Καλαμάτα, και πάλι μαζί. Διεθνές Φεστιβάλ Χορού, και πάλι μαζί. 24η, αισίως, διοργάνωση -υπέροχο το φετινό λογότυπο 24KDF (όπως και όλη η γραφιστική δουλειά που έγινε
για την προβολή του Φεστιβάλ), έχει πλημμυρίσει την πόλη σε αφίσες- και ο σπόρος που έσπειρε η Βίκυ Μαραγκοπούλου έχει βλαστήσει για τα καλά και, παρά τις, κατά καιρούς, αντίξοες «καιρικές» συνθήκες το Φεστιβάλ έπιασε γερές ρίζες, θέριεψε και συνεχίζει να καρπίζει. Γιατί… δεν γινόταν αλλιώς.
Πρώτη χρονιά στο θώκο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης η Λίντα Καπετανέα, μετά τη -σεμνή αλλά κάπως «διστακτική»- μεσοβασιλεία της Κατερίνας Κασιούμη, και αμέσως έδειξε τη γραμμή που, προφανώς, σκέπτεται να ακολουθήσει: μεγαλύτερη εξωστρέφεια και μία στροφή με έμφαση στην ψυχαγωγική λειτουργία του Φεστιβάλ. Αυτό τουλάχιστον εισέπραξα στο καταληκτήριο τριήμερο 20-22 Ιουλίου που βρέθηκα στην αγαπημένη, όμορφη πόλη -καθαρές θάλασσες, το Καλάθι να δεσπόζει επιβλητικό πάνω από την πόλη, μερικά κομψά, επιβλητικά παλιά κτίρια που έχουν σωθεί, καλό φαγητό αλλά και η γνώριμη, επιβαρυμένη από την υψηλή υγρασία ανυπόφορη ζέστη…-, μαζί με φίλους καλούς, κοντά σε ντόπιους φίλους καλούς. Δεν είμαι σίγουρος ακόμα αν ο στόχος του Φεστιβάλ, που ήταν τα καινούργια ρεύματα στον σύγχρονο χορό μετακινείται -χωρίς να απορρίπτεται- αλλά οι Καλαματιανοί που παραπονιόντουσαν παλαιότερα για «ελιτισμό» και αποχωρούσαν ενοχλημένοι από κάποιες πολύ προχώ παραστάσεις θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι. Οι γεμάτες αίθουσες, άλλωστε, και ο ενθουσιασμός του κοινού είναι θετικά δείγματα -αν και, για να λέμε την αλήθεια, το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας πάντα με γεμάτες αίθουσες διεξαγόταν.
Από τη στημένη στην κεντρική πλατεία -επίσημα πλατεία Γεωργίου Β΄-, ούτε μισό τσιγάρο απόσταση από την «Bistroteca» του Αθανασίου και τις «φρυγανιές» της -τοπική σπεσιαλιτέ…-, εξέδρα, ενταγμένη στο κομμάτι «Outdoor» -τις παράλληλες, χωρίς εισιτήριο, εκδηλώσεις του Φεστιβάλ- ξεκινήσαμε, με την ευγενική πρόσκληση του Φεστιβάλ -πανταχού παρούσα, γλυκύτατη, ευγενέστατη και εξυπηρετικότατη, η νέα υπεύθυνη Γραφείου Τύπου και Επικοινωνίας Λήδα Καρανικολού (χωρίς να ξεχνάμε την Γιάννα Καμπουρίδου και την Χαρά Πετρούνια, αγαπημένες προκατόχους της στην ίδια θέση επί πολλά χρόνια) απόγευμα
Παρασκευής, με τον ήλιο ακόμα: Μαρκίζ Σκοτ και Πόπιν Τζον, Αμερικανοί, πρώτα ονόματα street dancers, από τους σημαντικότερους στον κόσμο, ειδικευμένους στο animation και στο poppin, χορευτές, με εκατομμύρια -και δικαίως- προβολές στο YouTube. Θα δώσουν ένα δείγμα -ένα μεζέ- της παράστασης-επίδειξης -σόλο και ντουέτα- που την επομένη -Σάββατο πια, στις 10- θα δούμε ολοκληρωμένη στo Mέγαρο Χορού της Καλαμάτας: με μία λέξη, εντυπωσιακοί. Και η έκπληξη: ο λευκός Πόπιν Σκοτ, με τους παλλόμενους μύες, είναι πιο εντυπωσιακός από τον Αφροαμερικανό Μαρκίζ Σκοτ!
