωτοβουλία του νέου -και σημαντικού-σκηνοθέτη μας Δημήτρη Καραντζά (φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή) ν’ αποκτήσει, με παραγωγό τον Μάριο Τάγαρη, δικό του στέκι στο θέατρο «Προσκήνιο» που αναμορφώνεται, αναλαμβάνοντας την καλλιτεχνική διεύθυνση και πλαισιωμένος από μια ομάδα εκλεκτών ηθοποιών. Υπηρετώντας ένα θέατρο ουσίας -αυτό που, έτσι κι αλλιώς, υπηρετεί. Καθώς αρχίζει με την «Φαίδρα» 

της Μαρίνα Τσβετάεβα, με Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Αλεξία Καλτσίκη, Αναστάση Ροϊλό και Μιχάλη Σαράντη (φωτογραφία: Γκέλυ Καλαμπάκα) και για τη συνέχεια έχει προγραμματίσει «Θείο Βάνια» του Τσέχοφ, με τη συμμετοχή της Ξένιας Καλογεροπούλου.

Και, δεύτερο, στην επαναλειτουργία του -και δεν πρόκειται για δημοσιογραφική μεγαλοστομία- ιστορικού

«Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων-Λευτέρης Βογιατζής», με τα ηνία στα χέρια ενός σοβαρού παραγωγού, όπως ο 

Γιώργος Λυκιαρδόπουλος κι η εταιρεία του «Λυκόφως», και με την πρώτη περίοδο αφιερωμένη, επίσης, σ’ ένα θέατρο ουσίας -«Τέφρα και σκιά» του Πίντερ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σκεύα, με Δημήτρη Ήμελλο και Μαρία Σκουλά (φωτογραφία: Πάνος Γιαννακόπουλος), το οποίο έχει ήδη αρχίσει παραστάσεις, και «Συμφορά από το πολύ μυαλό» του Γκριμπογιέντοφ που σηματοδοτεί την, μετά

Εθνικό, επιστροφή του Στάθη Λιβαθινού στη σκηνοθεσία -στην Ελλάδα, τουλάχιστον. Ένα, κατά κάποιο τρόπο, αφιέρωμα στον Λευτέρη Βογιατζή που τίμησε αυτά τα δυο έργα ανεβάζοντάς τα στο ίδιο θέατρο, όπως μόνο εκείνος ήξερε.

Δυο αχτίδες που θέλω να ελπίζω ότι θα διαπεράσουν τα σκοτάδια και θα μπορέσουν να φωτίσουν ευρύτερα το ζοφερό τοπίο.