Ένας ουρανός μ’ αστέρια...

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 176

 

Ανθίζει. Το ελληνικό θέατρο. Δεν είναι μόνο που οι αίθουσες είναι γεμάτες και δε βρίσκεις θέση. Είναι και το ποιοτικό επίπεδο. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες για το θέατρο στο περιοδικό «Αθηνόραμα» παρατηρώ ότι οι αστεροσκοπισθείσες παραστάσεις είναι πλούσια προικισμένες: με τρία, με τριάμισι (όπου και να ταξιδέψω αυτό το μισό αστέρι με πληγώνει..), με τέσσερα έως και με τεσσεράμισι (να το πάλι το μισό...) αστέρια -με άριστα/αριστούργημα τα πέντε. Κάτω από τρία αστέρια ουδεμία. Μα ουδεμία!  

Άρα όλα καλά, όλα ωραία, όλα πάνε πρίμα, όλα κοντά στο αριστούργημα -ένας ουρανός, πάντα φωτεινός, ένας ουρανός μ’ αστέρια... Όταν, επιπλέον, διαβάζω και τις κριτικές που γράφονται στα άλλα, πάσης φύσεως, μέσα, ε, τότε, πια, σιγουρεύομαι: το ελληνικό θέατρο αστράφτει και βροντά. Αειφεγγές.