Υπήρχε, όμως, και άλλη έκπληξη. Πριν από τους δύο Αμερικανούς, στην εξέδρα ανέβηκαν, το ένα μετά το άλλο, δύο κορίτσια που ξεκίνησαν από την ντόπια Δημοτική Σχολή Χορού -η σφραγίδα της Βίκυς Μαραγκοπούλου και εδώ- και που διαπρέπουν πια ως χορεύτριες: η Ιωάννα Παρασκευοπούλου και η Μαρία Μπρέγιαννη έδωσαν τα αυτοσχεδιαστικά σόλο τους με εξαιρετική
δεξιοτεχνία, δίκαια κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα.
«Φρυγανιά» και καφέ στην «Bistroteca» και, ύστερα, κατευθείαν, στο Μέγαρο Χορού -το καλαίσθητο και λειτουργικό θέατρο με την τεράστια σκηνή και τον πρώτης τάξεως ηχητικό και φωτιστικό εξοπλισμό, για το οποίο η Καλαμάτα θα πρέπει να καμαρώνει -πού οι ηρωικές εποχές, όταν, για το Φεστιβάλ, ιδροκοπούσαμε να σκαρφαλώσουμε στο Κάστρο με την ωραία θέα αλλά και το άβολο, τσιμεντένιο θεατράκι… Στο Μέγαρο μας περιμένουν -ξανασυναντώ αγαπητά από το παρελθόν πρόσωπα του Φεστιβάλ, όπως η Βούλα Λαδά, παρών και ο δήμαρχος Καλαμάτας Παναγιώτης Νίκας- οι «Salvard Company», μία τετραμελής νεανική ομάδα-πανσπερμία -ένας Άγγλος, ένας Σουιδός, ένας Γερμανός, ένας Ισπανός-, με έδρα την Σουιδία.
Τσιρκολάνοι δηλώνουν -καταρχάς. Αλλά η παράστασή τους «All Genius All Idiot» όχι απλώς ανήκει σ’ αυτό το Νέο Τσίρκο που ξεκίνησε ήδη από τη δεκαετία του ’70 αλλά όλο και προχωράει, όλο και εξελίσσεται: ένα πολυμορφικό θέαμα όπου τα ακροβατικά, ο χορός, το θέατρο, το τραγούδι, οι τολμηρές γκέι ατάκες, το… στριπτίζ, ακόμα και το drag show λιώνουν το ένα μέσα στο άλλο, με καταλύτη το χιούμορ -ο τόνος άλλωστε δόθηκε πριν ξεκινήσει αυτή καθαυτή η παράσταση, με τους τέσσερις χαριτωμένους σκανταλιάρηδες της τρελοπαρέας να «παρενοχλούν» τους θεατές σκαρφαλώνοντας στα καθίσματα, ξαπλώνοντας πάνω τους, καβαλώντας τους ή πειράζοντας τους προσερχόμενους. Εκ περισσού είναι να σας πω πως το κοινό ενθουσιάστηκε και τους καταχειροκρότησε στο τέλος.
Τσίρκο και την άλλη μέρα το απόγευμα, με τον ήλιο, στην εξέδρα της πλατείας, με τον κόσμο και πάλι μαζεμένο γύρω της -αλλιώτικο τσίρκο και πάλι: άλλο ένα ζευγάρι ακροβατών που οι ακροβασίες του αγγίζουν το χορό. Η Ζιστίν Μπερτιγιό και ο Φρεντερί Βερνιές από την Γαλία έχουν στήσει (2011) μία συναρπαστική σύντομη, ολοκληρωμένη παράσταση, ένα συναρπαστικό ντουέτο με τον τίτλο «Noos» που ξεκινάει με το κορμί της, λυμένο, «άψυχο» στα χέρια του, να γίνεται ένα κομμάτι πηλός, μετά να ζωντανεύει, να αγκαλιάζονται, να κυνηγιούνται, να κλωτσιούνται, να επιτίθενται ο ένας στον άλλον, να ισορροπούν, να πέφτουν και να σηκώνονται εναλλάσσοντας την τρυφερότητα με την αγριάδα για να καταλήξουν όπως ξεκίνησαν αλλά αντίστροφα: το κορμί εκείνου, λυμένο, «άψυχο» στα χέρια εκείνης να γίνεται ένα κομμάτι πηλός. Η μαζεμένη, κάτω από μία γωνιά της εξέδρας, παρέα από (πολύ) πιτσιρίκες, ένα απολαυστικό συν στην παράσταση με τα σχόλια της -«τώρα πονάει;» κλπ...
