Tip: «Για… μια ανάσα»

Διδάσκει σε πανεπιστήμιο. Ζει με την έγκυο αδελφή της, την Σόφι -πολύ δεμένες. Μία νύχτα γνωρίζει σε μπαρ έναν ωραίο άντρα, τον Φελίς, και τον φιλοξενεί στο κρεβάτι της -περνάνε καλά. Το πρωί ο άντρας θέλει να την πληρώσει. «Δια παρασχεθείσας υπηρεσίας». Η Άννα νοιώθει βαθύτατα προσβεβλημένη -δεν είναι πόρνη. Εκείνος επιμένει. Εκείνη αρνείται. Ο Φελίς θυμώνει. Πολύ. Της εξομολογείται πως είναι δαίμονας. Και πως θα την εκδικηθεί: θα βρίσκεται συνέχεια μπροστά της μέχρι να δεχτεί να πάρει τα λεφτά -45 ευρώ την έχει κοστολογήσει αφαιρώντας τα έξοδα… Η απειλή του πραγματοποιείται. Η Άννα ξεκινάει, μαζί με την Σόφι, ένα

ταξίδι για την Αλεξάνδρεια όπου την περιμένει μία ζηλευτή πανεπιστημιακή θέση. Όλα πάνε στραβά. Βρίσκει τον Φελίς, με τον οποίο φαίνεται να δημιουργείται μία παράξενη, αμοιβαία ερωτική έλξη, παντού -με τη μορφή του ή με άλλες μορφές-, οι πιστωτικές της κάρτες μπλοκάρονται, το τραπεζικό σύστημα καταρρέει, σύνορα κλείνουν, η Ευρώπη χρεοκοπεί, βρίσκονται στο πουθενά, η αδελφή της αποβάλλει, η Άννα, ταπεινωμένη και αφού εκπορνεύεται για να βρει λεφτά, μη μπορώντας να αντισταθεί πια, αποδέχεται την απαίτηση του δαίμονα. Αλλά είναι αργά. 

Τελικά, καταλήγουν, μ ετην Σόφι, σε μία βάρκα που χτυπιέται από τα κύματα κατευθυνόμενη προς την Αλεξάνδρεια, ως άλλοι πρόσφυγες που διαπλέουν απελπισμένοι την Μεσόγειο προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το τέλος αναμενόμενο… Η βρετανή συγγραφέας Ζίνι Χάρις στο «Για…μια ανάσα» (2015) συνθέτει μία συγκλονιστική φαουστική αλληγορία 

-ο Φελίς είναι ο Μεφιστοφελής και η Άννα ο Φάουστ που αρνείται, όμως, να αποδεχτεί τη συμφωνία μαζί του, το μωρό της Μαργαρίτας, που εκείνη το σκοτώνει, εδώ γίνεται το μωρό της Σόφι που χάνεται σε αποβολή…-, ανατρέποντας και ανασυνθέτοντας ελεύθερα το μύθο με καταπληκτική δεξιοτεχνία, πλέκοντάς τον υποδειγματικά με τη σημερινή πραγματικότητα της διεθνούς οικονομικής και προσφυγικής κρίσης. Ο Σταμάτης Φασουλής σκηνοθέτησε την απόδοση της Ελένης Ράντου -που δεν ξέρω πόσο αποφασιστική είναι, προφανώς τονίστηκε το χιούμορ και άλλαξαν (δεν κατάλαβα γιατί) τα ονόματα των ηρώων του πρωτότυπου έργου- συμπλέοντας με την «ελάφρυνση» αυτή αλλά ισορροπώντας με μέτρο και γνώση τα παραβολικά, σκληρά στοιχεία, σε μία παράσταση κινηματογραφικής δομής, με -δικαιολογημένα- ασθματικούς, τέλειους ρυθμούς, . Η εξαιρετικά ταλαντούχα Μαγιού Τρικεριώτη με τα ευέλικτα, λειτουργικότατα σκηνικά της -η «τριγωνική» σκηνή που διεμβολίζει την πλατεία ως σχεδία, οι καθρέφτες…-, φωτισμένα με την επιδεξιότητα του Σάκη Μπιρμπίλη, αποτελεί τον αποφασιστικότερο παράγοντα για την άψογη λειτουργία της παράστασης.

Χωρίς να θέλω να μειώσω τις μουσικές της Nalyssa Green και την κίνηση που δίδαξε ο Χρήστος Παπαδόπουλος. Η παράσταση ευτυχεί και με μία εξαιρετική διανομή. Η Ελένη Ράντου, βιρτουόζα στην ισορροπία κωμικού-δραματικού, ολοκληρώνει συναρπαστικά μία από τις καλύτερες ερμηνείες της. Αντιστικτικά πλάι της, εξαίρετη, αν και με κάποιες υπερβολές, η Σόφι της Λένας Ουζουνίδου. Ιδεώδης, ως φιγούρα και ερμηνεία, ο Φελίς του Αντώνη Καρυστινού.

Ο Βιβλιοθηκάριος του Μελέτη Ηλία, η μεγάλη έκπληξη της παράστασης: αγνώριστος ο ηθοποιός! Μη έχοντας προλάβει να κοιτάξω το πρόγραμμα, τον αναγνώρισα μόνο στο χαιρετισμό. Απολαυστικός! Αυτό που χρειάζεται, ο Κρις Ραντάνοφ και ο Γιώργος Ματζιάρης. 

Μία από τις καλύτερες παραστάσεις που είδα φέτος! Εύφορη και σοκαριστική. Με καθήλωσε. Δείτε την το γρηγορότερο!