Tip: «Τοπία»

Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κατεβείτε στο Φαληρικό Δέλτα. Για να γνωρίσετε -αν δεν έχετε ακόμη πάει- το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Για να απολαύσετε τον περιβάλλοντα χώρο -αυτό το υπέροχο πάρκο. Για να θαυμάσετε την καινούργια στέγη της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Αλλά ο πρώτος και βασικός λόγος, αυτή την περίοδο, θα πρέπει να είναι το Μπαλέτο της Λυρικής και τα «Τοπία» του. Ο δικός μας Αντώνης Φωνιαδάκης -που, ξεκινώντας από το ελληνικό τίποτα, κατάφερε να γίνει χορευτής και χορογράφος με διεθνή καριέρα-, μέσα στους λίγους μήνες από τη μέρα που του ανατέθηκε, από τον τότε καλλιτεχνικό διευθυντή Μύρωνα Μιχαηλίδη, η διεύθυνση του Μπαλέτου -το οποίο, εδώ και δεκαετίες, περνάει και ξαναπερνάει τη δοκιμασία του σκοτσέζικου ντους…-, κατάφερε να διαμορφώσει, από ένα πλαδαρό, χωρίς ύφος σύνολο, ένα ακμαίο, 

σφύζον συγκρότημα, με μοντέρνο στιλ, χωρίς να φλερτάρει με ακραίους πειραματισμούς στους οποίους πρέπει, πιστεύω, να δοκιμάζονται νεανικές ομάδες και όχι ένα Εθνικό Μπαλέτο -ό,τι, δηλαδή, κατά τη γνώμη μου, του ταιριάζει περισσότερο. Το τρίπτυχο «Τοπία» με το οποίο εγκαινιάστηκε η Αίθουσα «Σταύρος Νιάρχος», που στεγάζει την Κεντρική Σκηνή της Λυρικής, και το οποίο παρουσιάζεται την περίοδο αυτή -τρία κομμάτια όπου η σύγχρονη γραμμή δεν αποποιείται την κλασική παράδοση- αποδεικνύει του λόγου το αληθές. 

Και αν το κομμάτι για τέσσερις «Sarabande» (2009) του Γάλου Μπενζαμέν Μιλπιέ, πάνω σε μουσικές του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ- που εκτελούσαν ζωντανά επί σκηνής, χτες που είδα την παράσταση, ο βιολονίστας Χάρης Χατζηγεωργίου και ο φλαουτίστας Θεόδωρος Μαυρομάτης άψογα- δεν μπορώ να πω ότι έχει ευτυχήσει -η εκτέλεση ενός έργου που, έτσι κι αλλιώς, του λείπει, πιστεύω, η ροϊκότητα στην οποία, εντούτοις, είναι τόσο πρόσφορη η μουσική του Μπαχ, έχει αδυναμίες-, υπάρχουν οι άλλες δύο χορογραφίες ως αποζημίωση: 

το «Fortress» του βρετανού Ντάγκλας Λι, πάνω σε (ηχογραφημένη) μουσική -Σονάτα αρ.1 για σόλο πιάνο- του Ιταλού Έτσιο Μπόσο, ένα έξοχο, εξαιρετικά ισορροπημένο κομμάτι για επτά μαυροντυμένους χορευτές, ειδικά στημένο για το Μπαλέτο της Λυρικής, και η χορογραφία «The Shaker Loops» (2014) του ίδιου του Αντώνη Φωνιαδάκη. 

Ακουμπώντας στην -ηχογραφημένη επίσης- απολαυστική, ομώνυμη σύνθεση του, εκ των κορυφαίων μινιμαλιστών, Αμερικανού Τζον Άνταμς, ο Φωνιαδάκης ακολουθεί την παροξυσμική μουσική οδηγώντας, ενώπιον οθόνης, στην οποία προβάλλεται μία ακαθόριστή σύνθεση ανάμεσα σε σύννεφα και αφρισμένα νερά, τους 25 χορευτές του σε μία χορογραφία που μοιάζει, εκ πρώτης όψεως, ελεύθερη και αυτοσχεδιαστική και άναρχη αλλά αποδεικνύεται σχολαστικά μελετημένη και ζυγισμένη. 

Μία χορογραφία παλλόμενη, «αθλητική» -εκεί παραπέμπουν και τα έξοχα κοστούμια του Τάσου Σοφρονίου, βουτηγμένα σε φωτεινά, χαρούμενα, μεθυστικά χρώματα, κόκκινα, πράσινα, ιώδη, ρόδινα…, που αναδεικνύονται αντιστικτικά μπροστά από την οθόνη-, δυναμική, με εκχειλίζουσα ενέργεια ευθέως ανάλογη της μουσικής, εκρηκτική. Ένα απολαυστικό κομμάτι που και γι αυτό και μόνο θα άξιζε να δείτε τα «Τοπία» (Φωτογραφίες: Βασίλης Μακρής).