Η απαραίτητη -αλλά σύντομη- στάση -για τα απαραίτητα…- στην «Bιstroteca» και… ντογρού Μέγαρο. Έχει και απογευματινή το Φεστιβάλ σήμερα. Στο «Στούντιο» -διότι διαθέτει δύο αίθουσες το Μέγαρο, η μικρότερη, το «Στούντιο», για δουλειές πιο πειραματικές, πιο ερευνητικές-, ο γεννημένος στην αυτόνομη Βοϊβόντινα της Σερβίας -τότε Γιουγκοσλαβίας- αλλά ουγγρόφωνος, πολιτογραφημένος πια Γάλος Γιόζεφ Νατζ, παλιός γνώριμος του
Φεστιβάλ. Το «Penzum» του (2017), ένα ιδιότυπο κομμάτι εμπνευσμένο από ποίημα του εμβληματικού ομοαίματού του -ούγγρου- ποιητή Ατίλα Γιόζεφ, κομμάτι που το συνυπογράφει με την Γαλίδα Ζοέλ Λεάντρ, ερμηνεύεται από τους δύο τους: και οι δύο στα μαύρα, με υποβλητικές μάσκες, αφρικάνικες, εκείνη αυτοσχεδιάζει στο κοντραμπάσο της, εκείνος, με γυναικείο ρούχο, χορεύει και σχεδιάζει με κάρβουνο πάνω σε έναν τεντωμένο λευκό καμβά. Όταν, πίσω από τον καμβά, προβάλει ένα κεφάλι ελαφιού σε φυσικό μέγεθος, η αινιγματική, μεταφυσικών διαστάσεων παράσταση θα έχει ολοκληρωθεί και στον καμβά θα έχει μείνει μία ζωγραφική σύνθεση αφηρημένη.
Παραμένουμε στο Μέγαρο. Οι χτεσινοί Μαρκίζ Σκοτ και Πόπιν Τζον «του δρόμου» βρίσκουν πια θέση στην Κεντρική Σκηνή για να παρουσιάσουν ολοκληρωμένη την παράστασή τους -ισομοιρασμένα, εναλλασσόμενα σόλο και ντουέτα- εντυπωσιάζοντας ακόμα περισσότερο, με τη δεξιοτεχνία και την αίσθησή τους του ρυθμού, το κοινό που τους αποθεώνει με ιαχές.
Φεστιβάλ. Το «Penzum» του (2017), ένα ιδιότυπο κομμάτι εμπνευσμένο από ποίημα του εμβληματικού ομοαίματού του -ούγγρου- ποιητή Ατίλα Γιόζεφ, κομμάτι που το συνυπογράφει με την Γαλίδα Ζοέλ Λεάντρ, ερμηνεύεται από τους δύο τους: και οι δύο στα μαύρα, με υποβλητικές μάσκες, αφρικάνικες, εκείνη αυτοσχεδιάζει στο κοντραμπάσο της, εκείνος, με γυναικείο ρούχο, χορεύει και σχεδιάζει με κάρβουνο πάνω σε έναν τεντωμένο λευκό καμβά. Όταν, πίσω από τον καμβά, προβάλει ένα κεφάλι ελαφιού σε φυσικό μέγεθος, η αινιγματική, μεταφυσικών διαστάσεων παράσταση θα έχει ολοκληρωθεί και στον καμβά θα έχει μείνει μία ζωγραφική σύνθεση αφηρημένη.
Κυριακή, τελευταία μέρα του Φεστιβάλ -που δεν πρέπει να παραβλέψουμε το εκπαιδευτικό κομμάτι του, με σεμινάρια (και για ΑμεΑ), masterclass αλλά και εργαστήρι χορού για παιδιά-, δεν έχει εξέδρα στην πλατεία. Μετά το μπάνιο και τη σιέστα πάμε κατευθείαν στο Μέγαρο -στο «Στούντιο»- για μία ελληνική
παράσταση. Ντουέτο και εδώ: «Kokakepanu» ήτοι Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου a.k.a. Kόka και Παναγιώτης Μιχαηλίδης a.k.a. Panu και «In Case of Loss» το θέαμα που παρουσιάζουν σε πρεμιέρα. Εκείνος με τις μουσικές και τα ιδιότυπα όργανά του, κάποια στιγμή και στο στημένο μικρόφωνο, εκείνη -που υπογράφει τη χορογραφία- χορεύει: αντικείμενα -ένα σκοινί, ένα κομμάτι ανάλαφρο πλαστικό, ένα πολύχρωμο κουβάρι…-, «παίζει» μαζί τους και πάλι από την αρχή: ένα καλαίσθητο, λιτό μουσικό-εικαστικό τοπίο, με αντικείμενα που μετασχηματίζονται και έρχονται από το σκοτάδι στο φως -γίνονται κίνηση.
