Στο Φτερό / Με τα μικρόφωνα να κοάζουν…

«Βάτραχοι» του Αριστοφάνη / Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου

Μια χλιαρή, άρρυθμη παράσταση, με κοιλιές (σκηνή Χορού Βατράχων-Διόνυσου, σκηνή με Αιακό, η, άλλωστε, φιλολογική, σχοινοτενής και βαρετή για το σημερινό θεατή σκηνή του Αγώνα Αισχύλου-Ευριπίδη -που ζητάει μάγο-σκηνοθέτη-, πλην του χαριτωμένου ευρήματος των κουνελιών…) και συγκεχυμένο ύφος, μετριότατη αισθητικά 

-ένα σκηνικό (Τέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου τους οποίους, πάντως, θεωρώ ταλαντούχους) που στριμώχνει την παράσταση σ’ ένα άβολο, καθόλου λειτουργικό πάλκο στερώντας της την ορχήστρα του θεάτρου και τις ανάσες, κοστούμια (των ίδιων) εκ του προχείρου, μουσική (Νίκος Γαλενιανός) χωρίς εξάρσεις, 

κίνηση (Σοφία Πάσχου) που πάσχει. Ο Λάκης Λαζόπουλος ως Λάκης Λαζόπουλος στον Ξανθία, άτεχνος στον Ευριπίδη, η Σοφία Φιλιππίδου κάπως αμήχανη αλλά και με κάποιες καλές στιγμές στον Διόνυσο, ο Δημήτρης Πιατάς ασκεί τη μανιέρα του μιλώντας σαν να τον καρυδώνουν, ο Αντώνης Καφετζόπουλος Αισχύλος χωρίς έρμα, με φτηνά κολπάκια, ικανοποιητικός ο Γιάννης Στεφόπουλος. Ξεχώρισα, όσο κι αν την ανάγκασε η σκηνοθεσία να φορτσάρει επικίνδυνα, την εξαιρετική Άννα Καλαϊτζίδου ως Κορυφαία του Χορού. Εντελώς απαράδεκτη η χρήση στην Επίδαυρο ατομικών μικροφώνων, που αρχίζει να καθιερώνεται: ηθοποιοί που ακούγονται σαν ψευδοί, φωνές υψηλών συχνοτήτων 

ή και ξεφωνητά που εισπράττονται ως στριγκλιές, ρεκασμοί ή κοάσματα (όχι βατράχων…) πληγώνοντας τ’ αυτιά, ο αέρας που βουίζει κι ακούγεται, σύγχυση του λόγου… (Μα δεν το καταλαβαίνουν, δεν το ακούν;). Θα περίμενα περισσότερα από τον σκηνοθέτη Κώστα Φιλίππογλου αν δεν ήξερα εκ των προτέρων ότι τα χαρτιά είναι σημαδεμένα, όταν αναλαμβάνεις να σκηνοθετήσεις τέσσερις «εμπορικούς» πρωταγωνιστές που φέρουν και επιμένουν να φέρουν συγκεκριμένη εικόνα στο κοινό… Άλλος ένας χαμένος, κατά τη γνώμη μου, Αριστοφάνης (Φωτογραφίες 1,4: Σοφία Πέρπερα).

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, Επιχειρήσεις Μαροσούλη-ΔΗΠΕΘΕ Βόλου, Φεστιβάλ Επιδαύρου, 10 Αυγούστου 2018.

**Αποφάσισα, προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τον θεατρικό πληθωρισμό, να καθιερώσω, από σήμερα, μια γρήγορη πρώτη ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ αποτίμηση των παραστάσεων που βλέπω -αλλά και των ταινιών, των παραστάσεων όπερας ή χορού ή και των συναυλιών που παρακολουθώ- και να επανέρχομαι για περισσότερα, αν χρειάζεται (Φόρος τιμής στη μνήμη του Κώστα Νίτσου, του «Αστερίσκου» των παλιών «Νέων»).