Το σύντομο αυτό κείμενο για το θάνατο του Στάθη Ψάλτη χτες, 21 Απριλίου, γράφτηκε, όταν μου ζητήθηκε, για την «Ελευθερία του Τύπου» όπου και δημοσιεύτηκε στο σημερινό της φύλλο. Το αναρτώ χωρίς τις κάποιες μικρές περικοπές που έγιναν και συμπληρωμένο:
Με τον Στάθη Ψάλτη το ελληνικό θέατρο έχασε έναν από τους ηθοποιούς που θα χαρακτήριζα φυσικά φαινόμενα.
Τον είχα παρακολουθήσει -και εννοώ στη σκηνή, όχι στις φτηνοταινίες που έκανε- από την αρχή. Ακόμα τον θυμάμαι Τράνιο στο «Ημέρωμα της στρίγγλας» του Σταύρου Ντουφεξή. Η επιθεώρηση έγινε το φυσικό του περιβάλλον: τα νούμερά του ήταν μία έκρηξη, η αμεσότητά του αξεπέραστη. Ακόμα τον θυμάμαι στο «Παρκ» να παίζει μία γριά καθαρίστρια που, ενώ καθαρίζει τα τζάμια σε ένα κτίριο, πέφτει από τον ψηλότερο όροφο και, πέφτοντας, περιγράφει τι βλέπει -ένα νούμερο που επανέλαβε πολλές φορές- και τους ρυθμούς του που επιταχύνονταν ξέφρενα, ιλιγγιωδώς: όντως έπεφτε -ήταν σουρεαλιστικό. Ακόμα θυμάμαι έναν ροκ σταρ που έκανε, πιο πρόσφατα, στο «Αθήναιον»: απογειωνόταν.
Ο Στάθης Ψάλτης δεν ευτύχησε στο θέατρο. Έπεσε στην παρακμή της επιθεώρησης, στη λούμπα του κιτς και της χυδαιότητας, στην έλλειψη κειμένων που θα τον αναδείκνυαν… Οι συνθήκες, το περιβάλλον του, ο εαυτός του, που δεν είχε το σθένος να παραμερίσει το χρήμα και τη «δόξα», τον εγκλώβισαν. Και δεν αντιστάθηκε. Ήθελε. Πολύ. Αλλά δεν τολμούσε. Τόλμησε το «Ημερολόγιο ενός τρελού» του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη -ακόμα τον θυμάμαι- που όμως πήγε άπατο -το κοινό σε άλλο «ράφι» τον είχε τοποθετήσει πια. Οι προσπάθειές του, όταν ήρθε η παρακμή της επιθεώρησης, να ξεφύγει, να κάνει Αριστοφάνη, να κάνει Σέξπιρ… αποδείχτηκαν άκαρπες. Ήταν αργά. Δυστυχώς, στη συλλογική μνήμη θα μείνει ως «ο Ψάλτης των φτηνοταινιών».
Θυμάμαι τις προσπάθειές μου να του κάνω συνέντευξη στα «Νέα». Προσέκρουαν στην ειρωνεία από μεριάς εφημερίδας: «Μα εσύ, ένας κουλτουριάρης, τον Ψάλτη;». Χρειάστηκαν χρόνια να τους πείσω…
Κρίμα. Γιατί ήταν σπουδαίος ηθοποιός.
No comments:
Post a Comment