Στο Φτερό / Η θανάσιμη μοναξιά του σαμουράι

«Ο δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο» / Σκηνοθεσία: Ζαν-Πιερ Μελβίλ 

Nυχτερινά, σκοτάδια, ημίφωτα, οι μέρες συννεφιασμένες, μουντές πάντα, υπόγεια κλαμπ, παρισινό μετρό, σκοτεινά δωμάτια, τραβηγμένες κουρτίνες… -πουθενά άπλετο φως, ποτέ ήλιος. Κι ο πληρωμένος δολοφόνος Ζεφ Κοστελό, το ίδιο σκοτεινός: ψυχρός,

παγωμένος, μεταλλικός, σκληρός, αδιαπέραστος, ανέκφραστος, αγέλαστος… Μέχρι να τον γαζώσουν οι σφαίρες. Ο Ζαν-Πιερ Μελβίλ στον «Δολοφόνο με το αγγελικό πρόσωπο» («Le Samourai», 1967) -που προβάλλεται σε επανέκδοση- έχει οργανώσει, πάνω σ’ ένα ακριβέστατο σενάριο το οποίο συνυπογράφει με τον Ζορζ Πελεγκρέν, ένα φιλμ

νουάρ -έγχρωμο, πάντως- εξαιρετικά ισορροπημένο, εξαιρετικά μετρημένο -με το υποδεκάμετρο-,  με εκπληκτικούς ρυθμούς -η παρακολούθηση στο μετρό!- και με ατμόσφαιρα, στην οποία αποφασιστικά συνεισφέρουν ο διευθυντής φωτογραφίας Ανρί Ντεκουέ κι ο Φρανσουά ντε Ρουμπέ με τις μουσικές του, δίνοντας, όμως, στην ταινία κι ένα βάθος πέρα απ’ τον συνήθη μέσο όρο του «αστυνομικού». Ο κατ’ επάγγελμα δολοφόνος Ζεφ Κοστελό, που, μετά από μια πληρωμένη δολοφονία του διευθυντή ενός κλαμπ την οποία εκτελεί, στοχοποιείται ως ύποπτος και παρακολουθείται στενά απ’ την αστυνομία 

ενώ ο παραγγελιοδόχος της δολοφονίας εντέλλεται τα τσιράκια του να τον καθαρίσουν για να μην οδηγήσει την αστυνομία στα ίχνη τους, και η προσπάθειά του ν’ ανακαλύψει, αν και παρακολουθούμενος, τον εντολέα της εκτέλεσής του για να τον σκοτώσει πρώτος, ντύνονται με μια πικρή επίγευση βαθύτατης μοναξιάς και μια αίσθηση θανάσιμου εγκλωβισμού -σύμβολό του, το κλεισμένο στο κλουβί πουλάκι, στο δωμάτιο του Ζεφ, το οποίο επανέρχεται ξανά και ξανά. ως λάιτ 

μοτίφ της ταινίας-, που οδηγούν στην, κατά κάποιο τρόπο, αυτοκτονική κατάληξή του. Ο Αλέν Ντελόν, ηθοποιός όχι ιδιαίτερα εκφραστικός, είναι η ιδανική επιλογή για το ρόλο του ανέκφραστου Ζεφ, έχοντας πλάι του τον Φρανσουά Περιέ που εκτελεί άσκηση υποκριτικής δεξιοτεχνίας ως Αστυνομικός Επιθεωρητής και τις πολύ όμορφες αλλά και αποδοτικότατες -προφανώς πολύ καλά οδηγημένες- Ναταλί Ντελόν (Ζαν Λαγκράνζ) και Κατί Ροζιέ (η πιανίστα Βαλερί), αν και σε πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση και οι δυο. Αξίζει να το δείτε. Ή να το ξαναδείτε (στην αποκατεστημένη κόπια).

Κινηματογράφος «Ριβιέρα», 11 Αυγούστου 2018.