Στο Φτερό / Έρωτας στα χρόνια της χολέρας

«120 χτύποι στο λεπτό» / Σκηνοθεσία: Ρομπέν Καμπιγιό

Παρίσι, αρχές δεκαετίας του ’90 κι η νεοπαγής (1989) ακτιβιστική οργάνωση του ομοφυλοφιλικού κινήματος ACT UP -η οποία αγωνίζεται κατά του νεοφερμένου AIDS, προσπαθώντας να αφυπνίσει τον κόσμο, να τον ενημερώσει ότι δεν πρόκειται για 

αποκλειστικά «ασθένεια των ομοφυλόφιλων», να εξαλείψει προκαταλήψεις και, κυρίως, να πιέσει τους κρατούντες -Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Φρανσουά Μιτεράν- να ενεργοποιηθούν σθεναρά και να πάρουν μέτρα ουσιαστικά κατά του AIDS-, 

«θυγατρική» της διεθνούς ACT UP που ’χε ιδρυθεί στην Nέα Ιόρκη το 1987 -δυο χρόνια πριν-, συνεδριάζει, ασκεί πιέσεις, σχεδιάζει δράσεις. Η εικόνα των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της -στην πλειονότητά τους ομοφυλόφιλοι και βασικά οροθετικοί- δεν είναι ειδυλλιακή: υπάρχουν διαφωνίες, υπάρχουν συγκρούσεις, υπάρχουν παρεξηγήσεις... Όμως τίποτα δεν τους 

σταματάει. Η ταινία «120 χτύποι στο λεπτό» («120 Battements par Minute», 2017) του Γάλου Ρομπέν Καμπιγιό επικεντρώνεται στις δράσεις της γαλικής ACT UP ενάντια στη φαρμακευτική εταιρεία Melton Pharm που ’χει κάνει σχετική έρευνα αλλά περιμένει να ανακοινώσει τα αποτελέσματά της τα οποία, πιθανόν, θα βοηθήσουν, στο συνέδριο για το AIDS που θα γίνει στο Βερολίνο μετά από ένα χρόνο ενώ άνθρωποι πεθαίνουν από την ασθένεια, χωρίς να αγνοεί άλλες παρεμβάσεις της, όπως στα Gay Pride, σε κηδείες μελών της, σε σχολεία... Στους κόλπους της οργάνωσης ο Γαλοχιλιανός Σον, 

με προχωρημένα τα συμπτώματα της ασθένειας αλλά εξαιρετικά δραστήριος κι ο νεοφερμένος Νατάν που δεν είναι οροθετικός ερωτεύονται και κάνουν σχέση. Αλλά, όσο η σχέση εξελίσσεται 

-ένας έρωτας στα χρόνια της χολέρας, στα δύσκολα χρόνια, πριν βρεθούν οι σημερινοί αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης της νόσου-, τόσο η κατάσταση του Σον επιδεινώνεται. Ο Νατάν θα μείνει κοντά του, θα του σταθεί, θα τον φροντίσει και, στο τέλος, θα τον «βοηθήσει» να φύγει απ’ τη ζωή πιο γρήγορα, για να μην υποφέρει περισσότερο -γιατί υποφέρει. Ο Ρομπέν Καμπιγιό έχει 

αντιμετωπίσει την ταινία, στο πρώτο και μεγαλύτερο μέρος της, σαν ντοκιμαντέρ, σαν χρονικό της δράσης της ACT UP, οδηγώντας τους ηθοποιούς του σ’ ένα φυσικό, άμεσο παίξιμο. Στο δεύτερο δίνει θέση, μετατοπίζοντας τον άξονα, στην ιστορία των δυο εραστών: με μέτρο, με συγκίνηση -αλλά χωρίς ποτέ να την εκβιάζει, 

χωρίς ποτέ να γίνεται μελοδραματικός-, με περισσή τρυφερότητα -η παρουσία της μητέρας του Σον, διακριτική, χωρίς τίποτα να υπερτονίζεται, συγκλονίζει-, βυθίζοντας την οθόνη στα σκοτάδια και τα ημίφωτα, δίνοντας τις τρεις ερωτικές σκηνές με τη μεγαλύτερη διακριτικότητα, σχεδόν μόνο με ήχους, μη ξεχνώντας το χιούμορ και κλείνοντας την ταινία με μια ξέφρενη εισβολή των φίλων/συντρόφων του Σον στη δεξίωση ενός συνεδρίου ασφαλιστών υγείας -να σκορπίζουν, κατά την επιθυμία του, τις στάχτες του στους φορτωμένους μπουφέδες. Ο Σον του Αργεντινού Ναουέλ Πέρες Μπισκαγιάρ, εξαιρετικός. Μια καθηλωτική ταινία, που γίνεται συγκλονιστική στο τέλος. Αν ο σκηνοθέτης είχε μαζέψει τη διάρκειά της -140 λεπτά- δε θα ’χα την παραμικρή ένσταση.

Κινηματογράφος «Άλιμος», 23 Αυγούστου 2018.