Βραδιά των άσων

Δεν χρειάζονταν. Όσα προηγήθηκαν της συναυλίας. Ούτε οι λόγοι ούτε οι χαιρετισμοί. Ούτε καν το βίντεο για τις δραστηριότητές του συλλόγου, που προβλήθηκε. Είναι αυταπόδεικτα όσα έχουν πράξει για τη μουσική ζωή του τόπου «Οι Φίλοι της Μουσικής» στα εξήντα χρόνια που τη συμπλήρωσή τους γιορτάζουν φέτος. Βρισκόμασταν ήδη μέσα στο Μέγαρο Μουσικής που ακριβώς χάρη στο πείσμα των μελών του συλλόγου δημιουργήθηκε αλλάζοντας ριζικά τη μουσική ζωή του τόπου. Και από τη σκηνή του σε λίγο επρόκειτο να περάσει μία χούφτα από τις δεκάδες, τις εκατοντάδες ίσως διακεκριμένους έλληνες μουσικούς που ακριβώς χάρη στις υποτροφίες των «Φίλων της Μουσικής» εξέλιξαν την τέχνη τους και διαπρέπουν σήμερα κάνοντας καριέρα και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η συναυλία άνοιξε με τη σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση και το βαρύτονο Δημήτρη Πλατανιά -άνοιγμα επιτυχέστατο. Διότι η νεαρή, όμορφη, λυγερή σοπράνο έχει μία φρέσκια, άνετη, υγιέστατη, εξαίρετη, άψογης τεχνικής φωνή κολορατούρα η οποία έλαμψε στην άρια που τραγούδησε από την «Λίντα του Σαμουνί» του Ντονιτσέτι. Και διότι ο Δημήτρης Πλατανιάς είναι ο κορυφαίος βαρύτονος που διαθέτει σήμερα η ελληνική όπερα και ένας από τους λίγους τόσο σημαντικούς που πέρασαν από την ελληνική σκηνή; φωνή πλατιά, με τεράστια ανοίγματα, ένα βελούδινο, γλυκόλαλο φωνητικό μέταλλο, χρήση του μοναδική, φραζάρισμα τέλειο… Το «Nemico della Patria?» («Εχθρός της πατρίδας;») του Ζεράρ από τον «Αντρέα Σενιέ» του Τζορντάνο ήταν μία ακόμα εξαιρετική ερμηνεία του. Συνοδός τους στο πιάνο, ο καλός Δημήτρης Γιάκας. Βαρύτονος και σοπράνο ολοκλήρωσαν το μέρος τους με το ντουέτο Ριγκολέτο-Τζίλντα «Si, vendetta…» («Ναι, εκδίκηση…») από τον «Ριγκολέτο» του Βέρντι. Έστω κι αν, προς στο τέλος, η συμπόρευση με το πιάνο παρουσίασε κάποιες δυσκολίες, μετά από μία λανθασμένη διακοπή του κομματιού από χειροκροτήματα, το αποτέλεσμα ήταν ξεσηκωτικό.

Τη σκυτάλη πήρε η Καμεράτα-Ορχήστρα των «Φίλων της Μουσικής», άλλο ένα δημιούργημα του συλλόγου, με όργανα εποχής και με τον Μάρκελλο Χρυσικόπουλο να τη διεθύνει από το τσέμπαλο σε ένα εντελώς ιδιότυπο αλλά ενδιαφέρον έργο του μπαρόκ: «Μάχη» για έγχορδα και μπάσο κοντίνουο του Χάινριχ Μπίμπερ. Ένα κομμάτι που περιλάμβανε έως και ποδοκροτήματα! Το αποτέλεσμα, ελκυστικότατο.

Η βραδιά έκλεισε με την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών. Η οποία, για άλλη μια φορά, στερέωσε την πεποίθησή μου πως κάτω από τη διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου  συνεχίζει με αξιοπρόσεκτη σταθερότητα να εξελίσσεται ανοδικά. Στο Κοντσέρτο για βιολί και ορχήστρα του Μπραμς, αυτό το υπέροχο συμφωνικό κομμάτι, το αυστηρό, που στο τρίτο του μέρος αποκτά χαρακτήρα διονυσιακό, με μαέστρο τον Βασίλη Χριστόπουλο, πλαισίωσε επάξια το σολίστα, τον _ εμφανισιακά αγνώριστο _ Λεωνίδα Καβάκο. 

Ο οποίος δεν έχει επαναπαυθεί στις δάφνες του. Αλλά εξακολουθεί να δουλεύει, προφανώς, σκληρά και να προχωράει όλο και πιο μπροστά την τέχνη του: μία έξοχη ερμηνεία ενός σπουδαίου βιολονίστα στο απόγειο της καριέρας του, όπου η δεξιοτεχνία πήγε χέρι–χέρι με την εσωτερικότητα, οι λεπτότατες, αέρινες αποχρώσεις συνταίριαξαν με τις εκρήξεις, η αυστηρή λιτότητα του Μπραμς έδεσε με την ψυχοσύνθεση ενός βιρτουόζου. Παρά το ατύχημα που του συνέβη με μία χορδή του βιολιού του να σπάζει στην αρχή του Κοντσέρτου, να περιμένουμε να αντικατασταθεί και να πιάνουν το έργο από την αρχή. Η καντέντσα, συγκλονιστική. Τα δύο ανκόρ που έδωσε ο κορυφαίος βιολονίστας μας –Μπαχ και Ιζαΐ- ολοκλήρωσαν την εικόνα ενός σπουδαίου μουσικού.

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών/Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης», 25 Νοεμβρίου 2013.