Στο Φτερό / Ματωμένο παραμύθι

«Ο λαβύρινθος του Πάνα» / Σκηνοθεσία: Γκιγιέρμο ντελ Τόρο 

Ένα παραμύθι είναι «Ο λαβύρινθος του Πάνα» («El Laberinto del Fauno», 2006), ταινία ισπανομεξικάνικης παραγωγής που προβάλλεται σ’ επανέκδοση. Αλλά ένα παραμύθι άγριο που ’χει 

σκαρώσει ο Μεξικανός Γκιγιέρμο ντελ Τόρο: μετεμφυλιοπολεμική Ισπανία, 1944, κι η μικρή Οφέλια, στα πρόθυρα της εφηβείας, ορφανή από πατέρα, βουτηγμένη στην αλήθεια των παραμυθιών της ακόμα, ακολουθεί την ξαναπαντρεμένη και έγκυο μητέρα της 

Κάρμεν εκεί όπου είναι στρατοπεδευμένος ο πατριός της Λοχαγός Μπιδάλ, αξιωματικός που, ψυχή τε και σώματι, βοηθάει το φρανκικό καθεστώς να εδραιωθεί προσπαθώντας να ξεριζώσει τις τελευταίες εστίες αντίστασης στην περιοχή του και να εξοντώσει τους αντάρτες που ακόμα, πέντε χρόνια μετά τη λήξη του Εμφύλιου, πολεμούν τους Φαλαγγίτες του Φράνκο. Η

ονειροπαρμένη μικρή θα βρεθεί σ’ έναν μυθικό λαβύρινθο όπου θα συναντήσει έναν Φαύνο (κι όχι τον Πάνα του τίτλου) που θα της αποκαλύψει ότι είναι η ενσάρκωση της πριγκίπισσας του Κάτω Κόσμου Μοάνα που ’χει χαθεί πάνω στη γη. Κι ότι θα μπορέσει να επιστρέψει εκεί που ανήκει και στους πραγματικούς γονείς της, τους βασιλιάδες του Κάτω Κόσμου, αν περάσει από τρεις δοκιμασίες. Η Μοάνα, ενώ ο σκληρός, αιμοσταγής Μπιδάλ εξοντώνει «ύποπτους», ενώ η μητέρα της πεθαίνει στην γέννα, ενώ οι αντάρτες επιτίθενται στο στρατιωτικό απόσπασμα, περνάει τις δοκιμασίες, βρίσκει, όμως, και το θάνατο απ’ το χέρι του Μπιδάλ, πριν τον σκοτώσουν οι παρτιζάνοι. Αλλά ο 

θάνατός της, στο παραμύθι, ταυτίζεται με τη λύτρωσή της: γυρίζει 
εκεί που ανήκε -στον Κάτω Κόσμο. Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, αντλώντας από σκοτεινά παραμύθια αλλά κι από ιστορικά

γεγονότα της εποχής, έχει γράψει ο ίδιος ένα σενάριο δεξιοτεχνικό που δένει αποδοτικότατα το ρεαλιστικό με το φανταστικό στοιχείο -μια ψυχαναλυτική παραβολή πάνω στο πέρασμα στη εφηβεία. Δε διστάζει να γίνει βίαιος, σκληρός, με εικόνες που ενοχλούν αλλά, απ’ την άλλη, δημιουργεί μια ταινία σφιχτή, με σασπένς και με αστείρευτη φαντασία, έστω κι αν τα
«τέρατά» του κάποτε είναι χοντροκομμένα. Η δωδεκάχρονη Ιβάνα Βακέρο, καλά οδηγημένη, είναι πειστικότατη Οφέλια, γλυκύτατη η Κάρμεν της Αριάδνα Ζιλ, σωστή όλη η διανομή, σαφώς, όμως, ξεχωρίζει ο Λοχαγός Μπιδάλ του Σέρζι Λόπεθ. Αγνώριστος, ο καλός ηθοποιός σχεδιάζει κι ερμηνεύει -έστω κι αν θα ’ταν πιο ενδιαφέρον αν ο σκηνοθέτης 

τού ζητούσε κι άλλες αποχρώσεις του χαρακτήρα και δεν τον οδηγούσε στο μονόδρομο του «κακού»- ένα αξέχαστο αιματοβαμμένο μιλιταριστικό γουρούνι που αποπνέει, πάντως, ερωτισμό στους υπαινιγμούς του προς την οικονόμο του, την Μερθέδες, αδελφή ενός απ’ τους παρτιζάνους και κατάσκοπο/συνεργάτριά τους. Μια ταινία που σου κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Κινηματογράφος «Ταινιοθήκη της Ελλάδος», 20 Αυγούστου 2018.