Ένας σκηνογράφος-διαμάντι

 

Το Τέταρτο Κουδούνι / Τέτοιες Μέρες, Τέτοια Λόγια... 169 

 

Μια κλασική παράσταση του «Δον Κιχώτη», του μπαλέτου του σχεδιασμένου πάνω στις εύκολες αλλά μελωδικότατες και χορευτικότατες μουσικές του Λούντβιχ Μίνκους (μαέστρος ο Στάθης Σούλης), είδα απ’ το Μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος». Σε χορογραφία του Βραζιλιάνου/Γερμανού Τιάγκο Μπορντίν. Ο οποίος αναβιώνει την ιστορική χορογραφία του Μαριούς Πετιπά (1869, για το «Μπολσόι») προσθέτοντας τις δικές του πινελιές -ο γέροντας που ανακηρύσσει εαυτόν Δον Κιχώτη, σε αναπηρικό αμαξίδιο, πριν ξεκινήσει τις περιπέτειές του, να τον περιποιούνται νοσοκόμες, ανεμογεννήτριες στη θέση των ανεμόμυλων στην εμβληματική σκηνή... 

Μια μεγάλη παραγωγή, με πρωταγωνιστές, ως Μπαζίλιο, τον Ρόσο Ντανιίλ Σίμκιν και, ως Κίτρι, την Γεωργιανή Μάια Μακατέλι -πολύ καλούς χορευτές που ξεσήκωσαν το κοινό (στις επόμενες παραστάσεις, τους ρόλους κρατούν άλλοι, ξένοι και  έλληνες χορευτές). 

Αλλά εκείνο που θέλω να επισημάνω είναι η επιστροφή στην Λυρική του διεθνούς σκηνογράφου μας -Έλληνα της Κύπρου- Γιώργου Σουγλίδη. Γνωστός μας από αρκετές συνεργασίες του με το λυρικό μας Θέατρο -θυμάμαι να του ’χω κάνει συνέντευξη στα «Νέα» όταν πρωτοήρθε-, ο Γιώργος Σουγλίδης επιβεβαίωσε την εκτίμηση που τρέφω γι αυτόν και της οποίας τυγχάνει γενικά. Παίζοντας με την χαρτοκοπτική των παιδικών μας χρόνων σχεδίασε υπέροχα ασπρόμαυρα σκηνικά-γιγάντιες χαρτοκοπτικές, σα βγαλμένα απ’ το βιβλίο του «Δον Κιχώτη» στο οποίο χώνεται ο γέροντας ιδαλγός στον πρόλογο. Τα οποία, δεμένα με τα εξαιρετικά animations της Ειρήνης Βιανέλλη και αντιστικά συνταιριασμένα χρωματικά με τον πλούτο και την ποικιλία των παλ χρωμάτων των κοστουμιών της Μαίρης Κατράντζου, έκλεψαν την παράσταση (Φωτογραφίες: Βαλέρια Ισάεβα).