Tip: «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;» της Άννας Κουρουπού

Τη διάβαζα στο protagon.gr την Άννα Κουρουπού. Και στο facebook. Είχα γίνει φίλος της στο fb γιατί τα είχα εκτιμήσει αυτά που έγραφε καθώς και την ακτιβιστική δράση της. Τη γνώρι(ί)σα(με) στο τρένο-σχεδόν δύο χρόνια πριν. Γυρίζαμε από την Σόφια, εκείνη απ' το Gay Pride της Θεσσαλονίκης. Μιλήσαμε με τις ώρες -αποδείχτηκε και γειτόνισσά μας. Είπαμε να ειδωθούμε -ποτέ δεν έγινε αυτό μέχρι τώρα. Μετά την είδα -πέρσι θα ήταν- στην τηλεόραση, σε μία εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου. Δεν μου άρεσε η σκέψη να πάει στην εκπομπή αυτή. Όταν την είδα στο youtube άλλαξα ριζικά γνώμη. Πήγε, με την αγαπημένη της αδελφή, σε μία εκπομπή που ήταν σαφές ότι ήθελε να την εκμεταλλευτεί για να σοκάρει ή για να πουλήσει μελό και τα γύρισε όλα τούμπα: έδειξε, με απόλυτη αξιοπρέπεια και μάλιστα σε ένα -καθόλου συνηθισμένο σε τέτοια…- κοινό απογευματινής εκπομπής, πως τα πράγματα μπορεί να είναι και ΕΝΤΕΛΩΣ διαφορετικά από την εικόνα που έχουμε για το τι σημαίνει τρανς: ένα Μάθημα. Πολύτιμο. Ως ικανό να προχωρήσει, έστω και μισό βήμα, την ελληνική μικροκοινωνία μας. Άργησα να πάρω το βιβλίο της «Γιατί δεν έχω σαν το δικό σου, μαμά;» που είχε κυκλοφορήσει από τις έγκυρες Εκδόσεις «Ποταμός» το 2011. Και λυπήθηκα που άργησα τόσο να ανακαλύψω μία συγγραφέα η οποία ήξερα ότι ξέρει να γράφει -να γράφει καλά- αλλά και που με έκανε να εκτιμήσω και να σεβαστώ περισσότερο τον άνθρωπο -τη Γυναίκα- που κρύβει μέσα της. 

Η Άννα Κουρουπού έχει γράψει με τρόπο βαθύτατα συγκινητικό ένα βιβλίο -το οποίο, όμως, δεν γίνεται ούτε στιγμή μελοδραματικό- για τη ζωή της που δεν ήταν καθόλου εύκολη... -από την εποχή που, παιδάκι τρυφερό ακόμα, δεν του άρεσε το φύλο του μέχρι τη στιγμή που πήρε τη μεγάλη απόφαση να κάνει στην Καζαμπλάνκα, στον πρωτοπόρο γιατρό Ζορζ Μπιρού, -παράνομη ήταν τότε- εγχείρηση επαναπροσδιορισμού φύλου, από τις μέρες της στα μπουρδέλα της Φυλής, και του Μεταξουργείου και του Βόλου, και της Ρόδου, και της Βέροιας, και των Χανίων… μέχρι τους έρωτές της και τις απόπειρες αυτοκτονίας, μέχρι το σήμερά της -του 2011. Και το βιβλίο δεν είναι μελοδραματικό, ίσως, γιατί η Άννα Κουρουπού έχει καθαρή ματιά, ίσως γιατί διαθέτει χιούμορ, ίσως γιατί γίνεται, χωρίς δισταγμό, αυτοσαρκαστική, ίσως γιατί δεν φοβάται να μεταποιήσει καλολογικά τις λέξεις χωρίς ούτε μια στιγμή να γίνεται χυδαία, ίσως γιατί το έχει μέσα της να είναι βαθύτατα ρομαντική αλλά και, όταν πρέπει, «αντράκι» έως και σκληρή, καλύπτοντας με κυνικό τρόπο την ευαισθησία της. Ένα εξαιρετικό, γενναίο βιβλίο που σας συστήνω να το βρείτε. Νομίζω πως οι μέρες αυτές που το διάβασα -Μεγάλη Παρασκευή με Κυριακή του Πάσχα- ήταν οι καταλληλότερες. Για να συνειδητοποιήσω πως υπάρχουν και άλλου είδους Εβδομάδες των Παθών -πολύ μεγαλύτερης διάρκειας από εβδομάδα… Και μάλιστα χωρίς Ανάσταση στο τέλος. Αλλά με Παρηγοριά. Που μπορεί να τη δώσει -τι περίεργο…- η ίδια η μάνα. Είτε τη λένε κυρά-Βάσω είτε όπως αλλιώς.