παράσταση. Ντουέτο και εδώ: «Kokakepanu» ήτοι Κωνσταντίνα Ευθυμιάδου a.k.a. Kόka και Παναγιώτης Μιχαηλίδης a.k.a. Panu και «In Case of Loss» το θέαμα που παρουσιάζουν σε πρεμιέρα. Εκείνος με τις μουσικές και τα ιδιότυπα όργανά του, κάποια στιγμή και στο στημένο μικρόφωνο, εκείνη -που υπογράφει τη χορογραφία- χορεύει: αντικείμενα -ένα σκοινί, ένα κομμάτι ανάλαφρο πλαστικό, ένα πολύχρωμο κουβάρι…-, «παίζει» μαζί τους και πάλι από την αρχή: ένα καλαίσθητο, λιτό μουσικό-εικαστικό τοπίο, με αντικείμενα που μετασχηματίζονται και έρχονται από το σκοτάδι στο φως -γίνονται κίνηση.
Σύντομο το κομμάτι, πριν από τη βραδινή παράσταση υπάρχει χρόνος να δούμε και την έκθεση φωτογραφίας -τίτλος της «Inhancutilitatem»- του Γιόζεφ Νατζ στο φουαγιέ του Μεγάρου: κυανοτυπίες -μία παλαιά τεχνική- φυτών και λουλουδιών, πειραγμένες με τρόπο δημιουργικό, γοητευτικό, που ορίζουν την ιδιαιτερότητα αυτού του αναγεννησιακού τύπου καλλιτέχνη.
Η αποχαιρετιστήρια παράσταση του Φεστιβάλ «Journey Home» (2009) είναι, σίγουρα, ένα «ταξίδι στο σπίτι» και μία επιστροφή στις ρίζες τους για τους «Les Slovaks», την κολεκτίβα χορευτών που εδρεύουν στις Βριξέλες αλλά, όλοι τους, την καταγωγή από την Σλοβακία έλκουν. Θυμήθηκα τα φολκλορικά συγκροτήματα που επί
δεκαετίες μας έφερνε ο Θόδωρος Κρίτας, βασικά, στο «Βεάκειο», συνήθως. Μετεξελιγμένα, όμως. Οι πέντε χορευτές από τους παραδοσιακούς χορούς της πατρίδας τους έχουν αντλήσει αλλά απλώνοντάς τους, εξελίσσοντάς τους, μετασχηματίζοντας όλα τα κόλπα, τα τερτίπια, τα σουσούμια τους σε μία σύγχρονη χορευτική έκφραση που χαρακτηρίζεται πια Νέος Παραδοσιακός Χορός. Δεξιοτέχνες, με χιούμορ, με τα σόλο τους ο καθένας αλλά περισσότερο λειτουργώντας ως ομάδα, με το συνθέτη/μουσικό τους Σιμόν Τιερέ να παίζει επί σκηνής, ξεσηκώνουν, για άλλη μία φορά, το θέατρο.
Ένα φινάλε που επίσης σηματοδοτεί τη στροφή του Φεστιβάλ σε πιο ψυχαγωγικούς δρόμους χωρίς, όμως, να χάνονται οι ισορροπίες. Η επόμενη διοργάνωση θα δείξει σαφέστερα το καινούργιο
δεκαετίες μας έφερνε ο Θόδωρος Κρίτας, βασικά, στο «Βεάκειο», συνήθως. Μετεξελιγμένα, όμως. Οι πέντε χορευτές από τους παραδοσιακούς χορούς της πατρίδας τους έχουν αντλήσει αλλά απλώνοντάς τους, εξελίσσοντάς τους, μετασχηματίζοντας όλα τα κόλπα, τα τερτίπια, τα σουσούμια τους σε μία σύγχρονη χορευτική έκφραση που χαρακτηρίζεται πια Νέος Παραδοσιακός Χορός. Δεξιοτέχνες, με χιούμορ, με τα σόλο τους ο καθένας αλλά περισσότερο λειτουργώντας ως ομάδα, με το συνθέτη/μουσικό τους Σιμόν Τιερέ να παίζει επί σκηνής, ξεσηκώνουν, για άλλη μία φορά, το θέατρο.
Ένα φινάλε που επίσης σηματοδοτεί τη στροφή του Φεστιβάλ σε πιο ψυχαγωγικούς δρόμους χωρίς, όμως, να χάνονται οι ισορροπίες. Η επόμενη διοργάνωση θα δείξει σαφέστερα το καινούργιο
Και του χρόνου, λοιπόν! Να είμαστε όλοι καλά, να είμαστε όλοι εκεί και να τρώμε, στα ενδιάμεσα των παραστάσεων, «φρυγανιές» (Φωτογραφίες:1,2,3,5,6,7,8,9,10,12 Mike Rafail. 4,5 Σοφία Σπανουδάκη).
No comments:
Post a Comment